"The book of illusions", Paul Auster

To βιβλίο του Paul Auster “The book of illusions”  είναι αυτό που ελληνιστί θα ονομάζαμε “a page-turner”. Εξαιρετικό προϊόν μυθοπλασίας αλλά και χαρακτήρων, δεν αφήνει τον αναγνώστη να αφεθεί από πλευράς πλοκής, χωρίς να χάνει τίποτε από την εσωτερικότητα και το βάθος του.

           Ήρωας ο David Zimmer, καθηγητής σε Κολλέγιο που χάνει την οικογένειά του σε αεροπορικό ατύχημα- γυναίκα και δυο γιους- και βυθίζεται στην κατάθλιψη και το ποτό. Από την νάρκη θα τον βγάλει ένα ντοκιμαντέρ για ταινίες βωβού κινηματογράφου, και συγκεκριμένα μια ενός άγνωστου πρωταγωνιστή του Hector Mann- το πρώτο πράγμα που ενάμισι χρόνο μετά την τραγωδία που θα τον κάνει να σκάσει χαμόγελο. Αυτό το μειδίαμα θα τον οδηγήσει να ψάξει περισσότερο για τον άνθρωπο που το προκάλεσε, να μάθει πως μετά από κάποιες βωβές μικρού μήκους εξαφανίστηκε ως δια μαγείας. Μαζί του είχαν εξαφανιστεί κι οι ταινίες για πενήντα χρόνια, αλλά τον τελευταίο καιρό, ανώνυμα δέματα έφταναν στα αρχεία κινηματογράφου ανά τον κόσμο με κόπιες από το υλικό. Κανείς δεν είχε καταπιαστεί συστηματικά κι έτσι ο Zimmer αποφασίζει να τις δει όλες και να γράψει ένα βιβλίο.

          Μέσα από αυτή τη διαδικασία θα ξεπεράσει πολλά από τα δικά του προβλήματα, τις φοβίες του και κυρίως την αίσθηση πως είναι ζωντανός νεκρός. Και θα χωθεί σε μια περιπέτεια άνευ προηγουμένου που τα έχει όλα, Χολιγουντιανή λάμψη, υπαρξιακές αγωνίες για το τί θα γινόταν αν, κι ένα σημαντικό ερώτημα που αφορά κάθε δημιουργό, την τέχνη την κάνει η ίδια η δημιουργία ή η αλληλεπίδραση της με τον κόσμο κι η καταστροφή της είναι δικαίωμα του δημιουργού ή ανοσιούργημα.

            Για κάποιον περίεργο λόγο δεν είχαν καν ακούσει για τον Πολ Όστερ ως τώρα.  Ντροπή μου και μάλλον θα πρέπει να επανορθώσω.