Τα επαχθή vol1: γράφει ο Μαραμπού.

Η σούτρα του σαλεμένου Προφήτη και η κούτρα του πονεμένου αναγνώστη

Το πιο απεχθές βιβλίο που έχω διαβάσει ήταν αναμφίβολα “Ο κήπος του Προφήτη”. Τι μαύρο χάλι(λ) ήταν αυτό το βιβλίο! Ένας wannabe προφήτης που μιλούσε σαν εξάχρονο και έδινε τις “σοφές” συμβουλές του περιδιαβαίνοντας τον κήπο του. Πόσος λαικισμός θεέ μου! Δεν είναι μετά να απορείς που πολλοί άνθρωποι ψοφάνε να βρουν έναν προφήτη να τους πήξει στις αρλούμπες. Θύμιζε πολύ τον “Μικρό πρίγκιπα” μόνο που εκεί μιλούσε ένα μικρό αγόρι για πράγματα που θα ενδιέφεραν και έναν ενήλικα ενώ εδώ μιλά ένας ενήλικας με τόσο παιδιάστικο τρόπο που δε θα αποσπούσε όμως ούτε την ελάχιστη προσοχή από ένα παιδί. Διάχυτη θρησκευτικότητα, ανόητες παραβολές, απλοικές συμβουλές που υποκρίνονταν τις απλές, κανένα βάθος. Ακόμα και ο Κοέλιο με τον “Αλχημιστή” του, φαντάζει μπροστά του ο Τολστόι του είδους!

Ένα παρόμοιο βιβλίο με περισσότερα ναρκωτικά αλλά εξίσου απεχθές με το πρώτο, ήταν “Η σούτρα της χρυσής αιωνιότητας” του Τζακ Κέρουακ. Εδώ ανεβήκαμε επίπεδο. Χρησιμοποιούμε τον Βουδισμό που μοιάζει σαν εξωτικό φρούτο για έναν δυτικό και με μια καλή δόση παραισθησιογόνα γράφουμε ένα βιβλίο τίγκα στο μυστηριακό και πνευματιστικό αχταρμά κοτσάροντας μια φανταχτερή λέξη (σούτρα) που σημαίνει τα ιερά κείμενα των βουδιστών ή κάτι τέτοιο, και εκβιάζοντας την υστεροφημία μας χρησιμοποιώντας λέξεις όπως “χρυσή” και “αιωνιότητα”, για να καλύψουμε την ανεπάρκεια του συγγραφικού μας ταλέντου, πετυχαίνοντας ένα αποτέλεσμα που θα φράξει τις εγκεφαλικές αρτηρίες όλων των αναγνωστών, Βουδιστών ή μη. Είπαμε, η θρησκεία είναι το όπιο του λαού αλλά αν δεν έχεις κάτι επιδραστικότερο στο σπίτι καλύτερα μην ξεκινήσεις την ανάγνωση. Αν θυμάμαι καλά, στην εισαγωγή του βιβλίου αναφερόταν ότι ο Κέρουακ είχε δηλώσει πως αν δεν έγραφε αυτό το βιβλίο μάλλον θα αυτοκτονούσε. Αυτό για να δείτε, σε τι τρομερή κατάσταση μπορεί να περιέλθει ένας άνθρωπος στην προσπάθειά του να κρατηθεί στη ζωή!!

                                                                                                      Μαραμπού

Υ.Γ. 42 Απεχθή ή επαχθή. Μπορείτε να μάθετε εδώ. Εγώ πάντως το λογοπαίγνιο το κρατάω, γιατί μου αρέσει. Το χρέος. :P 

Υ.Γ. 42-42 Μπορείτε να μας γράψετε κι εσείς για το βιβλίο εκείνο που δεν συστήνατε ποτέ στους συνανθρώπους σας βιβλιόφιλους και να στείλετε το κείμενο στο kmalakate@gmail.com. Λεπτομέρειες σε τούτο δω το ποστ.