29/3/20

11 χρόνια Διαβάζοντας



Αυτό το ιστολόγιο δημιουργήθηκε πριν 11 χρόνια, στις 29/3/09. Όλα άρχισαν με τούτη την ανάρτηση για τον Μάριο Βάργκας Λιόσα –αμφιβάλλω πως ήξερα τότε πως στις 28/3 έχει τα γενέθλιά του. Ήταν μια ανάρτηση δηλωτική προθέσεων: είμαι αναγνώστρια, διαβάζω ό,τι μου αρέσει, θα σας λέω για αυτό. Ως εκεί. 

Στα χρόνια που ακολούθησαν τα μπλογκς, οι μπλόγκερς, το διαδίκτυο άρχισαν να δέχονται βολές. Και μόνο η ιδέα πως γράφεις κείμενα από χόμπι, είσαι δηλαδή ένας ερασιτέχνης χωρίς εξαρτήσεις, αλλά ούτε και την απαραίτητη σκευή για να κάνεις λογοτεχνική κριτική, ήταν ικανή για να δημιουργήσει εντάσεις. Αν κανείς δεν διάβαζε τα μπλογκς, τότε κανείς δεν θα νοιαζόταν. Αλλά τα διάβαζε. Οι αναγνώστες έχουν την τάση να διαβάζουν τα πάντα, πόσο μάλλον στο διαδίκτυο που τα κείμενα –καλά, κακά, άθλια— κυριαρχούν. Ποτέ μου δεν θέλησα να μπω σε αυτή τη διαμάχη, στο δικό μου μυαλό είναι ξεκάθαρο: γράφω για το κέφι μου, αν αυτό αρέσει σε κάποιον ακολουθεί, αν όχι, απλά δεν ξαναμπαίνει. Είναι μια σύμβαση μεταξύ αναγνωστών. 

Από την άλλη, παράλληλα, όχι εντελώς άσχετα με το blog, γιγαντωνόταν μέσα μου η ανάγκη να εκδώσω τα άλλα μου γραπτά. Υπήρχε ήδη ένα ανέκδοτο, τελειωμένο μυθιστόρημα στα συρτάρια μου, και πολλά διηγήματα και ποιήματα, πολύ πριν το 2009. Οι δυο δραστηριότητες αν και συνδέονται, δεν προϋποθέτουν η μία την άλλη. Ίσως είμαι τόσο χτυπημένη αναγνώστρια γιατί γράφω. Ίσως γράφω γιατί υπήρξα πάντα τόσο χτυπημένη αναγνώστρια. Το blog είναι ένας τρόπος να μιλήσω για την ανάγνωση γράφοντας. Το «Κανείς δεν θέλει να πεθάνει» εκδόθηκε το 2013, «Το Σχέδιο» το 2016. Αν δεν είχαν σταματήσει τα πάντα, το «Χωρίς πρόσωπο» θα εκδιδόταν τέλη Απρίλη από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. 

Είμαι ένας άνθρωπος που γράφει. Είμαι ένας άνθρωπος που διαβάζει. Το Διαβάζοντας τα κάνει αυτά ένα. Για αυτό ακόμα λειτουργεί, κι ας μου φαίνεται κάποιες φορές μάταιο το να γράφω για βιβλία εδώ. Άλλα μέσα κυριαρχούν, φαντάζομαι πως ακόμα κι αν έκλεινε το ιστολόγιο, εφόσον υπάρχει ακόμα το γκρουπ στο Facebook, δεν θα το έπαιρνε χαμπάρι κανείς. Αν είχα όρεξη να γράψω για ένα βιβλίο, όλο και κάποιο site θα μου έκανε τη χάρη να ανεβάσει το κείμενό μου. Όμως εδώ είναι η γωνιά μου, το αποκούμπι μου, η δικαίωση της μοναξιάς μου. Ναι, ναι, εδώ είναι, όχι στα μυθιστορήματα. Εκεί, στα βιβλία μου, είναι οι εμμονές μου. Και; Τι μέλλει γενέσθαι; Θα γράφεις για βιβλία για πάντα; Μα τι νόημα έχει; Έχει για μένα. Όσο γράφω για βιβλία, πλουταίνει το προσωπικό μου ημερολόγιο. Όσο γράφω κείμενα για την ανάγνωση, κατανοώ τον εαυτό μου. Κι όσο μοιράζομαι, είμαι λιγότερο μόνη. 



                                                            Κατερίνα Μαλακατέ









10 σχόλια:

  1. Να κρατήσεις αυτή τη γωνιά,γιατί γράφεις τόσο άμεσα,υπερνικώντας αποστάσεις,τόσο κοντά στη φλέβα που χτυπάει και γίνεται το δικό σου φιλόξενο αποκούμπι,δικό μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ουφ, ναι, θα το κρατήσω. Όσο αντέξω

      Διαγραφή
    2. Προσωπικα μου έχεις γίνει απαραίτητη έτσι γενικώς και αορίστως.
      Την καλημέρα μου.

      Διαγραφή
  2. Αγαπητή Κατερίνα, μπορεί να μην σχολιάζω εδώ αλλά να ξέρεις ότι πάντα ακολουθώ το ιστολόγιο εδώ και καιρό. Διακριτικά, με σεβασμό και εκτίμηση στο μεράκι σου.
    Είναι πολύ σοβαρό και μεγάλο αυτό που κάνεις. Συνέχισε την παρουσία σου, το στίγμα σου και να ξέρεις ότι έχει τις ρίζες του στο χώρο.
    Όσον αφορά τις δικές σου δημιουργίες ειλικρινά σου εύχομαι τα καλύτερα.
    Χρόνια πολλά στο δικτυακό σου σπιτικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Vassilis Kyriazis31/3/20, 11:56 μ.μ.

    Παρακαλώ συνεχίστε και για εμάς που έχουμε αντισταθεί στη ξέφρενη χρήση των social media, facebook included.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητή Κατερίνα, ξέρεις ότι σε παρακολουθώ και σε θαυμάζω (για πολλά) από τότε που "γεννήθηκες". Πάντα ήθελα και λογάριαζα μια μέρα να σε γνωρίσω από κοντά. Όσο περνά ο καιρός τόσο πιο απομακρυσμένο το ενδεχόμενο. Συνέχισε όμως. Είναι πολλοί αυτοί που περιμένουν τις αναρτήσεις σου. Χρόνια πολλά και καλά, με ωραία διαβάσματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κατερίνα, μην τα παρατάς, σε θέλουμε εδώ!

    Αν ωστόσο, βαρέθηκες το μπλογκ σου, έλα να γράψεις στο δικό μου! Σου το χρωστάω :p <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χρόνια πολλά και καλά, στο blog και σε σένα, είσαι κι εσύ μια από τους τελευταίους μοικανούς του blogging!

    ΑπάντησηΔιαγραφή