Έχω έμπνευση τα πρωινά, επίσης μου αρέσει ο πρωινός ύπνος. Η κατάρα της ζωής μου, πάντα με κυνηγούσαν δυο θέλω ενωμένα κι εγώ ήθελα να τα ικανοποιήσω και τα δυο. Μοναχοπαίδι. Είμαι αυτό που ελληνιστί ονομάζεται over-achiever, αν δεν τα καταφέρνω, δεν καταπιάνομαι. Ίσως φταίει που η μάνα μου ήταν πάντα πιο εύκολη στο να κατακρίνει παρά να συγχαρεί. Ίσως φταίει η μαύρη μου η μοίρα. Ίσως πάλι φταις κι εσύ. Όλα στους άλλους τα ρίχνω.
Για την ακεφιά μου στο γράψιμο φταίω μόνο εγώ. Για την ανικανότητα μου να "χτενίσω" αποτελεσματικά τα βιβλία μου φταίω μόνο εγώ. Οι απορρίψεις δεν μου αρέσουν για αυτό έχω ήδη ένα χειρόγραφο στο ντουλάπι και ξεκινώ καινούργιο χωρίς να έχω τελειώσει τη διόρθωση του παλιού και χωρίς φυσικά να το έχω στείλει για κρίση. Την φοβάμαι την κρίση. Είμαι μικρό κοριτσάκι και φοβάμαι την απόρριψη. Κυρίως απορρίπτω τον εαυτό μου, αυτό είναι το θέμα.
Έχω έμπνευση τα πρωινά, αλλά επιλέγω να κοιμάμαι, τόσο απλά.
>....Διλήμματα και αντιφάσεις.. Καταλαβαίνω πως νιώθεις.. :) Θα σου έλεγα να ακολουθήσεις την καρδιά σου, αλλά και πάλι ξέρω πως δε μπορείς ούτε αυτή να τιθασεύσεις.. αφού και τα δύο θέλεις.. μπέρδεμα :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι το πρωινό ξύπνημα είναι η πιο δύσκολη στιγμή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ υποδοχή της καινούριας μέρας μου φέρνει και εμένα άλλοτε μελαγχολία και ακεφιά και άλλοτε αδημονία για καινούρια πράγματα!
Σε νοιώθω απόλυτα...Σίγουρα δεν φταις εσύ...
Καλημέρα, κάθε μέρα, με ένα αγαπημένο τραγούδι:
http://www.youtube.com/watch?v=r41wvtXCNuU
Η απόρριψη ενός έργου δεν το κάνει αυτόματα "κακό"! Νομίζω πως δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Άλλωστε κάθε βιβλίο που εκδίδεται, "απορρίπτεται" από πολλούς αναγνώστες οι οποίοι είτε δεν μπαίνουν στον κόπο να το διαβάσουν, είτε το αφήνουν μισοτελειωμένο. Ένα βιβλίο που εγώ θεωρώ αριστούργημα, εσύ μπορεί να μην αντέξεις να διαβάσεις ούτε μία σελίδα. Κάθε βιβλίο απευθύνεται (ευτυχώς ή δυστυχώς) σε συγκεκριμένους αναγνώστες. Σίγουρα ακούγονται αρκετά κοινότυπα όλα αυτά όμως όπως λένε και οι (αγαπημένοι) Radiohead στο "Optimistic":
ΑπάντησηΔιαγραφή"You can try the best you can.
If you try the best you can
The best you can is good enough"
ΥΓ. Πολύ ωραίο Blog, με εξαιρετικές προτάσεις για βιβλία!
roadartist και inter-notes, ευχαριστώ για τη συμπαράσταση....
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτάθη σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια για το μπλογκ. Δεν ξέρω αν θα αντέξω κι άλλη απόρριψη χειρόγραφού μου. Το προηγούμενο 3 φορές παρα...λίγο να εκδοθεί αλλά όλο και κάτι συνέβαινε. Νομίζω πως στην παρούσα φάση θα αποφύγω να μπω στη διαδικασία.
Έχεις δίκιο κάθε βιβλίο απευθύνεται σε συγκεκριμένο αναγνωστικό κοινό. Τα ανέκδοτα βιβλία δεν απευθύνονται σε κανέναν. Αυτό είναι το πρόβλημα.
Δυστυχώς έχουμε μάθει να συνδυάζουμε την επιτυχία με την αποδοχή. Το ότι κατάφερες να ολοκληρώσεις ένα έργο, άσχετα με την "αντικειμενική" του αξία (προοπτική εμπορικής επιτυχίας), είναι από μόνο του ένα εξαιρετικό γεγονός και μόνο ως τέτοιο πρέπει να λογίζεται. Πίστεψέ με, υπάρχουν πολλοί που, παρόλο που θα το ήθελαν, δεν τόλμησαν ποτέ να προσπαθήσουν να γράψουν κάτι, ο,τιδήποτε! Ας απευθύνεται το χειρόγραφό σου μόνο σε 2-3 που πιθανόν το διάβασαν, ας απευθύνεται μόνο σε εσένα που το έγραψες. Δεν έχει σημασία. Καμία κριτική ή απόρριψη δεν το μειώνει, απλά το περιορίζει στο φιλικό-οικογενειακό σου περιβάλλον. Φαντάζομαι πως γράφοντάς το, μόχθησες, εκνευρίστηκες, έκλαψες από χαρά ή και στενοχώρια, το αγάπησες. Όλα όσα αισθάνθηκες κατά την συγγραφή του είναι από μόνα τους σπουδαία. Το μόνο πρόβλημα θα είναι να καταφέρει να τα επισκιάσει όλα αυτά η πικρή γεύση της απόρριψης. Πήρες μολύβι και χαρτί και δημιούργησες μία ιστορία, μα δεν είναι υπέροχο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι πως αυτό είναι μια αίσθηση άγρια, διαφορετική από οτιδήποτε άλλο, το τελείωμα της ιστορίας, και μάλιστα μιας μεγάλης ιστορίας όπως είναι ένα μυθιστόρημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατερίνα,εγώ που δεν έχω γράψει ούτε παράγραφο,ζηλεύω την άγρια χαρά που νιώθεις τελειώνοντας μια ιστορία.Η ανάγνωση με γεμίζει(ή με αδειάζει,όπως προτιμώ να λέω-και μ'αυτό δεν εννοώ τη "φυγή από την καθημερινότητα"),ωστόσο θα επιθυμούσα να νιώσω την οργανική ανάγκη της γραφής,απλώς για να γευτώ μια παράξενη χαρά που οι περισσότεροι δεν μπορούν ν'αγγίξουν(είμαι εγωπαθής,το παραδέχομαι)! Και μόνο που μπορείς να γράφεις,είσαι τυχερή,παρά τη μαυρίλα που συνοδεύει όλο αυτό το παίδεμα.Κατά τ'άλλα,συμφωνώ με τον Στάθη.Να 'ξερες πόσες φορές σκέφτομαι,με θλίψη σχεδόν,σπουδαία ανέκδοτα ποιήματα και μυθιστορήματα που δε θα έχω ποτέ την ευκαιρία να διαβάσω...
ΑπάντησηΔιαγραφήJohnny Panic μου κάνει εντύπωση που δε γράφεις. Έχω μια αίσθηση πως η ανάγκη μπορεί να σου δημιουργηθεί στο μέλλον. Αν και νομίζω πως είναι από τα λίγα πράγματα στα οποία δεν μπαίνει ο εγωισμός. Ή το κάνεις ή δεν το κάνεις. Δεν σε ρωτάει.
ΑπάντησηΔιαγραφή