Κακομοιριάς το έλεος

Με περιβάλλει μια αίσθηση κακομοιριάς, κι εγώ βυθίζομαι πέρα από κάθε προσδοκία σε αυτό το τεχνητό περιβάλλον μιζέριας με την ίδια ευκολία που κάποτε χωνόμουν στην περιρρέουσα ευθυμία. Η αναίτια ευθυμία δεν είναι πάντοτε κακή, η κακομοιριά πάντως είναι, αιτιολογημένη ή όχι. Δεν μπορώ ούτε τώρα να πείσω τον εαυτό μου πως πρέπει να κάνει κάτι – απέχει πολύ η έκφραση πολιτικής άποψης από την ενεργό δράση- όπως πάντα κάθομαι απαθής να βρίζω δίκαιους και άδικους. Ενδιαφέρομαι για το μαγαζάκι μου με λίγα λόγια, τον άντρα και το παιδί μου και τα άλλα τα αφήνω απέξω. Κι όμως αυτά τα άλλα πάντα με αγγίζουν.

            Δεν είναι πως δεν διακρίνω το σημαντικό, κάτι τέτοιο θα ήταν άδικο. Απλά αφήνομαι στη βόλεψη μου, στο κάτω κάτω εγώ έχω κάτι να χάσω. Αν κρατήσω αυτά που μου απόμειναν σφιχτά στην κλειστή χούφτα, μήπως και τα περισώσω, ίσως από αυτήν την αναμπουμπούλα βγω με το μικρότερο δυνατό κόστος. Πιθανολογώ πως όλοι έτσι σκεφτόμαστε μέχρι να φτάσει το τέλος. Το τέλος λοιπόν είναι τι; Η απώλεια της εργασίας, της στέγης, της τροφής, τι; Που είναι το τέλος, η απώλεια της δυνατότητας να πάρεις την ακριβή τσάντα; Αυτό το τέρμα είναι μακριά, είναι κοντά, μας αφορά περίπου όσο κάθε ανακοίνωση μέτρων από την κυβέρνηση. Λοιπόν το τέλος δεν είναι το τέλος για τα ακίνητα, είναι που συνδέθηκε με αγαθό κοινής ωφέλειας. Το τέλος δεν είναι ο φόρος που θα μας στερήσει την τσάντα αλλά που θα στερήσει στον δίπλα- οσονούπω και σε μας- το ρεύμα και τη θέρμανση.

            Με πονά γιατί κοιτώ να σώσω ό,τι σώζεται, όπως πάντα. Όπως παλιά βολευόμουν στην ευμάρεια, δεν χρειαζόμουν την πανάκριβη τσάντα, δεν την αγόραζα αλλά άμα μου την έφερνε η μαμά μου τη δεχόμουν, έτσι και τώρα κοιτάω να σώσω το τομάρι μου. Μετράω τα κουκιά και βλέπω πως με το συγκεκριμένο χαράτσι θα στριμωχτώ, αλλά θα έχω να πληρώσω το ρεύμα. Άρα όλα καλά, σωθήκαμε και φέτος…..