Γράφοντας

Μερικές από τις πιο ταραγμένες και δύσκολες στιγμές της ζωής μου τις πέρασα μόνη, χωρίς γράψιμο. Η διάθεση αρνείται να με επισκεφτεί όταν είμαι χάλια. Μετά μόνο, όταν περάσει η καταιγίδα μπορώ να συγκεντρωθώ στο χαρτί, να γράψω με άνεση, για κάτι φαινομενικά άσχετο από τον πόνο μου. Κι αυτό είναι η λύτρωση, το καμουφλάζ, η αίσθηση πως μιλάς και δε μιλάς για αυτό που σου συμβαίνει.

Λένε πως για να γράψεις πρέπει να πονέσεις. Ανοησίες, όλοι πονούν, κι ο πόνος του ενός δεν είναι συγκρίσιμος με του άλλου. Για να γράψεις πρέπει να είσαι ψώνιο, να νιώθεις πως δε ζεις αν δεν το κάνεις. Τόσο απλά.

Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω τί με έκανε να αρχίσω να γράφω. Ίσως η αγάπη μου για το διάβασμα ή η μοναξιά μου. Υπήρξα μοναχικό παιδί και κοινωνικός ενήλικας όμως το γράψιμο δεν με εγκατέλειψε ποτέ. Είμαι πια σε μια ηλικία που με ενδιαφέρει και η έκδοση. Όχι, με μανία, μα το προσπαθώ.

Όταν αρχίσω να δημοσιεύω σε αυτό το ιστολόγιο κάποια από τα γραπτά μου, θα είναι καθαρά για κριτική. Έχω ανάγκη από την εξωτερική ματιά, την αίσθηση που αποκομίζει κάποιος που δε με αγαπάει από τα γραπτά μου. Ίσως και μια ιδέα ενθάρρυνση, ίσα ίσα για να μη με ρουφήξει η καθημερινότητα εντελώς και σταματήσω το ψάξιμο. Υπάρχει πάντα και αυτός ο κίνδυνος.