Λοιπόν, σήμερα, αποφάσισα να πω και μια καλή κουβέντα. Τα τελευταία χρόνια δεν διαβάζω πολύ ελληνική λογοτεχνία, αν και παλιότερα ήταν σχεδόν αποκλειστικό το ενδιαφέρον μου για τα εγχώρια βιβλία. Δεν μπορώ όμως παρά να εκφράσω το θαυμασμό μου για το βιβλίο της κυρίας Μπουραζοπούλου, «Τι είδε η γυναίκα του Λωτ;». Μια ολόφρεσκη ιδέα, ένα μυθιστόρημα που δεν κρατιέται μόνο από την πρωτοτυπία του, η συγγραφέας ξέρει τον μύθο της και τον χειρίζεται άψογα.
Σαράντα αιώνες μετά τη βιβλική καταστροφή στα Σόδομα και τα Γόμορρα, η γη στις όχθες της νεκράς θάλασσας ανοίγει κι από μέσα αναβλύζει ένα μαυλιστικό βιολετί αλάτι. Μια αποικία ανθρώπων στήνεται εκεί, για να εκμεταλλευτεί το θείο δώρο. Αλλά το αλάτι δεν υπηρετεί κανέναν, μόνον υπηρετείται, κι οι κυβερνήτες της Αποικίας, διεφθαρμένοι από τη γοητεία του, δούλοι των παθών και των αμαρτιών τους θα μάθουν με τον πιο επίπονο τρόπο την αλήθεια.
Η πλοκή ρέει, η οπτική γωνία της αφήγησης, με τις επιστολές που αλληλοαναιρούνται κι όλο κάτι καινούριο μας παρουσιάζουν, είναι εξόχως ενδιαφέρουσα και το μυθιστόρημα έχει αρχή, μέση, τέλος, με έναν δικό του αντισυμβατικό τρόπο. Μια αλληγορία για το φόβο, την αμαρτία και την ενοχή, που δεν γίνεται σε καμία φάση διδακτική ή βαρετή. Με λίγα λόγια όσα θα έπρεπε να έχει ένα βιβλίο. Ελπίζω η ελληνική λογοτεχνία να έχει σύντομα κι άλλα τέτοια εξαιρετικά δείγματα.
Σαράντα αιώνες μετά τη βιβλική καταστροφή στα Σόδομα και τα Γόμορρα, η γη στις όχθες της νεκράς θάλασσας ανοίγει κι από μέσα αναβλύζει ένα μαυλιστικό βιολετί αλάτι. Μια αποικία ανθρώπων στήνεται εκεί, για να εκμεταλλευτεί το θείο δώρο. Αλλά το αλάτι δεν υπηρετεί κανέναν, μόνον υπηρετείται, κι οι κυβερνήτες της Αποικίας, διεφθαρμένοι από τη γοητεία του, δούλοι των παθών και των αμαρτιών τους θα μάθουν με τον πιο επίπονο τρόπο την αλήθεια.
Η πλοκή ρέει, η οπτική γωνία της αφήγησης, με τις επιστολές που αλληλοαναιρούνται κι όλο κάτι καινούριο μας παρουσιάζουν, είναι εξόχως ενδιαφέρουσα και το μυθιστόρημα έχει αρχή, μέση, τέλος, με έναν δικό του αντισυμβατικό τρόπο. Μια αλληγορία για το φόβο, την αμαρτία και την ενοχή, που δεν γίνεται σε καμία φάση διδακτική ή βαρετή. Με λίγα λόγια όσα θα έπρεπε να έχει ένα βιβλίο. Ελπίζω η ελληνική λογοτεχνία να έχει σύντομα κι άλλα τέτοια εξαιρετικά δείγματα.
Ενδιαφερον ακουγεται,οντως!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλο Πασχα Κατερινα!
Κι εγώ δεν είμαι λάτρης της ελληνικής λογοτεχνίας, όμως μερικές φορές εκπλήσσεσαι από εκεί που δεν το περιμένεις. Όπως ας πούμε, άκουγα για του Ροϊδη την Πάπισσα Ιωάννα, και έλεγα εντάξει, θα 'ναι κάτι υπερβολικά κλασικό, αλλά διαψεύστηκα. Και γενικά είμαι της παλιάς καλής σχολής (Παπαδιαμάντης και βάλε..) μολαταύτα αποφάσισα να αγοράσω κάτι που ν' ανήκει στη σύγχρονη λογοτεχνία, του Μπουραντά το "Όλα σου τα 'μαθα μα ξέχασα μια λέξη" - αφού διάβασα θετικές κριτικές, αλλά διαβάζοντας την ανάρτησή σου, βρέθηκα σε δίλημμα ως προς την σειρά προτεραιότητας..;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι να σας βάζω σε δίλημμα, αυτός ήταν ο σκοπός, χε, χε....
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πάπισσα μόνο κλασική δεν είναι. Συνεχίζω να πιστεύω πάντως πως ο Παπαδιαμάντης είναι ο μόνος πραγματικά σπουδαίος πεζογράφος που έβγαλε ετούτη η χώρα. Το βιβλίο του Μπουραντά δεν το έχω διαβάσει. Να ένα για τη δική μου λίστα....
Έχω ακούσει ότι είναι εξαιρετικό βιβλίο. Διαβάζοντας την ανάρτηση επιβεβαιώνω την άποψή μου και θα το ανεβάσω ψηλά στη λίστα με τις μελλοντικές αναγνώσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφή