Συνειδητοποιώ, όχι χωρίς κάποια θλίψη, πως το blogging πεθαίνει. Άλλα μέσα, πολύ πιο εύκολα στη διάδραση, πήραν την θέση του και τα κείμενα στα blogs- κάποτε κατηγορούνταν πως ήταν μικρά- μοιάζουν πια πολύ μεγάλα για να ικανοποιήσουν τις νέες ανάγκες. Τα σχόλια λείψαν. Οι συζητήσεις χάθηκαν.
Το αγάπησα το blogging, με αποενοχοποίησε, με βοήθησε να ανοιχτώ, να μην με νοιάζει πια η έκθεση. Με ώθησε να βγάλω ένα βιβλίο, να ανοίξω ένα βιβλιοπωλείο, να έχω μια εκπομπή στο ραδιόφωνο. Μέχρι και να φέρω τούμπα όλη μου την καθημερινότητα με βοήθησε. Να καταλάβω τι είναι σημαντικό για μένα και τι όχι.
Όλο και περισσότερο νιώθω αγγαρεία το να γράψω ποστ, όμως. Έχω άλλα κείμενα που με καλούν, με φωνάζουν, που πρέπει να γραφτούν. Αφήνω βιβλία που διάβασα να περάσουν χωρίς ούτε μια λέξη, γράφω πια αργά, αφού έχει περάσει τουλάχιστον εβδομάδα από την ανάγνωση. Χάθηκε η πρώτη φρεσκάδα. Κάποτε μπορεί και να κοιτάω και κριτικές άλλων πριν εκφράσω άποψη, κάτι που δεν έκανα ποτέ άλλοτε. Συστηματοποιήθηκα.
Το αγάπησα το blogging. Έκανε την ζωή μου πιο ενδιαφέρουσα, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να με μάθω και να πάρω αποφάσεις. Όμως οι εποχές άλλαξαν. Οι φίλοι μου από τα blogs γίναν πραγματικοί, ξέρω πια συνήθως πρόσωπα και πράγματα για το κάθε βιβλίο. Και με δυσκολεύουν. Τα πρόσωπα.
Δεν μπορώ να γράψω πλέον την άποψη μου εντελώς ανοιχτά, αναρωτιέμαι αν πρέπει ή όχι να ανεβάσω μια παρουσίαση για κάτι που δεν μου άρεσε. Γέμισα αμφιβολίες. Και για το μέσο και για τους ανθρώπους. Και έχουν κι οι άλλοι για μένα.
«Τώρα πια είσαι επαγγελματίας του βιβλίου", λένε. "Πρέπει να μαζευτείς, να αλλάξεις, να στρογγυλεύεις. Ποιος θα σου εκδώσει το επόμενο;»
Ίσως κάποιος που δεν τον νοιάζει να στρογγυλέψω αλλά του αρέσει που έχω άποψη. Τους λέω. Αλλά δεν ξέρω αν και τα πόσο αυτό είναι εφικτό. Κρατάω τα λόγια τους στο πίσω μέρος του μυαλού μου.
«Διαβάζεις βιβλία που δεν θα ήθελες», μου λένε.
Ναι, αλλά δεν τα ανεβάζω στο blog. Αυτό κάνει την διαφορά. Τους λέω.
Το blogging μου έδωσε ένα σωρό χαρές. Μου άλλαξε την ζωή. Τώρα ήρθε ο καιρός να του το ανταποδώσω. Θα συνεχίσω, κι ας πεθαίνει. Θα γράφω κι ας τα διαβάζω μόνη μου, κι ας μην αφορούν κανέναν. Όπως παλιά. Όπως τότε, πέντε χρόνια πριν, που διάβαζαν τα κείμενά μου πέντε άνθρωποι. Κι ήταν οι μόνοι που είχαν σημασία.
Το blogging πεθαίνει τουλάχιστον 3 χρόνια τώρα, το blogging όπως το γνωρίσαμε και το αγαπήσαμε πολλοί από εμάς, αυτό που λέει η λέξη, ένα blog, ένα web-log... Τα περισσότερα πέσαν στην λούμπα της εναλλακτικής (my ass) ενημέρωσης ή του merchandising...
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαζεύω παλιά posts και βλέπω το post rate που είχα τότε (15 με 16 τον μήνα) και μου φαίνεται αδιανόητο, τώρα αν γράψω 6 posts το μήνα είμαι ευχαριστημένος... Τότε όμως δεν είχα facebook, δεν είχα twitter (που είναι απλούστερα και αμεσότερα, κακά τα ψέματα, και όλοι οι φίλοι και γνωστοί μου είναι εκεί), δεν είχα δύο παιδιά, δεν σπούδαζα (έστω και on line), και το blogging ήταν το νέο κοσκινάκι μου...
Το κρατάω και θα το κρατάω όμως με νύχια και με δόντια διότι είναι για μένα αποθήκη αναμνήσεων και απόψεων, μου θυμίζει πολλά πράγματα για τα οποία, άλλοτε γελάω, άλλοτε θλίβομαι, άλλοτε ντρέπομαι αλλά όλα είναι εγώ...
Πλέον τα σχόλια είναι σπανιότατα αλλά δεν βαριέσαι... Στο About page γράφω:
"Θέλω να πιστεύω ότι αυτό το blog θα υπάρχει αρκετά χρόνια ώστε να διαβαστεί κάποτε από τα παιδιά μου ώστε να με γνωρίσουν ακόμα καλύτερα... Θα ήθελα να το διαβάζουνε και άλλοι (το blogging εκτός από έκφραση είναι και δείγμα ματαιοδοξίας) αλλά αν δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο δεν θα σκάσω...
Για μένα ακόμα και τώρα το blogging είναι ένας τρόπος να εκφράσω πράγματα που έχω μέσα μου που δεν μπορώ μέσω του Facebook και του Twitter... Ίσως λόγω αυτής της ψευδαίσθησης της ανωνυμίας, ποιος ξέρει...
Μεγαλώνουμε, Κατερίνα... :)
Οκ, πάντα συνεννοούμασταν οι δυο μας. Αυτό. Με έπιασες. Γιατί το νιώθεις. Να, αυτό μου λείπει. Που δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ, κι όμως συνεννοούμαστε οι δυο μας. Τόσα κείμενα έχουμε διαβάσει ο ένας του άλλου.
ΔιαγραφήΕίμαστε παιδιά της ίδιας γενιάς και μοιραζόμαστε κάποιες κοινές ουλές...
ΔιαγραφήΞεβρακωνόμαστε συναισθηματικά 6 χρόνια τώρα μέσα στα blogs μας και έστω μέσω fb (εσύ) ξέρουμε ο ένας την φάτσα του άλλου...
Ξέρω τόσα για σένα που σε θεωρώ φίλη με κάποιο virtual τρόπο... :P
Δεν έχουμε βρεθεί ποτέ γιατί είμαι γάιδαρος και δεν έχω αξιωθεί ακόμα να έρθω μια βόλτα από το μαγαζί σου, να δούμε πότε θα το κάνω...
E, είναι μακριά σου.
ΔιαγραφήΔεν ξέρω αν το blogging πεθαίνει, έχω παρατηρήσει όμως κι εγώ τους τελευταίους μήνες πως λιγότεροι ασχολούνται. Ελπίζω αυτό να σημαίνει πως οι ανάγκες τους για επικοινωνία καλύπτονται πλέον πιο ικανοποιητικά από τη ζωή "εκεί έξω". Πάντως, το καθετί έχει έναν κύκλο ζωής. Αν το blogging έκανε τον δικό του, θα αντικατασταθεί φυσικά. Μπορεί να πέρασε ο ενθουσιασμός για το νέο που έφερνε, να το βαρέθηκαν, να μην είναι πια το καινούργιο τους κοσκινάκι. Τα πράγματα ξεθωριάζουν. Εγώ δεν το έχω χορτάσει ακόμη, ωστόσο - και γι' αυτό θα ήθελα η διαπίστωσή σου να είναι λάθος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καταλαβαίνω τη δυσκολία σου, όσο γνωρίζεσαι με τους άλλους. Η αλληλεπίδραση, όσο ευπρόσδεκτη και να 'ναι, έχει και αυτήν την ύπουλη παρενέργεια. Προσωπικά, φροντίζω να κρατάω πάντα τις αποστάσεις μου, προκειμένου να μη γίνει η γνώμη των άλλων τόσο σημαντική ώστε να αρχίζω να στρογγυλεύω. Είσαι αλλιώτικη περίπτωση. Κι όταν δένεσαι με τόσους τρόπους (φιλικούς κι επαγγελματικούς) με τους άλλους, μάλλον θα πρέπει να γίνεις πιο εφευρετική, για να συνεχίσεις να λες τις απόψεις σου χωρίς απώλειες.
Καλή συνέχεια, λοιπόν! :-)
Είναι λεπτή η ισορροπία για μένα, έχεις δίκιο. Από κάτι αντικαταστάθηκε το blogging, κυρίως το fb, αλλά δεν μου δίνει την ίδια ικανοποίηση.
ΔιαγραφήΠότε μας πέθανες κιόλας, ακόμα δεν κάναμε εμφάνιση καλά καλά!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεωρώ ότι τα μπλογκς εκφράζουν ένα αίσθημα αποστασιοποίησης και σταθερότητας απέναντι στα άλλα μέσα που εκφράζουν μια σύγχυση και έναν πανικό. Φυσικά, και στα μπλογκς υπάρχουν πολλές σαβούρες αλλά ευτυχώς είναι ανιχνεύσιμες και εύκολα αντιμετωπίσιμες.
Στα φβ, τουίτερ, κτλ οι σαβούρες είναι κοινός τόπος και ψάχνεις με δυσκολία να βρεις μερικές καλές σκέψεις, οι οποίες όμως έχουν ελάχιστο χρόνο ζωής (εκεί να δεις πώς τις θερίζει ο Θάνατος!!) Κάνεις δεκάδες σχόλια για σκέψεις που θα χαθούν στο επόμενο μισάωρο. Ενώ στα μπλογκς οι σκέψεις μένουν περιμένοντας υπομονετικά τα σχόλια. Μπορεί ο Κάφκα παλιότερα να ήταν της μόδας και τώρα να μην είναι πια, όμως οι σκέψεις του παραμένουν εκεί και περιμένουν κόσμο. Φαντάζεσαι ο Κάφκα να πόσταρε κάθε μέρα, μια παράγραφο από την Μεταμόρφωση στο φβ;;;; (Χρησιμοποιώ τον Κάφκα για να πείσω μια Καφκικιά!!)
Χρησιμοποιείς δόλια μέσα που έμαθες από τις περατζάδες σου στα κοινωνικά δίχτυα. Οκ, εσύ είσαι νιούφης μπλόγκερ, δεν πέθανες. Για μας τα γερόντια, λέω. Κι έχεις δίκιο, εδώ μένουν, για αυτό τα γράφω.
ΔιαγραφήΌσο το γράψιμο υπάρχει σαν χόμπι κι ανάγκη κι όχι σαν επαγγελματική δραστηριότητα νομίζω ότι θα υπάρχει και το blogging.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓνωριζόμαστε αρκετά χρόνια, μ' αρέσει να γράφω, έκανα ένα βιβλίο με παλιές αναρτήσεις μου (Λάβε τα μέτρα σου) και στις παρούσες συνθήκες, της ατάκας και του twitter, επιμένω να κρατώ την ουσία των πραγμάτων και να την επικοινωνώ δημόσια, πρώτα καλύπτοντας μιαν εσωτερική δική μου ανάγκη κι έπειτα για να δώσω κάποιες αφορμές για επικοινωνία και διάλογο.
Γενικά, νομίζω ότι η γνωριμία κι η προσωπική επαφή είναι ο καταλύτης για την εκτόνωση και την αποδυνάμωση του blogging, εφόσον πιστεύω ότι συμβάλουν στο να χαθεί η μαγεία του άγνωστου και να γίνουν τα σχόλια κι οι αντιλήψεις εντελώς προσωπικές κι υποκειμενικές.
Θα συνεχίσω! Μου αρέσει!
Καλή δύναμη και καλή συνέχεια!
Μπορεί να έχεις δίκιο, γνώρισα πολλούς από τους άλλοτε μόνο διαδικτυακούς μου φίλους και χάθηκε η μαγεία.
ΔιαγραφήΠάντως όχι, δεν νομίζω πως γράφω "επαγγελματικά". Δεν με πληρώνουν εξάλλου για να γράφω από πουθενά.
Ελπίζω να συνεχίσω κι εγώ.
Εγώ πάλι το αγαπάω το μπλογκ μου. Κάνω μια ανάρτηση κάθε μέρα τους τελευταίους 2-3 μήνες. Αλλά κλείνω τα σχόλια, όταν απλά παρουσιάζω τη δουλειά μου. Δεν θέλω να απαντάω σε φιλοφρονήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν έχω θέμα που σηκώνει κάτι άλλο, πέρα από το "πολύ ωραία ανάρτηση" τ'ανοίγω. Φυσικά κι έχασα αναγνώστες, αλλά οι φίλοι που θέλω, γνωρίστηκα κι αγαπώ είναι πάντα εδώ για μένα. Και παρ΄όλο που από την αρχή με διαβάζουν συγγενείς και φίλοι μου (εκ του σύνεγγυς) αλλά και γνωρίστηκα στην πορεία με πολλούς από μακριά, δεν νιώθω ποτέ την ανάγκη να στρογγυλέψω σκέψεις, απόψεις, εγώ η ίδια! Γράφω για μένα κυρίως!
Με βοηθάει να έχω επαφή με το γραπτό λόγο. με τη δημιουργική σκέψη, με πολλά!
Κι αν σταματήσουν να με διαβάζουν , νομίζω θα συνεχίσω! Για το μπλογκ μου είναι μεράκι.
Από κει και πέρα, έχω δει κι εγώ αυτό που λες να εξαφανίζονται σταδιακά κάποιοι, άλλοι να βαριούνται.
Λογικό δεν είναι; Εγώ προτιμώ το χρόνο που αφιέρωνα στο μπλόκινγκ παλιότερα, να το αφιερώνω σε πιο δημιουργικά κομμάτια μου! Διαβάζω πια επιλεκτικά. Θέλω να παίρνω κι όχι να περνάω την ώρα μου!
Συνέχισε λοιπόν όπως νομίζεις κι όπως αγαπάς :)))
Η αλήθεια είναι πως κι εγώ αφιερώνω πολύ λιγότερο χρόνο. Δεν γίνονται όλα μαζί. Δεν γίνονται.
ΔιαγραφήΠες με αισιόδοξη αλλά δεν νομίζω ότι το Blogging Πεθαίνει. Μπορεί να παίρνει άλλη μορφή ναι αλλά δεν πιστεύω ότι πεθαίνει. Ίσα ίσα, βρίσκεται σε άνθηση . Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αντικατασταθεί από το twitter ή το facebook, Μόνο να υποστηριχθεί από αυτά. Γιατί αυτά είναι τα εργαλεία που το περιβάλλουν αλλά το blogging είναι το ουσιαστικότερο όλων, αυτό που είναι η πηγή του περιεχομένου σου. πως να σου πω είναι σα να μου λες ότι πέθανε το θέατρο επειδή ο κόσμος βλέπει διαφημίσεις και σκετσάκια στο Youtube. Δεν πέθανε το Θέατρο, απλά πήρε άλλη μορφή. Έτσι και το blogging. Τώρα το ότι υπάρχουν καποιοι που του συμπεριφέρονται σαν ένα ακόμα social media, σα να είναι twitter ή Facebook, θα φανεί στο χειροκρότημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι, το εύχομαι. Το αγαπώ το blogging, με ανακουφίζει.
ΔιαγραφήΆντε καλέ που πεθαίνει. Έτσι λέγανε και για το βιβλίο, πεθαίνει το έντυπο και τέτοια. Μην τα ακούς, ψέμματα λένε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΨέμματα; ιιιιι, και τα χάφτω η χαζή.
ΔιαγραφήΜε άγχωσες με αυτό το post. Σίγουρα το bloggin' δεν έχει τη κίνηση που είχε παλιότερα, αλλά ελπίζω (και πιστεύω δηλαδή) πως ακόμη διαβάζει ο κόσμος ιστολόγια. Ακούει διαφορετικές γνώμες, βρίσκει βιβλία που δεν θα συναντούσε αλλιώς. Ελπίζω να συνεχίζεις να γράφεις, κυρίως την ειλικρινή άποψη σου, κι ας σε αποθαρρύνουν οι άλλοι! That's the whole point.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚίνηση έχει, επισκεψιμότητα έχει, πιο μεγάλη από ο,τι παλιά. Σημασία δεν ξέρω αν έχει. Αν μετράνε τα κείμενα.
ΔιαγραφήΠερίπου τις ίδιες σκέψεις κάνω κι εγώ τελευταία. Βέβαια, εγώ στο μπλογκ μου ανεβάζω πλέον σπανιότατα αναρτήσεις, κυρίως λόγω έλλειψης αναγνωστικού χρόνου αλλά και διότι τα ελαχιστα βιβλία που διάβασα πρόσφάτως δεν μου έδωσαν λαβή να γράψω για αυτά -και καλύτερα να σιωπά κανεις παρά να γράψει απλώς & μόνο για να γράψει κάτι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναφορικά με τα σχολια, βλεπω ότι στα περισσότερα μπλογκ (αν οχι σε ολα) εχουν μειωθει αισθητα και εχω ακουσει κι εσενα να κανεις αυτο το "παραπονο" στην εκπομπη σου (παραπονο που το συμμεριζομαι απολυτως). Για αυτο παιρνω το θαρρος και θετω -καλοπροαιρετα- μια ιδεα μου : μηπως να μην εβαζες τα λινκ των ποστ σου στ FB/Twitter κτλ, ετσι ωστε να "αναγκαζονται" οι αναγνωστες σου να αφηνουν εδω περα τα σχολιά τους? Ετσι κι αλλιως εχεις τοσο μεγαλο κοινο που δεν νομιζω να εχεις προβλημα επισκεψιμοτητας.
ΥΓ. παντως κι εγω δεν εχω πλεον την παλια φλογα ουτε για το δικο μου μπλογκ (πρωτιστως), ουτε για τα υπολοιπα. Και με στενοχωρει αυτο...
Είναι σοφός ο Θαλής, να τον ακούς! Βγες από τα δίχτυα ;)
ΔιαγραφήΜπράβο Θαλή, τολμηρή ιδέα! (προετοιμάσου για τις σφοδρές επικρίσεις!!!)
Ίσως να ήταν αυτή η λύση. να τα κρατήσω ξέχωρα τα δυο. Δεν με νοιάζει η επισκεψιμότητα, έτσι κι αλλιώς. Λεφτά δεν βγάζω για να ασχολούμαι με το τι λεν τα μηχανάκια. Από την άλλη δεν "φταίνε" τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για αυτό που νιώθω- ξέρω να τα χρησιμοποιώ όσο γουστάρω, δεν παρασύρομαι παρά ελάχιστες φορές από αυτά. Το bloggin "φταίει". Οπότε μάλλον ούτε αυτό είναι η λύση.
ΔιαγραφήΜα τι είναι αυτά που λέτε, είμαι φανατική των blogs σας και πολύ συχνή επισκέπτρια, όχι μόνον εγώ αλλά μια ομάδα φίλων (Ελλήνων) μια και είμαστε κάτοικοι εξωτερικού. Επήρεαζόμαστε από τις κριτικές σας, διασκεδάζουμε με τις συζητήσεις σας. Τι κι αν δεν γράφετε συχνά, σημασία έχει αυτά που γράφετε να είναι ουσιαστικά. Μέχρι τώρα ότι εχω διαβάσει σε βιβλιοblogs είναι ουσιαστικά και περιεκτικά. Δεν έχω ούτε fb ούτε twitter στηρίζομαι στα γραφόμενά σας για τις επόμενες επιλογές βιβλίων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για την φιλοξενία
Σουμέλα
Οκ, Σουμέλα, το ξέρετε πως αυτό το σχόλιο και μόνο μου δίνει φτερά. Το ξέρετε, έτσι;
ΔιαγραφήΈχεις δίκαιο, αγαπητή Κατερίνα. Ο παλιός ενθουσιασμός για το blogging έχει μειωθεί, όπως και τα σχόλια. Πολλοί γνωστοί μου bloggers έχουν πάνω από χρόνο να γράψουν. Όμως εγώ εξακολουθώ να το αγαπώ και να το ενημερώνω, έστω κι αν σε λίγο γίνεται εννιά χρονών. Το βλέπω και σαν ένα προσωπικό ημερολόγιο, την ανάγνωση ενός βιβλίου συχνά τη συνδέω με τις συνθήκες που απόκτησα ή διάβασα ένα βιβλίο. Σίγουρα τα άλλα μέσα (fb κ.λπ.) υπερτερούν, γιατί είναι πιο εύκολο να γράψεις σ' αυτά. Το blogging είναι κατά κανόνα πιο σοβαρό, σ' αυτό δεν ανακοινώνεις τα γενέθλιά σου (και τι νοιάζει τους άλλους πόσων χρονών γίνεσαι;) ούτε ανεβάζεις φωτογραφίες του τελευταίου σου γλυκού ή των λουλουδιών σου (ναι, το έχω κάνει κι εγώ, αλλά υπό τύπο διασκέδασης, μιας ανάλαφρης επικοινωνίας με γνωστούς και φίλους). Νομίζω δεν θα πάψω ποτέ να γράφω στο blog, έστω κι αν θα είμαι η τελευταία που το χρησιμοποιώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι το χρησιμοποιείς κι από πολύ παλιά. Κίκα, είσαι από τους λίγους που συνεχίζεις, από τότε, που μπλέχτηκες φυσικά με τα βιβλία, πως αλλιώς, αλλά έμεινες αλώβητη, αθώα. Για αυτό σε διαβάζω τόσα χρόνια.
ΔιαγραφήΚαλό και δοτικό πλάσμα τι σε έπιασε;Λίγη αισιοδοξία παρακαλώ,φάση κόπωσης είναι μα θα περάσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο βιβλιοblogging είναι ημερολόγιο,αποκούμπι,εμπειρία,μοίρασμα κι ένα σωρό καλά(και λίγα κακά, εντάξει).
Είμαι πολύ πολύ κουρασμένη. Θέλω μια μέρα για μένα. Αυτό [Σας ευχαριστώ που με ακούσατε αγαπημένη μου ψυχαναλύτρια]
ΔιαγραφήTo blogging για μένα είναι ένα παράθυρο ή ένα depon. Είναι ανάγκη και διάθεση. Αγρανάπαυση is the solution :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πως αυτό θα εφαρμόσω. Μια παύση.
ΔιαγραφήΚατερίνα, καλημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίο κείμενο, μεστό, απαισιόδοξο αλλά μαζί κι αληθινό.
Ναι, είναι η κάμψη των μπλογκς εμφανής, μπορεί να είναι κόπωση, όπως λέει η Βιβή, μπορεί και αλλοτρίωση.
Ούτως ή άλλως οφείλουμε να δούμε τι λάθη κάναμε εμείς οι ίδιοι,
που, ενώ ξεκινήσαμε αυθόρμητοι και αθώοι,
γράφοντας για τη χαρά της ανάγνωσης και για να μοιραστούμε τη γνώμη-μας με άλλους,
κάναμε το ιστολογείν σύστημα και το εντάξαμε στην κατεστημένη βιβλιολογική τάξη.
Αντί να συζητάμε, κάνουμε παράλληλους μονολόγους,
αντί να ανοιγόμαστε στα ιστολόγια των άλλων, κλεινόμαστε στο δικό-μας,
αντί να αναπτύσσουμε το δίκτυο, επαναπαυόμαστε στον μικρόκοσμό-μας,
αντί να δίνουμε αυτόνομη αξία στα μπλογκς, τα υποτάξαμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα εξαρτήσαμε από το Facebook και το Twitter.
Προσπαθήσαμε να βγάλουμε τα πόδια έξω από το πάπλωμα και τώρα διαμαρτυρόμαστε γιατί κρυώνουμε.
Το κείμενό-σου μου άρεσε
γιατί λέει αλήθειες που δύσκολα γίνονται αντιληπτές: \
π.χ. η κάμψη του μεγάλου κειμένου και η αντικατάστασή-του από το skipping, η συστηματοποίηση, η εξάρτηση από τη γνωριμία με συγκεκριμένα πρόσωπα (συγγραφέων), η αυτολογοκρισία κ.ο.κ.
Είναι ζητήματα που απασχολούν πλέον την κοινότητα
και εσύ τα έβγαλες ανοικτά και γενναία πάνω στο τραπέζι.
Αν το blogging έχει ακόμα ουσία, όπως όλοι πιστεύουμε,
αξίζει να ξαναδούμε τον εαυτό-μας μέσα σ' αυτό,
να ξαναβρούμε τις πρωταρχικές-του αξίες
και να το ξαναγκαλιάσουμε με μεράκι, όχι με τυποποίηση, υποχρέωση, εσωστρέφεια, κατεστημένο εφησυχασμό.
Καλημέρα
Πατριάρχης Φώτιος
Σεις με νιώθετε περισσότερο από όλους Πατριάρχα μου.
ΔιαγραφήΒράζουμε στο ίδιο καζάνι. Για αυτό.
Δεν ήθελα να αναλύσω τα ζητήματα, μόνον να τα θέσω.
Δεν τα βάζει στο τραπέζι κανείς, κι ας μας απασχολούν πια σχεδόν όλους.
Αυτό χρειάζομαι. Υποχρέωση σε κανέναν και για τίποτα.
Απαλλαγή από την τυποποιημένη γλώσσα.
Κι ίσως άνοιγμα, σε όλα αυτά τα νέα βιβλομπλογκς.
Που δεν μας διαβάζουν και δεν τους διαβάζουμε.
Αλλά θα έπρεπε.
Την καλημέρα μου,
Κατ.
Μένω στην τελευταία παράγραφο...και είμαι σίγουρη πως δε σε διαβάζουν μόνο πέντε άνθρωποι!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή συνέχεια!
Αγάπη
Διαγραφήκοίτα, τα υπόλοιπα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (μάλλον τέτοιο είναι και το blog ε?) εξυπηρετούν άλλους σκοπούς και ανάγκες και δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την ανάγκη ενός χορταστικού κειμένου που έχει προκύψει μετά από σκέψη και είναι αρχειοθετημένο για ανάγνωση οποιαδήποτε στιγμή.
ΑπάντησηΔιαγραφήαν νιώθεις πίεση οποιασδήποτε μορφής για αυτά που γράφεις και φοβάσαι τις συγκρούσεις, μπορείς πάντα να καταφύγεις στην ανωνυμία. :)
ποιός είπε ότι αυτά που γράφεις τα διαβάζεις μόνη σου?
Δεν έχω τα κουράγια να ξεκινήσω από την αρχή ένα ανώνυμο blog. Κι από την άλλη νομίζω πως οι ελάχιστα υποψιασμένη θα με καταλάβαιναν από το στυλ. Γράφω πολλά χρόνια επωνύμως.
ΔιαγραφήΤο αρχείο είναι το σπουδαιότερο επιχείρημα. Εδώ τα κείμενα μένουν, είτε πρόκειται για δυο αράδες, είτε για ολόκληρη διατριβή.
Υ.Γ. 42 Εγώ το είπα. Νιώθω μια μικρή ορφάνια που τα κείμενα μένουν χωρίς σχόλια. Έρημα.
ω έλα τώρα! συγγραφέας είσαι. θα δημιουργήσεις μια περσόνα και δεν θα καταλαβαίνει κανείς ποιός γράφει!
Διαγραφήπάντως σε αυτό το ποστ δεν έχεις παράπονο για τα σχόλια. :)
Πρέπει να πω πως με ιντριγκάρεις. Αλλά...
ΔιαγραφήΌχι, παράπονο κανένα. Μη σου πω πως με αναπτέρωσε αυτό. Ένιωθα πως μιλάω μόνη. Μάλλον απλά το ένιωθα
ωραία, χαίρομαι!
ΔιαγραφήΠεθαίνει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν το ήξερα..
Θυμάμαι πριν 3 χρόνια που διάβαζα πως το blogging χάλασε, πολιτικοποιήθηκαν τα blogs, δεν είναι πια προσωπικά. Tώρα το γυρνούν πάλι. Πίστευα ότι απλώς ως καθρέφτης της κοινωνίας τότε, όπως τώρα, άλλαζαν μαζί της.
Μεγάλωσες, εξέδωσες, φυσικό είναι να αλλάζεις- εσύ, όχι το blogging-.
Για σένα ναι, καταλαβαίνω τις προσωπικές αναστολές μα, επειδή κι εγώ γράφω με το όνομά μου τολμώ να σε συμβουλέψω να παραμείνεις ακολουθώντας τη καρδιά σου ή... ή να φτιάξεις κι ένα ψευδώνυμο για να ξεσπάς..
(π.χ... τέτοια κουτσομπόλα είμαι, θα τρελαινόμουν για τις Περιπέτειες Μιας Βιβλιοπώλας- ή όπως είναι το θυηλυκό-. Έχω περάσει διασκεδαστικές στιγμές στο ταμείο βιβλιοπωλείων φίλων.. Από τα σχόλια πελατών ως την αλαζονεία νέων ποιητών ωωωω τι ιστορίες..)
Χα, αυτό θα το βγάλω σε διηγήματα.
ΔιαγραφήΣοβαρά τώρα, δίκιο έχεις. Εγώ χάλασα. Αλλά και τα μέσο κάπως άλλαξε, φυσικό με τα χρόνια. Τώρα αν πεθαίνει; Βαριά κουβέντα και την έβαλα περισσότερο για να σας σοκάρω και να μπείτε να με διαβάσετε :P
Βαριεμαι τα πολλα λογια σε αυτη τη φαση.Παρακαλω,λυπησου μας με το fb!!!!αν μπορεις και θες,συνεχισε.!!!!Καρβουνη Ανδριανη
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συνεχίσω νομίζω
Διαγραφή