Θα ομολογήσω το αμάρτημά μου, αγόρασα «Το χρυσόψαρο» του Ζ-Μ.Γκ. Λε Κλεζιό μονάχα γιατί κάτω από τον τίτλο έλεγε Νόμπελ λογοτεχνίας. Δεν έχω ειδικά τον τελευταίο καιρό σε καμία εκτίμηση το θεσμό, αλλά ήθελα να έχω άποψη. Χωρίς να μπορώ να κρίνω το συνολικό έργο του συγγραφέα από ένα βιβλίο, δεν θα προβώ σε κατηγορίες για το Νόμπελ, όπως είναι η αρχική μου παρόρμηση. Θα κρίνω μόνο το εν λόγω βιβλίο.
Στο χρυσόψαρο παρακολουθούμε την ιστορία μιας νεαρής Μαροκινής από τα παιδικά της χρόνια, τότε που την έκλεψαν από τη φυλή και την οικογένειά της και την πούλησαν σε μια γρια κυρία που έγινε κάτι ανάμεσα σε αφεντικό και γιαγιά της. Οι περιπέτειες της μικρής μαυρούλας αρχίζουν πραγματικά όταν η κυρία πεθαίνει και το παιδί βρίσκεται στους δρόμους. Μπλέκεται με πόρνες, με υπόκοσμο, καταφέρνει να περάσει λαθραία στη Γαλλία, γνωρίζει κόσμο που της συμπαραστέκεται, μετά από κόπους βάσανα και καημούς και απόπειρες βιασμών, ενηλικιώνεται στην Αμερική.
Το βιβλίο δεν είναι άσχημο, αλλά ούτε και τίποτε το ιδιαίτερο. Δεν διεκδικεί σίγουρα λογοτεχνικές δάφνες, είναι μάλλον άτεχνο, γιατί εκτός από την κεντρική ηρωίδα, όλοι οι άλλοι έρχονται και παρέρχονται. Και σε αρκετά σημεία δείχνει πως ο συγγραφέας δεν έχει εντρυφήσει πραγματικά στη ζωή ενός λαθρομετανάστη.
Εν ολίγοις, βαρέθηκα.
Στο χρυσόψαρο παρακολουθούμε την ιστορία μιας νεαρής Μαροκινής από τα παιδικά της χρόνια, τότε που την έκλεψαν από τη φυλή και την οικογένειά της και την πούλησαν σε μια γρια κυρία που έγινε κάτι ανάμεσα σε αφεντικό και γιαγιά της. Οι περιπέτειες της μικρής μαυρούλας αρχίζουν πραγματικά όταν η κυρία πεθαίνει και το παιδί βρίσκεται στους δρόμους. Μπλέκεται με πόρνες, με υπόκοσμο, καταφέρνει να περάσει λαθραία στη Γαλλία, γνωρίζει κόσμο που της συμπαραστέκεται, μετά από κόπους βάσανα και καημούς και απόπειρες βιασμών, ενηλικιώνεται στην Αμερική.
Το βιβλίο δεν είναι άσχημο, αλλά ούτε και τίποτε το ιδιαίτερο. Δεν διεκδικεί σίγουρα λογοτεχνικές δάφνες, είναι μάλλον άτεχνο, γιατί εκτός από την κεντρική ηρωίδα, όλοι οι άλλοι έρχονται και παρέρχονται. Και σε αρκετά σημεία δείχνει πως ο συγγραφέας δεν έχει εντρυφήσει πραγματικά στη ζωή ενός λαθρομετανάστη.
Εν ολίγοις, βαρέθηκα.
Καλησπέρα! Το μόνο σίγουρο είναι ότι είσαι μια πολύ απαιτητική αναγνώστρια! Το βλέπω καιρό αυτό το βιβλίο. Να σου πω την αλήθεια εμένα μου αρέσει πολύ το εξώφυλλο, σίγουρα όμως ούτε το νόμπελ ούτε το εξώφυλλο μπορούν να χαρακτηρίσουν ένα βιβλίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα, έχεις δίκιο, έχω γίνει κάπως απότομη τελευταία. Δεν ξέρω όμως αν είναι εποικοδομητικό να είμαι τόσο απαιτητική. Μάλλον μου βγαίνει γιατί περνώ τόσο πολύ από το χρόνο μου ασχολούμενη με τα βιβλία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Μπορεί να είναι και οι ορμόνες :P
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα εξώφυλλα δεν είναι ποτέ σοβαρά καλός λόγος για να αγοράσεις βιβλία. Αλλά είναι μαυλιστικά τα άτιμα, κάποια σου φωνάζουν από μακριά "Πάρε με..."
Εντάξει όλοι διαβάζουμε βιβλία που δεν μας λένε τίποτα αλλά εγώ δεν εκνευρίζομαι με το βιβλίο ή το συγγραφέα. Εκνευρίζομαι με εμένα για διάφορους λόγους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή συνέχεια και εύχομαι να αφιερώνεις το χρόνο σου σε εποικοδομητικά μόνο πράγματα.