28/5/12

Μια μιζέρια γιαλατζί





Χθες βράδυ έκανα την – μάλλον μόνιμα πια ηλεκτρονική- παραγγελία βιβλίων μου, είδα το τελικό ποσό στο λογαριασμό, που ήταν μειωμένο σε σχέση με άλλες φορές αλλά μεγάλο και μελαγχόλησα. Σκέφτηκα πως ίσως σε λίγο καιρό αυτά τα χρήματα δεν θα μπορώ να τα δίνω σε τέτοιες «πολυτέλειες». Από όλα τα εξωφρενικά ποσά που έδινα για κατανάλωση (όπως όλοι μας ή σχεδόν όλοι) ως τώρα, το μόνο που έχω διατηρήσει είναι τα βιβλία.
Δεν είμαι κοκέτα, είμαι αρκετά τυχερή για να έχω κληρονομήσει ένα πρόσωπο που δεν φαίνεται φρικτό ακόμα και άβαφο, και για αυτό δεν βάφομαι ποτέ, δεν έχω πάει ποτέ να κάνω τα νύχια μου, δεν έχω πατήσει σε αισθητικό. Θέλω να πω είμαι μια γυναίκα που δεν ενδιαφέρεται εξαιρετικά για την εμφάνισή της, περίπου στο μέσο όρο. Όμως ξόδευα κι εγώ πολλά σε ρούχα, παπούτσια, τσάντες. Αυτά δε μου λείψανε σχεδόν καθόλου, είχα όλα αυτά τα χρόνια σωρεύσει ένα σωρό ρούχα κι αξεσουάρ γύρω μου που μου φτάνουν για καιρό. Νόμιζα πως θα μου λείψει η έξοδος, όμως ούτε αυτό με καίει πολύ, μπορείς πάντα να πας μια βόλτα στη λιακάδα χωρίς να ξοδέψεις μια περιουσία.
Αυτό που μου λείπει είναι η ξεγνοιασιά. Ποτέ δεν τσιγκουνεύτηκα τα λεφτά για βιβλία, δεν τα μετρούσα καν, ποτέ άλλοτε δεν λυπήθηκα που έμεινε φαγητό στο τραπέζι ενός εστιατορίου (χθες το έπαθα κι αυτό), καταλαβαίνω πως έτσι ξεκινά η μιζέρια. Δεν είναι καν μια πραγματική μιζέρια, από κείνες που προκύπτουν από την πείνα και την ανέχεια, είναι μια μιζέρια γιαλατζί, που μου τη φόρεσα μαζί με θλίψη, μια μαγική εικόνα που υπαγορεύει τώρα αυτό το μάζεμα, εκεί που κάποτε διέταζε το άπλωμα. Είναι η τεχνητή προβολή των φόβων μας, σα να πονάει περισσότερο η προοπτική από την ίδια την κατάσταση. Με λίγα λόγια, αυτό το κάνω εγώ η ίδια στον εαυτό μου.  

12 σχόλια:

  1. Σε καταλαβαίνω απόλυτα...
    Εγώ και η γυναίκα μου είμαστε από τους τυχερούς που η κρίση δεν τους έχει σακατέψει, συν τοις άλλοις η πρόσφατη μετακόμισή μας μας βοήθησε στο συμμάζεμα των εξόδων...
    Είμαστε ολιγαρκείς άνθρωποι, πάντα ήμασταν, εκεί που ξοδεύαμε πάντα λεφτά ήταν σε διακοπές και ταξίδια...
    Η καθημερινότητά μας έχει αλλάξει πολύ αλλά τις περισσότερες αλλαγές δεν τις βαρυγκομάμε... Αυτό που μας στοιχίζει είναι η μαυρίλα και η αβεβαιότητα που είναι πάνω από τα κεφάλια μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εμείς είμαστε ολιγαρκείς και τώρα χαίρομαι για αυτό, δεν σοκαριστήκαμε από την αλλαγή. Αλλά βαρέθηκα τη μαυρίλα, όχι άλλο....

      Διαγραφή
  2. Κουράγιο, Κατερίνα. Να 'σαι βέβαιη ότι οι καλύτερες μέρες θα 'ρθούν. Υπομονή, μη χάνεις την αισιοδοξία σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο Κίκα μου, αν και κάνω κάπως μαύρες σκέψεις. Όχι μόνο για το παιδί μου, και για τη δικιά μου ζωή.

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος9/8/12, 3:06 μ.μ.

      Δεν το κανεις εσυ στον εαυτο σου Κατερινα. Οσο και να προσπαθει κανεις να αντισταθει στον μονιμο καταιγισμο περι καταστροφης [η οποια καταστροφη εγινε αυτοεκπληρουμενη προφητεια] ειναι δυσκολο εως και αδυνατο. Περα ομως απο την μιζερη ατμοσφαιρα γυρω, υπαρχουν και οι μικρες καθημερινες ανασες, οι μικρες καθημερινες σταγονες ομορφιας, τρυφεροτητας και συμπνοιας.
      Και ειναι στηριγματα ανθεκτικα οσο τους δινεις ζωη αναγνωριζοντας τα, κανοντας τα ορατα.

      Υ.Γ. Ανακαλυψα το blog σου παρα πολυ προσφατα, εξ ου και τα καθυστερημενα σχολια σε θεματα που εχουν ισως κλεισει ή για καταστασεις που ισως εχουν παψει να ισχυουν. Κρίση [σχολιασμου] ειναι, θα περασει!!!

      Κυριακη

      Διαγραφή
    3. Μακάρι το συγκεκριμένο θέμα να είχε κλείσει, αλλά δεν.... Και δεν το βλέπω να φτιάχνει σύντομα.

      Υ.Γ. Και γιατί παρακαλώ να σταματήσει η κρίση σχολιασμού, ε;

      Διαγραφή
    4. Ανώνυμος10/8/12, 1:32 μ.μ.

      Μου ηρθαν διαφορες σκεψεις περι θλιψης και φοβων, δεν θα τις μοιραστω ομως γιατι τσαντιστηκα με το drama queen style που ειχαν.
      Ο ηλιος ειναι καυτος, η ζεστη αφορητη, η θαλασσα ομως, παντα προσβασιμη και ανακουφιστικη! Ισως καποτε καταφερουμε να ζησουμε χωρις ενοχες για ολο τον πονο που υπαρχει στον κοσμο.

      Υ.Γ. Θα σταματησει, οταν θα μπουκαρουν ολες οι σκεψεις να βγουν ταυτοχρονα, και δεν θα τα καταφερνει καμμια ή οταν απλως θα προτιμω μονο να διαβαζω παρα να γραφω!
      Δεν ειναι δα και τραγικο!

      Καλη σου μερα και καλο υπολοιπο Αυγουστου!

      Κυριακή

      Διαγραφή
    5. Μπα, αυτό με τις ενοχές δεν το βλέπω να το καταφέρνουμε. Εξάλλου νομίζω πως οι γυναικείες ενοχές είναι μέρος του συστήματος που κάνει τον κόσμο να συνεχίζει να γυρνά.

      Υ.Γ. Εμένα πάντως η αλληλεπίδραση αυτή μου αρέσει...

      Διαγραφή
  3. Ανώνυμος28/5/12, 11:54 π.μ.

    The Edukators - Οι Μέρες της Αφθονίας Σας Είναι Μετρημένες.
    Ενδιαφέρουσα ταινία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι μέρες της αφθονίας της Κατερίνας είναι μετρημένες?
      Συγκρίνεις την Κατερίνα και την κάθε Κατερίνα με τον βιομήχανο που απαγάγουν?

      Διαγραφή
    2. Νομίζω πως δεν αξίζει τον κόπο να πάρουμε το σχόλιο σαν απειλή. Ίσως ο ανώνυμος θέλει απλώς να πει πως μοιάζει κάπως η κατάσταση- μας κάνει αδύναμους η σκέψη και μόνον. Από την άλλη, άλλα τα μεγέθη, βεβαίως.....

      Διαγραφή
  4. Ανώνυμος3/6/12, 3:30 μ.μ.

    Σε αντίθεση με τον χιονόμπαλα,χαίρομαι Κατ. που έχεις ορθολογική αντίληψη και κατάλαβες το νόημα.

    Υ.Γ Άμα ρίξει κανείς μια ματιά στον κόσμο και στα όρια της ανάπτυξης,οι μέρες της αφθονίας είναι μετρημένες για όλους μας.Θύτες και θύματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή