Ο μύθος λέει πως υπάρχουν δυο ειδών βιβλία, αυτά που ο συγγραφέας ξεκινά ορμώμενος από μια ιστορία, κι αυτά που κατά κύριο λόγο στηρίζονται σε μια εξαιρετική προσωπικότητα. "Το Παρτάλι" του Θεόδωρου Γρηγοριάδη ανήκει φανερά στη δεύτερη κατηγορία.
Είναι η ιστορία ενός άντρα που ντύνεται με φορέματα χωρίς να είναι ακριβώς τραβεστί, που μπλέκεται στη ζωή του φοιτητόκοσμου της Θεσσαλονίκης, ασκεί επιρροή σε δυο τουλάχιστον ευεπηρέαστα αγόρια της Φιλοσοφικής. Οι δυο φοιτητές εντυπωσιάζονται με την καλτ παρουσία του Παρταλιού, ψάχνουν ντοκουμέντα για την παρουσία και τη ζωή του, γράφουν και ανεβάζουν έργα για αυτό, κάποιες στιγμές αφιερώνουν τη ζωή τους στην παρουσία του. Έτσι, ανακαλύπτουν πως τον έντυναν έτσι από μικρό, για να αποφύγει το στρατό και τον πόλεμο με τους Βούλγαρους σε μια εποχή που τίποτα στη Μακεδονία δεν ήταν ξεκάθαρο ακόμα. Αλλά βρίσκουν κι άλλα σημαντικά που τους οδηγούν σε άλλους δρόμους.
Το βιβλίο σίγουρα δεν είναι κακό. Κάποιες στιγμές πλατειάζει, μα το κυριότερο πρόβλημα είναι η ακαθόριστη αίσθηση πως κάτι λείπει. Ενώ πραγματεύεται μια πραγματικά ενδιαφέρουσα περίπτωση, δεν απογειώνεται.
Είναι η ιστορία ενός άντρα που ντύνεται με φορέματα χωρίς να είναι ακριβώς τραβεστί, που μπλέκεται στη ζωή του φοιτητόκοσμου της Θεσσαλονίκης, ασκεί επιρροή σε δυο τουλάχιστον ευεπηρέαστα αγόρια της Φιλοσοφικής. Οι δυο φοιτητές εντυπωσιάζονται με την καλτ παρουσία του Παρταλιού, ψάχνουν ντοκουμέντα για την παρουσία και τη ζωή του, γράφουν και ανεβάζουν έργα για αυτό, κάποιες στιγμές αφιερώνουν τη ζωή τους στην παρουσία του. Έτσι, ανακαλύπτουν πως τον έντυναν έτσι από μικρό, για να αποφύγει το στρατό και τον πόλεμο με τους Βούλγαρους σε μια εποχή που τίποτα στη Μακεδονία δεν ήταν ξεκάθαρο ακόμα. Αλλά βρίσκουν κι άλλα σημαντικά που τους οδηγούν σε άλλους δρόμους.
Το βιβλίο σίγουρα δεν είναι κακό. Κάποιες στιγμές πλατειάζει, μα το κυριότερο πρόβλημα είναι η ακαθόριστη αίσθηση πως κάτι λείπει. Ενώ πραγματεύεται μια πραγματικά ενδιαφέρουσα περίπτωση, δεν απογειώνεται.
Διαφωνώ με τις παρατηρήσεις σου. Έχω διαβάσει το βιβλίο πριν από αρκετά χρόνια και το θεωρώ από τα πιο "δυνατά" ψυχογραφικά βιβλία που έχω διαβάσει. Τόσο δυνατό που δεν τόλμησα να το διαβάσω ξανά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια αυτό είναι οι αναγνώστες, για να διαβάζουν τα βιβλία όπως αγαπούν. Εμένα μου έλειψε η συνοχή που θα το έκανε βιβλίο θρύλο σαν το "Βαμμένα κόκκινα μαλλιά", ας πούμε....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ δε το διάβασα μα η άποψη σου Κατερίνα με έβαλε σε σκέψεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν διαβάζουμε κατά πως αγαπάμε τότε οι κριτικοί βιβλίων τι καπνό φουμάρουν?
Των εκδοτικών οίκον μάλλον ε, σίγα που θα τολμήσει κάποιος να κρίνει αντικειμενικά.
Χα, τους τσάκωσα, πάντα υπάρχει περιθώριο να γείρει κάποιος την ανάγνωσή του κατά τα συμφέροντά του.
Καλό βράδυ.
Σε έναν μεγάλο βαθμό αυτόν τον καπνό φουμάρουν. Αλλά αναγνώστες είναι κι αυτοί, έχουν το δικαίωμα να διαβάζουν καταπώς γουστάρουν κι εκείνοι....Ας μην είμαστε καχύποπτοι, τουλάχιστον όχι με όλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο διάβασα κάποτε, ανάμεσα στα διαβάσματά μου και τις μελέτες πάνω σε λαϊκές ιστορίες, αν αυτό κάτι σημαίνει, μπορεί και όχι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν δεν συμφωνώ οτι κάτι του λείπει.
Μήπως μας ενοχλεί οτι τα ''εχει'' όλα;