"Τα διηγήματα της φωτιάς", Aleksandr Puskin

Για κάποιο λόγο δεν κατάφερα να απολαύσω τα διηγήματα του Αλεξάντρ Πούσκιν με την ίδια ένταση όπως άλλων Ρώσων ομότεχνων του, ας πούμε του Γκόγκολ. Και ναι, κατανοώ πως αυτές οι ιστορίες γράφτηκαν κοντά 200 χρόνια πριν στην τσαρική Ρωσία, όμως κάτι τέτοιες λεπτομέρειες ποτέ δεν με απέτρεψαν από το να χαρώ ένα καλό κείμενο.

Υπάρχει στα διηγήματα του Πούσκιν αυτής της μικρής συλλογής η κλασική ατμόσφαιρα της Ρωσίας της εποχής μαζί με μια παιγνιώδη διάθεση για τα ήθη των καιρών, αλλά στάθηκε αδύνατο να ταυτιστώ με τους χαρακτήρες.

Στο «Η πιστολιά», ο συγγραφέας μας περιγράφει έναν αξιωματικό άσο στο σημάδι που ποτέ δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του κι όμως άφησε κάποτε κάποιον σε μια μονομαχία να φύγει ζωντανός. Αυτό τον σημάδεψε για πάντα και τον οδήγησε πολλά χρόνια μετά στην εκδίκηση.

Στο «Η δεσποινίς χωριατοπούλα» σε μια επαρχιώτικη πόλη καταφτάνει ένας νεαρός περιζήτητος από όλες τις κοπέλες, που κάνουν ουρά για να τον γνωρίσουν. Όλες εκτός από την κόρη του άσπονδου εχθρού του πατέρα του που δεν την αφήνουν. Εκείνη όμως θα σκαρφιστεί ένα τέχνασμα για να υπερνικήσει το εμπόδιο της παλιάς έχθρας των δυο οικογενειών.

Στο «Ο πεθαμεναντζής» ένας τσιφούτης ιδιοκτήτης γραφείου κηδειών θα βρει τον δάσκαλο του.

Στο «Ο επόπτης του σταθμού» μια κοπέλα όμορφη πολύ και συμπαθητική θα εγκαταλείψει τον επόπτη πατέρα της για τα λούσα και τις υποσχέσεις ενός άγνωστου.

Και τέλος στο πιο πρωτότυπο «Η χιονοθύελλα» μια νεαρά το βράδυ που είναι να κλεφτεί με τον αγαπημένο της θα αντιμετωπίσει δυσκολίες που αργότερα θα της φέρουν τον πραγματικό της άντρα.

Ένιωσα τη θεματολογία μακριά μου, τη γραφή κάπως παλιά και ξεπερασμένη. Πιθανολογώ πως χρειάζεται η ιδιοφυία ενός Ντοστογιέφσκι για να μην αφήνουν τα 200 χρόνια που χωρίζουν τη γραφή από την ανάγνωση αυτή την ταγκή γεύση.

"Τα διηγήματα της φωτιάς", Αλεξάντρ Πούσκιν, μετ. Κώστας Μιλτιάδης, εκδ. Κοροντζή, 2007, σελ 128