Η τέχνη του λόγου με απασχολεί σχεδόν σε όλη μου τη ζωή. Μικρή προσπαθούσα να εντοπίσω πειστήρια πως αυτό ήταν γονιδιακό. Ενθουσιάστηκα όταν βρήκα κάτι μουτζουρωμένες σελίδες με ποιήματα στην αποθήκη, αλλά αποδείχτηκε πως δεν ήταν του πατέρα μου, ήταν του καλύτερου του φίλου. ( Για τους κακεντρεχείς διευκρινίζω πως μοιάζω στον πατέρα μου εξαιρετικά). Οι γονείς μου δεν έχουν κανένα συγγραφικό τάλαντο, όμως εγώ γράφω κι αυτό δεν είναι συνειδητή απόφαση. Το πρώτο μου ποίημα το έγραψα στα έντεκα, δεν ήξερα καν πού πατάω και πού βρίσκομαι.
Η γραφή, το ταλέντο, το βιβλίο, οι λέξεις, όλα ανάκατα με απασχολούν κάθε μέρα, σα να μη μπορώ να ανασάνω χωρίς αυτά. Ταυτόχρονα η αίσθηση πως από τα γραπτά μου κάτι λείπει με οδηγεί κι αυτή. Κάποτε σκέφτομαι μήπως είναι η ουσιαστική αγάπη μου για τη λογοτεχνία που με κάνει να φαντάζομαι την αγάπη μου για τη συγγραφή. Άλλοτε, τις μέρες που η ψυχοθεραπεία (ορα γράψιμο) πήγε καλά, είμαι βέβαιη. Αυτός είναι ο προορισμός μου.
Δεν πιστεύω στη μοίρα, αλλά πιστεύω στην τυχαιότητα. Αυτό που μου συμβαίνει είναι ίσως γενετικώς προκαθορισμένο, χωρίς απαραίτητα να απαντάται με σαφήνεια και στους γονείς μου. Ο συγκεκριμένος συνδυασμός γονιδίων έτυχε να καταλήξει έτσι. Και δεν ξέρω αν πρέπει ή αν είμαι χαρούμενη για αυτό. Απλά η εκτόνωση στο χαρτί είναι για μένα η δικλείδα ασφαλείας. Για να μη βουλιάξω και να μην παρανοήσω.
Η γραφή, το ταλέντο, το βιβλίο, οι λέξεις, όλα ανάκατα με απασχολούν κάθε μέρα, σα να μη μπορώ να ανασάνω χωρίς αυτά. Ταυτόχρονα η αίσθηση πως από τα γραπτά μου κάτι λείπει με οδηγεί κι αυτή. Κάποτε σκέφτομαι μήπως είναι η ουσιαστική αγάπη μου για τη λογοτεχνία που με κάνει να φαντάζομαι την αγάπη μου για τη συγγραφή. Άλλοτε, τις μέρες που η ψυχοθεραπεία (ορα γράψιμο) πήγε καλά, είμαι βέβαιη. Αυτός είναι ο προορισμός μου.
Δεν πιστεύω στη μοίρα, αλλά πιστεύω στην τυχαιότητα. Αυτό που μου συμβαίνει είναι ίσως γενετικώς προκαθορισμένο, χωρίς απαραίτητα να απαντάται με σαφήνεια και στους γονείς μου. Ο συγκεκριμένος συνδυασμός γονιδίων έτυχε να καταλήξει έτσι. Και δεν ξέρω αν πρέπει ή αν είμαι χαρούμενη για αυτό. Απλά η εκτόνωση στο χαρτί είναι για μένα η δικλείδα ασφαλείας. Για να μη βουλιάξω και να μην παρανοήσω.
Νομίζω ο τίτλος που έδωσες στο κείμενό σου τα λέει όλα. Επειδή όμως πιστεύω σ΄αυτή τη μεγαλειώδη ανακάλυψη του ανθρώπου, το γονιδίωμα, ψάξε πιο βαθιά, πιο πίσω από τον πατέρα σου, είμαι σίγουρος ότι κάτι θα βρεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνέχισε έτσι και δε θα βουλιάξεις
Καλό σου βραδυ
Καλημέρα. Μα αφού αυτό (το να γράφεις) είναι για σένα αναγκαίο όπως το οξυγόνο, δεν υπάρχει κανένας λόγος για να σε... προβληματίζει. ΄Αλλωστε και όσοι γράφουν ο,τιδήποτε και εδώ μέσα, έτσι το αισθάνονται, θέλουν να γράφουν ακόμα κι όταν ξέρουν πως κανένας (ίσως) δεν θα διαβάσει τα γραφόμενα τους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο 'γονιδιακό' δε το θεωρώ απαραίτητα πειστήριο επειδή μιλούμε για τρόπο έκφρασης που ο κάθε ένας μπορεί να τον βρει μέσα του σύμφωνα με τις επιταγές των καιρών και να το εκφράσει ανάλογα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν ρίξω εγώ μιά ματιά στις ρίζες μου διαπιστώνω πως όλοι τους ήταν άνθρωποι της τέχνης.
Αυτό είναι ένα επαρκές πειστήριο μα άλλος το είχε εκφράσει με τα χέρια, άλλος με τη μουσική κι άλλος με στίχους κι άλλος ίσως το είχε παραμερίσει μέσα του πνιγμένος απ' τις συνθήκες.
Ίσως είναι πιο επαρκές πειστήριο να ψάξεις αν είχαν έφεση προς τη σύνθεση που είναι πιο πλατιά έννοια της τέχνης.
Προσωπικά, όσο σε γνωρίζω, σε θεωρώ κατά βάθος συγγραφέα, η αγάπη σου και το πάθος αρκούν. Ακόμα και η λύτρωση που σου προσφέρει είναι ισχυρό κίνητρο.
Στο έχω ξαναπεί πως τούτο το "βάσανο" μας ζητά ολάκερους, αποζητά την αφοσίωσή μας.
Καλημέρα.
Δεν ξέρεις αν πρέπει να είσαι χαρούμενη που η εκτόνωση στο χαρτί είναι για σένα δικλείδα ασφαλείας…
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα ψυχολόγο έχεις μέσα σου που σε κρατά να μη βουλιάξεις μέσα στα σκουπίδια της Μαζικής Πληροφόρησης και το ρωτάς…
Φίλε μου Σκορπιέ, το γονιδίωμα μου είναι απογοητευτικό σε αυτό το θέμα. Ούτε παππούδες καλλιτέχνες, ούτε γιαγιάδες, πέρα από έναν προπάππου που ήταν γλύπτης.... Δύσκολα τα πράγματα :P
ΑπάντησηΔιαγραφήMike, όταν γράφω δεν δίνω δεκάρα ποιός θα τα διαβάσει. Μετά, με πιάνει λύσσα....
Κωνσταντίνε, αν με ζητά ολόκληρη εγω δεν μπορώ να δοθώ όλη. Ίσως αυτό να είναι το λάθος.
Άθεε, έτσι όπως το θέτεις, έχεις ένα δίκιο μικρό. Είμαι χαρούμενη τελικά, πάει και τελείωσε. :)
Τα γονίδια του προπάππου εγκαταστάθηκαν στο σώμα σου και τώρα σμιλεύεις την ψυχή σου και δημιουργείς. Γι΄αυτό είσαι χαρούμενη. Απλά το γονίδιο, όπως ολόκληρη η ζωή γύρω μας, εξελίχθηκε προς όφελος... της λογοτεχνίας. Τα πάντα λοιπόν είναι μια εξέλιξη, μια διαρκής έρευνα και καλλιέργεια και στο τέλος ψυχοθεραπευτική δημιουργία που μα κρατά ζωντανούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλημέρα μου
ε, όχι και τυχαιότητα... ούτε και γονιδιακές απαραίτητα οι ορίζουσες... περιβάλλον, ερεθίσματα, ο δικός σου υπόγειος ποταμός Κατερίνα... την καλημέρα μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι κακό το τυχαίο, μου αρέσει.... Αν και φυσικά ο "υπόγειος ποταμός" έπαιξε το ρόλο του.
ΑπάντησηΔιαγραφή