Το τελευταίο βιβλίο του Άρη Σφακιανάκη που είχε πέσει στα χέρια μου, το «Δεν ήξερες… δεν ρώταγες», μου είχε φανεί ένα νεκροζόμπι των 90s. Και εξηγούμαι: η γενιά των συγγραφέων που μεσουράνησαν εκείνη τη δεκαετία πάθαν σε κάποια στιγμή «Κλικ», άρχισαν να γράφουν σαν να απευθύνονται μόνο στους αναγνώστες του συγκεκριμένου περιοδικού και φέραν με κάποιον τρόπο τη λογοτεχνία ένα βήμα πίσω. Από κείνη τη γενιά, λίγοι κατάφεραν να ξεφύγουν και να γράψουν αλλιώς. Νομίζω πως με την «Έξοδο» ο Σφακιανάκης κάνει ένα γερό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.
Αναμφίβολα πρόκειται για συγγραφέα που έχει ικανότητα στην αφήγηση, το κείμενο ρέει, σε τραβάει μαζί του. Τούτη τη φορά όμως γράφει και μια εξαιρετικά έξυπνη ιστορία. Έχει κάτι να πει, δίνει κάποιο βάθος, μιλάει μέσα από μια εντελώς φανταστική πλοκή για τον εαυτό του κι όσα τον αφορούν.
Στην πρωτοπρόσωπη αφήγησή του, ένας συγγραφέας αποφασίζει παρά τις συμβουλές των φίλων του, να ταξιδέψει στο Μεσολόγγι. Όλοι του λένε πως είναι πολύ επικίνδυνο και θα χαθεί, αλλά αυτός τους παρακούει, και πέφτει σε μια σκουληκότρυπα. Βρίσκεται στο Μεσολόγγι λίγες μέρες πριν την Έξοδο και η ιστορία αρχίζει από εκεί.
Το ψευδοϊστορικό είναι ένα πολύ επικίνδυνο είδος, πόσο μάλλον όταν έχει στοιχεία του φανταστικού. Ο Άρης Σφακιανάκης αποφεύγει όλους τους σκοπέλους, άλλοτε με χιούμορ, και κάποτε με ευρηματικότητα. Δίνει την αίσθηση της Εξόδου, ενώ κάθε στιγμή ξέρεις πως ο ήρωάς του δεν είναι πραγματικά εκεί. Στήνει και δύο-τρεις ερωτικές ιστορίες, μιας και το θέμα πάντα τον απασχολεί. Κυρίως όμως κατορθώνει να αναστήσει κάποιους από τους οπλαρχηγούς του ‘21 χωρίς να τους κάνει καρικατούρες ή καραγκιόζηδες. Κι αυτό είναι σπουδαίο συγγραφικό επίτευγμα.
Διάβασα με ενδιαφέρον ως το τέλος την «Έξοδο». Νομίζω πως έβγαλε τον συγγραφέα του από το συγγραφικό τέλμα. Θα διάβαζα πια χωρίς δισταγμό το επόμενο βιβλίο του.
«Έξοδος», Άρης Σφακιανάκης, εκδ. Κέδρος, 2016, σελ. 339
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου