Πιθανολογώ πως εγώ θα ονόμαζα νουβέλα κι όχι μυθιστόρημα το μικρό βιβλίο της Κορεάτισσας Kim Hye-Jin, «Η κόρη μου». Όμως το θέμα μας δεν είναι οι ορισμοί αλλά η ουσία. Κι η ουσία είναι πως πρόκειται για ένα λογοτεχνικό κείμενο σφιχτοδεμένο που δεν του περισσεύει, ούτε και του λείπει, ούτε μια λέξη∙ βαθιά συγκινητικό και ουσιαστικό μέσα στην απλότητα, αλλά και την πολυπλοκότητά του.
Πρωταγωνίστρια αλλά και πρωτοπρόσωπη αφηγήτρα μια χήρα που αναγκάζεται να δουλεύει ως φροντίστρια σε ένα οίκο ευγηρίας. Τα οικονομικά τα δικά της αλλά και της κόρης της (που είναι προσωρινή καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο) αναγκάζουν τη χήρα να συγκατοικήσει με την κόρη και την κοπέλα της κόρης της. Τα δύο κορίτσια είναι άνω των τριάντα και ζευγάρι κοντά επτά χρόνια, όμως η πρωταγωνίστρια δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να αποδεχτεί τη σχέση, αποκαλεί τη σύντροφο της κόρης της «εκείνο το κορίτσι» και φοβάται πολύ τι θα πουν οι γείτονες. Ούτε καταλαβαίνει γιατί αυτές οι δυο πρέπει να είναι ακτιβίστριες και δεν κοιτάνε τη δουλειά τους.
Μόνο που ούτε κι αυτή κοιτάει τη δουλειά της. Γιατί δεν ανέχεται, να κόβουν τις πάνες στα δυο και να τις ξαναχρησιμοποιούν λερωμένες στους ηλικιωμένους ή να τους δένουν στα κρεβάτια. Γιατί κι εκείνη νοιάζεται, αν και δεν την «παίρνει» οικονομικά, για αυτούς που αγαπά.
Η επιλογή της αφήγησης της ιστορίας μέσα από τα μάτια της χήρας μητέρας, που είναι καλός άνθρωπος, αλλά αγκιστρωμένη στις κοινωνικές προκαταλήψεις που της έμαθαν από μικρή, είναι σοφή. Δίνει ιδιαίτερο βάθος και βάρος στο κείμενο, ενεργοποιεί την ενσυναίσθηση για έναν χαρακτήρα που θα μας ήταν μάλλον αντιπαθής αλλιώς. Και τελικά κινητοποιεί τον αναγνώστη, τον αναγκάζει να πάρει θέση.
Πρόκειται για ένα ανάγνωσμα που μπορεί να τελειώσει μέσα σε μια μέρα, αλλά αφήνει βαθύ αποτύπωμα στη μνήμη. Πώς θα ήταν άραγε αυτή η ιστορία αν τη μεταφέραμε στην Ελλάδα. Υποψιάζομαι πως η φωνή της μάνας θα είχε ακόμα μεγαλύτερη σκληρότητα μες στην αγάπη της. Κι αυτή η μπερδεμένη μίξη, αγαπώ, αλλά θέλω το παιδί μου να γίνει ό,τι ονειρεύτηκα εγώ κι όχι εκείνο, έχει βασανίσει πολλούς από μας, κι ας μην είμαστε ομοφυλόφιλοι.
Κατερίνα Μαλακατέ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου