Πέρασα καλά αυτή την εβδομάδα διαβάζοντας το «Χήρα για ένα χρόνο» του Τζον Ίρβινγκ. Είχα τη γλύκα της ταύτισης, αυτή που σε κάνει να διαβάσεις αδιαμαρτύρητα 641 σελίδες, να μην σου φανεί κοπιαστικό το ταξίδι ως το τέλος, να μην θέλεις για την ακρίβεια να τελειώσει. Την τελευταία φορά που είχα αυτήν την αίσθηση νομίζω πως ήταν για τις «Διορθώσεις» του Φράνζεν.
Η ιστορία χωρίζεται σε τρία μέρη. Στην αρχή βλέπουμε την οικογένεια Κόουλ, τον Τεντ, τη Μάριον και την τετράχρονη Ρουθ σε μια ιδιαίτερη καμπή της ζωής τους. Η Μάριον, που ποτέ δεν θέλησε την κόρη της γιατί δεν μπορεί ακόμα να ξεχάσει το χαμό των έφηβων αγοριών της, στα τριάντα εννιά της συνάπτει δεσμό με τον Έντι, τον δεκαεξάχρονο βοηθό του άντρα της. Ο Τεντ, συγγραφέας παιδικών βιβλίων, αλλά κυρίως συστηματικός καρδιοκατακτητής δυστυχισμένων παντρεμένων, δεν ενοχλείται, γιατί δεν καταλαβαίνει πως η γυναίκα του θα τον αφήσει. Κι η μικρή Ρουθ, που τη ζωή της στοιχειώνουν οι εκατοντάδες φωτογραφίες των χαμένων, άγνωστων αδελφών της σε όλους τους τοίχους, δεν μπορεί να καταλάβει ότι η μαμά της δεν θέλει να την αγαπήσει. Το δεύτερο κομμάτι διαδραματίζεται όταν η Ρουθ είναι τριάντα έξι ετών, πολύ επιτυχημένη συγγραφέας βιβλίων στα οποία δεν υπάρχουν ποτέ μανάδες- ούτε μπαμπάδες και ο Έντι σαράντα οκτώ, σχετικά άσημος συγγραφέας με ένα μόνο θέμα, τον έρωτα μιας μεγαλύτερης γυναίκας για έναν πολύ μικρότερο της άντρα. Στο τρίτο κομμάτι, η Ρουθ, στα σαράντα ένα της και χήρα, ερωτεύεται.
Ιδιαίτερη αδυναμία στον Ίρβινγκ δεν είχα, κυρίως γιατί το προηγούμενο του μυθιστόρημα που είχα διαβάσει, το «Θέα στον ωκεανό» με είχε κουράσει. Τούτο όμως είναι ρουφηχτό, από κείνα που σε κάνουν λίγο να νιώθεις ηθοποιός, πως ζεις δυο ζωές, μια μέσα και μια έξω από τις σελίδες. Το τέλος μόνον με απογοήτευσε, σα να μην ήθελε ούτε ο συγγραφέας να το λήξει. Κι αν αναρωτιέστε με ποιόν ταυτίστηκα, μα φυσικά με τον αποτυχημένο, άσημο και ακόμα ερωτευμένο Έντι. Προβλέψιμο.
Περνώ αρκετά συχνά απο το ¨Διαβάζοντας¨, είναι απο τις αγαπημένες μου βόλτες στη blogσφαιρα.Σημερα όμως η βόλτα αυτή μου άφησε μια στυφή γεύση...έχουν παρεισφρύσει,βλέπεις και εδώ διαφημίσεις...Τι κρίμα βιβλιοφιλικά blogs να παραδίδονται στις διαθέσεις της αγοράς....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΚ
συμφωνώ απόλυτα! και εμένα, όταν βλέπω διαφημήσεις σε ένα blog μια αναγούλα με πιάνει...σημαίνει ότι πια μοναδικό κίνητρο δεν είναι η έκφραση...
ΑπάντησηΔιαγραφήκατερίνα, ε όχι και ΑΒ κάτω από τις βιβλιοκριτικές...
μην το κάνεις αυτό...
όχι εσύ τουλάχιστον...
με όλο το σεβασμό
Λοιπόν,αισθητικά κι εμένα με ενοχλεί(πολύ!),αλλά "ιδεολογικά" δε με ενοχλεί καθόλου.Πείτε μου εσείς,γιατί να μην κερδίζεις ΚΑΙ λεφτά από μια αγαπημένη σου ενασχόληση; Το ξεπούλημα για έναν βιβλιόφιλο μπλόγκερ θα ήταν κατά τη γνώμη μου να παίρνει γραμμή από εκδοτικούς οίκους και να λιβανίζει τα βιβλία τους.Εκεί ναι,προδίδει και τον στόχο του μπλογκ και τους αναγνώστες του με τον χειρότερο τρόπο.Το να χώσει μερικές άσχετες διαφημίσεις ενδιαμέσως,επαναλαμβάνω,ΔΕΝ μου αρέσει,αλλά ούτε με σοκάρει πια.Η διαφήμιση είναι παντού και όσοι πιστοί προσέλθετε.Για μένα που απιστώ ασυστόλως,καταλήγει τελικά αδιάφορο.
ΑπάντησηΔιαγραφή@johny panic
ΑπάντησηΔιαγραφήδηλαδή εσύ δεν συμφωνείς ότι κάποιος που βάζει διαφημίσεις στο blog του υπακούει στους νόμους της αγοράς; η λογοτεχνία και η "αγαπημένη ενασχόληση" με αυτήν που λες κι εσύ πρέπει να βρίσκονται έξω από την αγορά,έτσι πιστεύω εγώ..........
Αθηνά
Μάλιστα.Πάμε ένα παράδειγμα: ένας νέος συγγραφέας ολοκληρώνει μια συλλογή διηγημάτων.Ψάχνει απεγνωσμένα εκδότη,κάποια στιγμή τα καταφέρνει και η συλλογή εκδίδεται(γιούπι).Ερώτηση: πού θα βρούμε τη συλλογή; Απάντηση: στο βιβλιοπωλείο! Θα πας,θα τη ζητήσεις,θα ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ και θα την αποκτήσεις.Τώρα,μέρος των εσόδων από τις πωλήσεις θα φτάσουν στον συγγραφέα.Συμπέρασμα: ο συγγραφέας είναι ένας πουλημένος,που υπακούει στους νόμους της αγοράς,εφόσον το μοναδικό του κίνητρο δεν ήταν η "έκφραση",αλλά και το ψώνιο να εκδοθεί,να συζητηθεί και -ω,ναι!- να αγοραστεί,όπως ένα ζευγάρι παπούτσια ή μια οδοντόβουρτσα.Και μη μου πεις ότι τίθεται θέμα επιβίωσης,διότι ελάχιστοι ζουν απ'τα βιβλία τους.Επομένως αυτό το ιερό πράγμα που λέμε "λογοτεχνία" κυλίστηκε αναίσχυντα στο βούρκο της αγοραπωλησίας,κανείς δε στο χάρισε! Εκεί γκρινιάζεις,αγαπητή Αθηνά; Δε νομίζω...Σε χαλάει όμως η Μαλακατέ,την οποία στην τελική ΔΕΝ πληρώνεις!!! Δε σου ζήτησε τίποτα,απλώς ενέταξε ορισμένες διαφημίσεις στο μπλογκ,που σημαίνει ότι η διαφήμιση την πληρώνει,όχι εσύ.Πραγματικά,αποστρέφομαι σχεδόν κάθε μορφή διαφήμισης,προσβάλλει την αισθητική μου να βλέπω π.χ. καφετιέρες κάτω από ένα κείμενο για τον Μπέρνχαρντ,αλλά αν έκανα δικό μου μπλογκ,θα έβαζα μέσα ένα κάρο διαφημίσεις και μάλιστα τις πιο φανταχτερές,μόνο και μόνο για να σας ακούω να με κράζετε που έγινα "υπηρέτης του καπιταλισμού"! Συνεπώς,μεταξύ κατεργαρέων,ειλικρίνεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ: Καλά,τον έρμο τον Ίρβινγκ τον έφαγε η μαρμάγκα!
Νομίζω πως καταδικάζετε πολύ εύκολα. Οι λόγοι για να βάλει κανεις διαφημίσεις στο blog του είναι πολλοί, που ίσως εμείς δεν φανταζόμαστε καν. Εγώ προσωπικά έχω σιχτιρίσει ουκ ολίγες φορές το βιβλίο που ήθελα να αγοράσω και ήταν ακριβο, το δίσκο που η εταιρία εκτοξευσε στα ύψη, το cd κλπ.Η εμπορευματοποίηση υπάρχει, το θέμα είναι αυτό που παίρνεις και αγαπάς όσο καιρό το αγαπάς, να μην χάσει την ποιότητά του και φυσικά να υπάρχει μέτρο και στη διαφήμιση και στο είδος της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταλαβαίνω πως έχετε δίκιο και για αυτό καταργήθηκαν. Ήταν όντως εξαιρετικά αντιαισθητικές. Από την άλλη δεν με θεωρώ πουλημένη, γιατί απλά αν ήθελα - πια- οι αναρτήσεις μου θα ήταν κατευθυνόμενες και θα έπαιρνα και κάτιτις παραπάνω από ο,τι με τις διαφημίσεις του Google.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Jonnhy Panic, βρε τον κακόμοιρο τον Ίρβινγκ ;-)
Τρελός αναγραμματισμός. Βρε τον κακόμοιρο τον Johnny....
ΑπάντησηΔιαγραφήΘριάμβευσε η αισθητική τελικά... :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήείμαι ο σύζυγος της ανώνυμης ΕΚ που ξεκίνησε το ζήτημα με τις διαφημίσεις και κατα πόσο είναι "συμβατές" με το μπλόγκ "διαβαζοντας". Δεν έχω άποψη πως ήταν αισθητικά το μπλόγκ με τις διαφημίσεις αλλά σε κάθε περίπτωση θεωρώ οτι σε όλα υπάρχει μια χρυσή συνταγή. Εμένα για παράδειγμα δεν θα με ενοχλούσε να υπήρχε ένα μπάνερ βιβλιοπωλείου ή ενός ραδιοφωνικού σταθμού ή ενός ωραίου bookfriendly καφέ, μιάς κάβας ή μιας μάρκας καφέ (μη μου πείτε οτι διαβάζεται ξηροσφύρι). Προφανώς δεν κολλάει στο μπλόγκ να διαφημίζεται η bet365 επειδή απλά έχει πολύ επισκεψιμότητα. Εγώ Κατερίνα θα σε παρότρυνα να ψαχτείς γι διαφημίσεις που θα κολλάνε αισθητικά με το ύφος του μπλογκ. Επίσης προτείνω σε όλους όσους δεν "αντέχουν" τις διαφημίσεις το extension clearly/evernote στον chrome με το οποίο με ένα κλίκ εμφανίζεται στην οθόνη σου just the text.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.evernote.com/about/download/clearly.php
Πιθανώς να ήταν το είδος των διαφημίσεων που ενόχλησε. Νομίζω κι εγώ πως ένα banner στο ύφος που ανέφερε ο ΧΨ δεν θα ήταν άσχημο αισθητικά. Γιατί για το ηθικό κομμάτι δεν έχω ενδοιασμούς, θα είχα μόνον εφόσον κάποιος θα ήθελε να παρέμβει στο περιεχόμενο των αναρτήσεων. Αλλά μάλλον ούτε έχω τους τρόπους, ούτε και το χρόνο να ασχοληθώ. Δεν πειράζει, δεν εξαρτάται προφανώς ο βιοπορισμός μου από αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήκατερίνα σε ευχαριστώ που τις αφαίρεσες. είμαι πρόσφατος στο υπέροχο μπλόγκ σου και, προσωπικά, θα παρέμενα σε κάθε περίπτωση. απλά θα το προτιμούσα χωρίς. την ποιότητα κρίνουμε άλλωστε. το αν επηρεάζεσαι ή όχι, δεν χρειάζεται να απαντάς καν, το γνωρίζουμε όλοι νομίζω πολύ καλά... απλά αν δεν κάνουμε και ένα μικρό "αγώνα" εναντίον της διαφήμισης σε λίγο σαν χίμμαιρα θα είναι μέχρι και ανάμεσα στις σελίδες βιβλίων που διαβάζουμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά, δεν κατάλαβα γιατί τις έβαλες εξαρχής. Ζήτημα βιοπορισμού δεν υπάρχει, όπως λες. Κατάλαβες ότι δεν έπρεπε να τις βάλεις. Μπερδεύτηκα! Με το συμπαθειο αγαπητή Κατερίνα, και ομολογώ ότι, όπως θα είδες, δεν το είδα αρνητικά...Όπως και να 'χει πρότεινέ μας κάτι γιορτινό, να κάνω μια ανάπαυλα από τον Τομας Μαν, γιατί θα μου πέσει βαρύς, μέρες που είναι...
ΑπάντησηΔιαγραφή@JonyG : Αυτό με τις διαφημίσεις ανάμεσα στις σελίδες των βιβλίων ακούγεται τρομακτικό. Ευτυχώς που δεν το έχουν ακόμα σκεφτεί.
ΑπάντησηΔιαγραφή@filoteo : Το οτι δεν βιοπορίζομαι από το μπλογκ, και ούτε θα μπορούσα όσες διαφημίσεις κι αν έβαζα, νομίζω πως είναι σαφές. Από την άλλη μακάρι να γινόταν από την "αγάπη για τη λογοτεχνία" ή το γράψιμο να ζήσω. Πάντως το έστω και μικρό ποσό των διαφημίσεων θα ήταν ευπρόσδεκτο. Δουλεύω πολλές ώρες την ημέρα σε μια απαιτητική δουλειά, είμαι μάνα, νοικοκυρά και δούλα και κυρά. Γράφω για το μπλογκ, και γράφω γενικώς, το πρωί, πριν ξυπνήσει η οικογένεια. Ο άντρας μου είναι σχεδόν χωρίς δουλειά (εκπαιδευτικός γαρ). Αν και μάλλον δεν θα έπρεπε να δικαιολογηθώ.
Όσο για το κουράγιο σου με τον Μαν, είναι αξιοπρόσεχτο. Το διάβασα σε μικρότερη ηλικία, και απαιτεί μια επιμονή που ίσως πια να μην έχω. Συνήθως δεν κάνω "εορταστικές" αναρτήσεις, αλλά φέτος κάτι με τρώει να το κάνω, οπότε μπορεί να βρεις κάτι να σε ξεκουράσει από το Βουνό.
Το "Ουράνιο τόξο της βαρύτητας" του Πίντσον,να προτείνεις.Ξεκούραστοοοο....;-) Εγώ πάντως το ξεκίνησα(πάλι) εδώ και μέρες κι έχω κατενθουσιαστεί!!! Άσε που βρήκα μέσα κάτι Χριστούγεννα,μα κάτι Χριστούγεννα...δε φαντάζεσαι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορώ να το προτείνω, γιατί δεν το έχω διαβάσει. Είναι πάντως στην δική μου λίστα με τα προσεχώς. Τόσος ντόρος τελευταία, θέλω να ξέρω αν αξίζει τον κόπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚανονικά δεν πρέπει να το πω,διότι από τις 1000 σελίδες εγώ έχω διαβάσει μόλις 185,αλλά θα το πω: ΑΞΙΖΕΙ,ΑΞΙΖΕΙ,ΑΞΙΖΕΙ!!! Αστειεύομαι όμως,δε θα το πρότεινα ποτέ σε κάποιον που γυρεύει ένα αναγνωστικό διάλειμμα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε αυτό έχεις δίκιο, δεν είναι για διάλειμμα 1000 σελίδες. Πάντως θέλω πολύ να διαβάσω, γιατί το ένα βιβλίο του Πίντσον που έχω διαβάσει δεν είναι και πολύ αντιπροσωπευτικό από οτι έχω καταλάβει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ζήτημα δεν είναι τόσο το μέγεθος,όσο η ίδια η γραφή του Τόμας Πίντσον,η οποία,απ'ό,τι λένε και αυτοί που γνωρίζουν καλύτερα,σίγουρα δεν αντιπροσωπεύεται σε όλο της το εύρος από το "Έμφυτο Ελάττωμα".Γι'αυτό άλλωστε το τελευταίο προτείνεται συχνά (και παρά τη χρονολογική κατάταξη) ως μυητική πράξη στον πιντσονικό κόσμο.Εγώ πάντως,ακολουθώντας το ουράνιο τόξο του νιώθω να εκρήγνυται ένα ολόκληρο σύμπαν στο κεφάλι μου!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλω κι εγώ, λέγε κι άλλα. Αν και διαβάζοντας τον τελευταίο καιρό τα μπλογκ για τον Πίντσον είχα έτσι κι αλλιώς πειστεί πως πρέπει να διαβάσω κάτι αντιπροσωπευτικότερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠού να άκουγες και τον μεταφραστή του,Γιώργο Κυριαζή,να διαβάζει ένα εξαιρετικό απόσπασμα στο ραδιοφωνικό bookspotting του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη.Μαγεία...Επίσης,o Ζακ Σμιθ μάς έχει προσφέρει μία θαυμάσια εικονογράφηση του μυθιστορήματος.Την είχα διατρέξει πριν καν ξεκινήσω το βιβλίο,αλλά τώρα που την κοιτάζω παράλληλα μου αρέσει ακόμα περισσότερο,νομίζω πως έχει "πιάσει" πολύ πετυχημένα την πιντσονική παράνοια,τον ηλεκτρισμό της γλώσσας,αυτό το παλίμψηστο απροσδόκητων εικόνων,σπαραγμένων φράσεων,λυρικών εξάρσεων και νοηματικών εξακτινώσεων.Τον καταγέλαστο τρόμο και την φρικώδη κωμικότητα,τελικά την ίδια την ποίηση που αλλάζει μορφές,από ελεγεία σε φάρσα,από παραλήρημα σε φιλοσοφικό λόγο.Ουπς,ξεκίνησα να μιλάω για τον Σμιθ και έφτασα να δοξολογώ τον Πίντσον! Και είμαι ακόμα στη σελίδα 185...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ,κι επειδή το παρασοβαρέψαμε,δες αυτό:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://youtu.be/jR0588DtHJA
Για να σε μπάσω στο story,η Μαρτζ αποφασίζει να γίνει συγγραφέας και ζητάει από τον Πίντσον να της βρει μια φράση-δόλωμα για το οπισθόφυλλο του βιβλίου της.Ξέρεις,του στυλ "Ο Μίλαν Κούντερα είπε ότι...".
Η φωνή,αν δεν κάνω λάθος,είναι του ίδιου του συγγραφέα.
Τέλειο....
ΑπάντησηΔιαγραφήεντάξει, μην κουράζεστε, άλλο, με πείσατε ήδη να διαβάσω Πίντσον...
ΑπάντησηΔιαγραφή