"Κυριακή", Αλέξης Σταμάτης

Όταν ξεκίνησα την «Κυριακή» του Αλέξη Σταμάτη οι προσδοκίες μου ήταν μεγάλες. Θέλεις γιατί είχα διαβάσει σε πρόσφατη συνέντευξή του πως το θεωρεί ο ίδιος το καλύτερο του μυθιστόρημα ως τώρα, θες γιατί εντελώς στα κρυφά είναι από του πολύ αγαπημένους μου εν δράσει ακόμα έλληνες συγγραφείς. Και λέω στα κρυφά γιατί θα έπρεπε να διαφημίζω σε φίλους και γνωστούς που δεν τον ξέρουν την «Μητέρα Στάχτη», ένα βιβλίο εξαιρετικό που θα μπορούσε κάτι να πει παραπάνω σε αυτούς που διαβάζουν δυο ευπώλητα το χρόνο.

               Η «Κυριακή» στην αρχή με ξένισε, μου φάνηκε, αν και ηλικιακά δεν είμαι ούτε εγώ ούτε ο συγγραφέας πια εντελώς κοντά στην ομάδα των εικοσάρηδων, πως η γλώσσα του δεκαεννιάχρονου Βασίλη και του φίλου του Αργύρη ήταν ένα κακοχωνεμένο συνοθύλευμα γκρίκλις. Με λίγα λόγια μια γλώσσα την οποία γράφουν μεταξύ τους στο φεισμπουκ οι πιτσιρικάδες αλλά δεν μιλούν. Το μυθιστόρημα ξεκινά όταν δυο άντρες, ο ένας σαραντάρης που η γυναίκα του αυτοκτόνησε πριν επτά χρόνια, ο άλλος εικοσάρης που ο πατέρας του αυτοκτόνησε πριν ένα χρόνο, γνωρίζονται σε ένα νεκροταφείο. Ο μεγαλύτερος άντρας, ο Πέτρος, νιώθει την ανάγκη να μιλήσει στο αγόρι, να τον συντροφέψει κι έτσι τον ψήνει να πάνε για ένα καφέ. Ο μικρός, ο Βασίλης, κουβαλά μαζί του ένα χαρτάκι που δεν έχει αξιοποίησει ένα χρόνο τώρα που πέθανε ο πατέρας του, ένα σημείωμα του αυτόχειρα με ένα κινητό τηλέφωνο που δεν ξεχωρίζει καλά το τελευταίο νούμερο. Πληκτρολογεί και τις δυο εναλλακτικές και οι άγνωστοι μεταξύ τους άντρες, Πέτρος και Βασίλης, θα μπουν σε μια περιπέτεια που θα τους οδηγήσει σε έναν υπόκοσμο ξένο και για τους δυο, σε μια ιστορία κάθαρσης.

                Ομολογώ πως από πλευράς πλοκής περίμενα περισσότερα. «Το Μπαρ Φλωμπερ» είναι ένα τόσο ολοκληρωμένο μυθιστόρημα παρόμοιου είδους που είχα λόγο να το προσμένω. Από την άλλη οι χαρακτήρες του Α. Σταμάτη όσο περνούν τα βιβλία βαθαίνουν, επικεντρώνεται πιο πολύ ο συγγραφέας στο είναι τους και οι ήρωες κερδίζουν σε ζωή. Απογοητεύτηκα και από την έκπληξη στο τέλος. Αποκλιμάκωση το λένε κι εμένα μου φάνηκε κλισέ και το που οδήγησε τους χαρακτήρες και το που πήγε την πλοκή.