Μια αφήγηση που τρέχει είναι το μυθιστόρημα του Χρήστου Αρμάντο Γκέζου η «Λάσπη». Ο ήρωας, ο 28χρονος Αλέξανδρος ή Σάντο, ένας μετανάστης 2ης γενιάς που γυρίζει στην Ελλάδα έπειτα από έναν χρόνο φυγής, έχει σκοπό να αυτοκτονήσει στα γενέθλια του μπροστά στην αδελφή και την μητέρα του. Στις δυο-τρεις μέρες που μεσολαβούν ως τότε, περιπλανιέται στην Αθήνα, βλέπει την πρώην κοπέλα του που παράτησε σύξυλη, μιλάει με τον εαυτό του, την κοπέλα και την αδελφή του. Κι όλα αυτά σε ένα κείμενο με ελάχιστες τελείες, που σε βάζει μέσα στην ροή της φωνής της συνείδησης του χαρακτήρα.
Ο θάνατος, το κεντρικό θέμα. Η επικείμενη αυτοκτονία ενός νεαρού που νιώθει πως δεν μπορεί να ζήσει μια ζωή που δεν είναι έτσι όπως θα «έπρεπε». Ενός άντρα που φοβάται να αντιμετωπίσει αυτό το μέτριο που βλέπει να έρχεται- το πλαστικό φαγητό, τις φριχτές καθημερινές συνθήκες, τα καλαμάκια σε φραπέδες, τους ήπιους έρωτες. Για τον Αλέξανδρο τα πάντα μοιάζουν επιφανειακά και χλιαρά. Ακόμα και θάνατος του πατέρα παίρνει την μορφή πατροκτονίας στον ταραγμένο του μυαλό για να έχει λόγο ύπαρξης.
Στο φόντο οι μετανάστες δεύτερης γενιάς, όπως και στην ποιητική του συλλογή του συγγραφέα· πώς αλλιώς. Ο Χρήστος είναι ένα παιδί πολύ νέο, που ζει στον πετσί του το πώς είναι να είσαι με το ένα πόδι σε κάθε πατρίδα. Ζει από τα δύο του στην Ελλάδα, έχει μοναδική γλώσσα τα ελληνικά που τα χειρίζεται άριστα- ποιητής και λογοτέχνης γαρ- αλλά πονάει την καταγωγή του όπως όλοι μας. Δεν είναι περήφανος για αυτήν, η πατρίδα είναι μια τυχαιότητα για τον Γκέζο, όπως για κάθε σκεπτόμενο άτομο. Όμως, για τον ήρωα και τον συγγραφέα, είναι επίσης και κομμάτι της ταυτότητας.
Είναι μια πολύ ωραία έκθεση αυτή, μπράβο σου. Σχεδόν δεν φαίνεται πως δεν έχεις γεννηθεί εδώ. Τότε σκέφτηκες: σχεδόν. Τώρα σκέφτεσαι: ηλίθια, λες και ήξερα ποτέ μου άλλη γλώσσα.
Η «Λάσπη» ξεχωρίζει. Ξεχωρίζει για την τολμηρή γλώσσα, την επιλογή να σταθεί κοντά σε μεγάλους λογοτέχνες με την εξάλειψη των παραγράφων και των τελειών. Ξεχωρίζει γιατί είναι ένα μυθιστόρημα γραμμένο από έναν 26χρονο που μπορεί να εκφράσει όλο το κενό που νιώθει η γενιά του, όλη την αίσθηση της ρευστότητας και της αηδίας για αυτό που μας περιστοιχίζει. Ο ήρωας του Γκέζου θέλει να γιορτάσει μια άλλη ζωή, σαν αυτή που μας αξίζει. Δεν μπορεί. Τον πνίγει η λάσπη που τον τριγυρίζει- περίπου σαν να είναι μέσα σε ταινία του Ταρκόφσκι. Άλλωστε όπως δηλώνει ο ίδιος διαβάζει πολύ λογοτεχνία, αλλά ίσως να βλέπει ακόμα περισσότερο σινεμά.
«Λάσπη», Χρήστος Αρμάντο Γκέζος, εκδ. Μελάνι, 2014, σελ. 197
Υ. Γ. 42 Αυτά κι άλλα πολλά, εξίσου ενδιαφέροντα, μπορείτε να ακούσετε στην δίωρη συζήτησή μας στην εκπομπή Διαβάζοντας της περασμένης Κυριακής στον www.amagiradio.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου