Το ένστικτο της Ινές

Ο Κάρλος Φουέντες είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, τα αισθήματά μου όμως για «Tο ένστικτο της Ινές», είναι ανάμικτα. Το βιβλίο περιγράφει τον παθιασμένο έρωτα ενός διάσημου μαέστρου και μιας κορυφαίας σοπράνο παράλληλα με την ερωτική συνάντηση ενός άντρα και μιας γυναίκας για πρώτη φορά στην Ιστορία. Οι ρυθμοί του είναι αργοί και μοιάζει περισσότερο φιλοσοφικό κείμενο για τον έρωτα, τον θάνατο και τη σχέση των φύλων παρά πραγματικό μυθιστόρημα. Όλα έχουν μια αλληγορία, μια σήμανση που δίνει άλλη διάσταση με μουσικό υπόβαθρο την «Καταδίκη του Φάουστ» του Μπερλιόζ.

Δεν έχω αντίρρηση για την υποβλητική λογοτεχνία, ούτε με νοιάζει αν κανείς ξεκινά από ένα νόημα ή ένα χαρακτήρα για να αρχίσει να γράφει. Αλλά μερικές φορές καταντά αφόρητη η υπερβολική φιλοσοφία. Το μυθιστόρημα πρέπει να υπηρετεί άλλο θεό, αυτόν της πλοκής και της δράσης, του παραμυθιού. Αν μέσα από αυτό προκύπτουν ερωτήματα, ακόμα καλύτερα. Αν απροκάλυπτα θέτει τις ερωτήσεις, τότε σε ένα βαθμό έχει αποτύχει.

Γι’ αυτό και τα μικτά συναισθήματα. Από την μια πρόκειται για ένα όμορφο κείμενο, από την άλλη δεν μπορεί κανείς πραγματικά να ισχυριστεί πως η λογοτεχνία πρέπει να ακολουθήσει αυτό το δρόμο. Γιατί; Επειδή η λογοτεχνία οφείλει να είναι προσιτή στον αναγνώστη για μπορέσει να επιτελέσει τον πρώτο της στόχο, να διαβαστεί.

Αν αγαπάτε την ανάγνωση φράση προς φράση, αν έχετε όρεξη για ένα βαθύ κείμενο, διαβάστε το. Αν όχι, αν αρχίζετε την διαγώνια ανάγνωση όταν το πράγμα δεν κυλάει, παρατήστε το. Τόσα βιβλία είναι εκεί έξω, κάποιο θα βρεθεί και για μας.