Γυναίκες που γράφουν για γυναίκες ή και άντρες που γράφουν για γυναίκες. Βιβλία με γλυκανάλατα θέματα, κατά βάση ερωτικά και οικογενειακά δράματα, που σκαρφαλώνουν μεμιάς στους πίνακες των ευπώλητων. Φαίνεται πως το κοινό που διαβάζει στην Ελλάδα δεν έχει πολύ εκλεπτυσμένα γούστα.
Προσπαθώντας να ψυχογραφήσω την Ελληνίδα που καταναλώνει αυτόν τον τύπο λογοτεχνίας έπεσα πάνω στη…μαμά μου. Λοιπόν, η μητέρα μου δε διάβαζε συστηματικά και δεν την ενδιέφερε σχεδόν ποτέ να πλησιάσει τη βιβλιοθήκη μου. Τα τελευταία χρόνια όμως έχει προκύψει ένα θέμα με την ακοή της και δεν μπορεί να αντιληφθεί ευκρινώς τους διαλόγους στην τηλεόραση. Ναι, καλά καταλάβατε, τέρμα τα σήριαλ, έδωσαν τη θέση τους στα ευπώλητα δάκρυα των καιρών.
Αυτά τα βιβλία, λοιπόν, έχουν ένα χάρισμα, αυτό της ευκολίας, της απήχησης στην πλατειά μάζα των γυναικών που δεν την αφορά, δεν την αφορούσε ποτέ η λογοτεχνία, θέλει απλά να περάσει την ώρα της με ένα καλό κλάμα. Τα μυθιστορήματα αυτά, που προσωπικά τα βαριέμαι κάπως σαν τις αμαρτίες μου, φέρουν μια κάποια κληρονομιά από το παρελθόν. Είναι διασκεδαστικά, έχουν ήρωες άμεσα αναγνωρίσιμους αν και αρκετά χάρτινους, με τους οποίους μπορεί να ταυτιστεί η μέση γυναίκα και στο τέλος φέρνουν την κάθαρση. Επιτελούν δηλαδή, ένα σκοπό διαφορετικό από τα κλασικά λογοτεχνικά βιβλία, είναι είδος ευρείας καταναλώσεως.
Φυσικά δεν προάγουν το διάβασμα και δε δημιουργούν συνειδητοποιημένους αναγνώστες. Τις ελάχιστες φορές που ελλείψει κάποιου τέτοιου πονήματος η μάνα μου επιχείρησε να διαβάσει κάποια από τα «δικά μου» απογοητεύτηκε οικτρά. (Ήταν και άτυχη, την πρώτη φορά τη γοήτευσε «Το στρίψιμο της βίδας», μάλλον γιατί ήταν μικρό, που φυσικά το παράτησε μετά τις πρώτες 10 σελίδες, τη δεύτερη έπιασε το «Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας» για τον ερωτικό του τίτλο. Ούτε αυτό το τελείωσε….)
Οι γυναίκες αυτές αποτελούν μια κατηγορία αναγνωστικού κοινού που πολύ σπάνια θα μεταπηδήσει σε άλλο είδος. Όμως δεν κάνουν και κανένα κακό. Με λίγα λόγια η λογοτεχνία δεν απειλείται από τη… «γυναικεία» λογοτεχνία. Το γεγονός πως εκδίδονται τόσα ευπώλητα αυτού του είδους δεν είναι ο λόγος που οι εκδότες δυσκολεύονται να εκδώσουν κάτι σοβαρότερο. Αυτό θα γινόταν έτσι κι αλλιώς. Και σε τελική ανάλυση, αυτή η μορφή διασκέδασης που απευθύνεται στη «ρομαντική» φύση των γυναικών έχει και δυο καλά. Το πρώτο αφορά τους συγγραφείς τους που βλέπουν τα βιβλία τους bestseller και απολαμβάνουν τα δικαιώματα. Το δεύτερο τις ίδιες τις γυναίκες. Γιατί όσο κακό, ρηχό, μελό κι αν είναι ένα βιβλίο ποτέ δε θα ξεπέσει στο βούρκο της μεσημεριανής τηλεόρασης.
Προσπαθώντας να ψυχογραφήσω την Ελληνίδα που καταναλώνει αυτόν τον τύπο λογοτεχνίας έπεσα πάνω στη…μαμά μου. Λοιπόν, η μητέρα μου δε διάβαζε συστηματικά και δεν την ενδιέφερε σχεδόν ποτέ να πλησιάσει τη βιβλιοθήκη μου. Τα τελευταία χρόνια όμως έχει προκύψει ένα θέμα με την ακοή της και δεν μπορεί να αντιληφθεί ευκρινώς τους διαλόγους στην τηλεόραση. Ναι, καλά καταλάβατε, τέρμα τα σήριαλ, έδωσαν τη θέση τους στα ευπώλητα δάκρυα των καιρών.
Αυτά τα βιβλία, λοιπόν, έχουν ένα χάρισμα, αυτό της ευκολίας, της απήχησης στην πλατειά μάζα των γυναικών που δεν την αφορά, δεν την αφορούσε ποτέ η λογοτεχνία, θέλει απλά να περάσει την ώρα της με ένα καλό κλάμα. Τα μυθιστορήματα αυτά, που προσωπικά τα βαριέμαι κάπως σαν τις αμαρτίες μου, φέρουν μια κάποια κληρονομιά από το παρελθόν. Είναι διασκεδαστικά, έχουν ήρωες άμεσα αναγνωρίσιμους αν και αρκετά χάρτινους, με τους οποίους μπορεί να ταυτιστεί η μέση γυναίκα και στο τέλος φέρνουν την κάθαρση. Επιτελούν δηλαδή, ένα σκοπό διαφορετικό από τα κλασικά λογοτεχνικά βιβλία, είναι είδος ευρείας καταναλώσεως.
Φυσικά δεν προάγουν το διάβασμα και δε δημιουργούν συνειδητοποιημένους αναγνώστες. Τις ελάχιστες φορές που ελλείψει κάποιου τέτοιου πονήματος η μάνα μου επιχείρησε να διαβάσει κάποια από τα «δικά μου» απογοητεύτηκε οικτρά. (Ήταν και άτυχη, την πρώτη φορά τη γοήτευσε «Το στρίψιμο της βίδας», μάλλον γιατί ήταν μικρό, που φυσικά το παράτησε μετά τις πρώτες 10 σελίδες, τη δεύτερη έπιασε το «Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας» για τον ερωτικό του τίτλο. Ούτε αυτό το τελείωσε….)
Οι γυναίκες αυτές αποτελούν μια κατηγορία αναγνωστικού κοινού που πολύ σπάνια θα μεταπηδήσει σε άλλο είδος. Όμως δεν κάνουν και κανένα κακό. Με λίγα λόγια η λογοτεχνία δεν απειλείται από τη… «γυναικεία» λογοτεχνία. Το γεγονός πως εκδίδονται τόσα ευπώλητα αυτού του είδους δεν είναι ο λόγος που οι εκδότες δυσκολεύονται να εκδώσουν κάτι σοβαρότερο. Αυτό θα γινόταν έτσι κι αλλιώς. Και σε τελική ανάλυση, αυτή η μορφή διασκέδασης που απευθύνεται στη «ρομαντική» φύση των γυναικών έχει και δυο καλά. Το πρώτο αφορά τους συγγραφείς τους που βλέπουν τα βιβλία τους bestseller και απολαμβάνουν τα δικαιώματα. Το δεύτερο τις ίδιες τις γυναίκες. Γιατί όσο κακό, ρηχό, μελό κι αν είναι ένα βιβλίο ποτέ δε θα ξεπέσει στο βούρκο της μεσημεριανής τηλεόρασης.
Για μένα δεν υπάρχει "γυναικεία" λογοτεχνία αφού πάντα δράμα "της" σε ένα έργο σχετίζεται με κάποιον άντρα. Όλα τα βιβλία είναι βγαλμένα από τη ζωή κι όλα έχουν κάτι να προσφέρουν. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει ένα έργο κλασσικό. Νομίζω το να το θυμούνται και να το αναζητούν μετά από πολλά πολλά χρόνια. Ποτέ δε θα μάθουμε λοιπόν αν τα σημερινά βιβλία είναι κλασσικα αφού σε εκατό χρόνια δε θα ζούμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλώς ας συνεχίσουμε να διαβάζουμε...
Έστω κι αν κάτι είναι "ελαφρύ" κάτι θα έχει να μας δώσει!
Τα φιλιά μου!
Για πολλούς ανθρώπους το διάβασμα είναι η μοναδική διέξοδος από την οδυνηρή καθημερινότητα και γιαυτό η επιλογή τείνει προς ιστορίες που αφηγούνται κάτι το ιδανικό, το ευκταίο ή το ποθητό. Δεν έχω πρόβλημα με αυτού του είδους τα λογοτεχνικά πονήματα, κυρίως γιατί απομακρύνουν τον κόσμο από της ηλιθιότητες της τηλεόρασης και, το σημαντικότερο, κρατάνε ανοιχτό το δρόμο για να περάσει κανείς σε πιο σοβαρά αναγνώσματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝατάσσα, νομίζω πως μια αίσθηση του τί είναι και τί δεν είναι ουσιαστική λογοτεχνία την έχουμε όλοι κι ας μην μπορούμε να το ορίσουμε. Αλλά έχεις απόλυτο δίκιο, καλύτερα να διαβάζουμε παρά να μην ανοίγουμε ούτε τα ευπώλητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρήστο μου, αν και διατηρώ τις αμφιβολίες μου για το ποσοστό των ανθρώπων που περνάνε από αυτά σε άλλα αναγνώσματα συμφωνώ. Και μια χαραμάδα να υπάρχει κάνει τους ανθρώπους γύρω μου καλύτερους.
Υ.Γ. Το τελευταίο κατόρθωμα της μάνας μου ήταν να διαλέξει "Το θείο βρέφος". Δεν την άφησα να το διαβάσει γιατί α)θα βαριόταν και β) είμαι ετοιμόγεννη. Λάθος εποχή για μανούλα που τα περνάει όλα μαζί με την κορούλα της και νιώθει φούσκωμα, βραδινές καούρες, μη σου πω και κλωτσιές το βράδυ στην κοιλιά της....
Ο συγγραφέας τραγουδά το δικό του τραγούδι, τον γλυκό του σκοπό, για να διαφεντέψει κυρίως τη δική του ερημιά. όσοι μαγεύονται απ΄ αυτό το τραγούδι, όσοι μεθούν απ΄ τη δική του μελωδία, χωρίς να μπορούν να προσδιορίσουν το γιατί, όσοι καταλάβουν το μόχθο του δημιουργού για την απόχρωση μιας λέξης, για το άρωμά, τη μουσική και το νόημά της πέρα από το οποιοδήποτε ισοδύναμό της σε κάποιο λεξικό, είναι και το μοναδικό του ακροατήριο. Οφείλει όμως να σέβεται την πρωταρχική λειτουργία της γραφής που δεν μπορεί να είναι άλλη από την ποιότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κακό είναι ότι όλο και συχνότερα συναντάμε τέτοια ρηχά και άνευ ουσίας βιβλία που σκοπό έχουν απλά και μόνο να μπουν στη λίστα με τα ευπώλητα και όχι να προάγουν τη ποιότητα της λογοτεχνίας. Δική μου απορία είναι αν μια σχέση, το σεξ ή οι ερωτικές φαντασιώσεις κάποιου μπορούν να απαχολούν και τους αναγνώστες. Έχω διαβάσει και εγώ κάποια βιβλία αυτού του είδους, οφείλω να ομολογήσω την αμαρτία μου, και το μόν που κατάφερα ήταν να εκενυριστώ και να χάσω τον χρόνο μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ σαν σπατάλη χρόνου τα βλέπω. Κι είναι τόσο λίγα τα βιβλία που μπορεί κανείς να διαβάσει στον πεπερασμένο χρόνο της ανθρώπινης ζωής που είναι κρίμα να διαβάζεις ανούσια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς οι άντρες δεν διαβάζουν βιβλία! Οι γυναίκες είναι αυτές που επιδίδονται στο σπορ της ανάγνωσης, και η μέση ηλικίας της ελληνίδας αναγνώστριας είναι 40 με 50, αυτές που βιώνουν την μονοτονία της συζυγικής ζωής, ή εκείνες που χώρισαν και αναζητούν διέξοδο... -γάντι τους ταιριάζουν τα ευπώλητα της γυναικείας λογοτεχνίας, οπότε τα εν λόγω συγγραφικά σκαριφήματα δεν θα πάψουν ποτέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς υπάρχουν κάποιοι νέοι άνθρωποι που συνεχίζουν, ή ξεκινούν, να διαβάζουν και, ας ελπίσουμε, τα γούστα τους να επικρατήσουν στον χώρο των ελληνικών εκδόσεων!
Την καλησπέρα μου, και τα σέβη μου.
Μακάρι να είναι όπως τα λες, Γιάννη. Δεν το βλέπω βέβαια, αλλά λέμε τώρα..... Λες ξαφνικά να αποκτήσουμε λογοτεχνική κουλτούρα; Αλήθεια γιατί οι άντρες δεν διαβάζουν; Είναι γεγονός μα δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαντάζομαι πως έχει να κάνει με το περιβάλλον μας -οι γενίες οι πριν από μένα, (είμαι 43), οι γενιές του πολέμου, του εμφυλίου και της μεταπολίτευσης ήταν όλη μέρα στους δρόμους -μεροδούλι μεροφάι- και τους απασχολούσε το θέμα της επιβίωσης και της κάκιστης καθημερινότητας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ γενιά η δική μου μεγάλωσε προσπαθώντας να γεμίσει το χρόνο του, απασχολούμενοι, στα νιάτα μας, με το πώς θα βρούμε σύντροφο.
Οι γενιές οι μετά από τη δική μου, σπαταλούν χρόνο με το πώς θα βρουν γκόμενες, (συγνώμη για την κακόηχη λέξη που χρησιμοποιώ), και γι' αυτό είναι κολλημένοι στο facebook και όλα τα άλλα καλούδια της ηλεκτρονικής επανάστασης.
Έχουμε μάθει να τα βρίσκουμε όλα έτοιμα -το να παίξεις ηλεκτρονικά παιχνίδια είναι σαν να τρως μασημένη τροφή, ενώ το να διαβάσεις ένα βιβλίο είναι σαν να πρέπει να σκεφτείς τι θα μαγειρέψεις, να προετοιμάσεις τα υλικά σου και να δαπανήσεις ενέργεια (πνευματική) για να το ετοιμάσεις και να το απολαύσεις.
Οι άντρες, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ΒΑΡΙΟΥΝΤΑΙ και έχουν και τόσα κόμπλεξ κατωτερότητας φορτωμένα στη σκούφια τους, που δεν ασχολούνται με τον να βελτιώσουν πραγματικά τον εαυτό τους -αρκεί να βελτιώσουν την εξωτερική τους εικόνα για να εισπράξουν τα εύσημα -όλα για τους άλλους γίνονται.
Δεν είναι τυχαίο πως, όσοι διαβάζουν, είναι άνθρωποι κατασταλαγμένοι (π.χ. κάποιοι συνταξιούχοι) ή εντελώς βαρεμένοι (π.χ. εγώ)!
Πριν από ένα χρόνο άνοιξα λογαριασμό στο facebook! Οποία έκπληξη! Άτομα της ηλικίας μου δαπανούν ατελείωτες ώρες παίζοντας παιχνίδια, ψάχνοντας τραγούδια που θα τα "ανεβάσουν" στο δίκτυο, όχι για να τα ακούσουν αλλά για να εισπράξουν ένα σχόλιο επιβράβευσης. Κάκιστη εντύπωση μου έκανε το γεγονός πως άνθρωποι που καμόνονται πως γράφουν βιβλία δεν διαβάζουν βιβλία άλλων (!!!). Άσε δε αυτή η ατέρμωνη αναζήτηση για ένα θετικό σχόλιο, έστω κι αν αυτό προέρχεται από αγνώστους!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆντε τώρα, να πείσω εγώ αυτούς τους ανθρώπους, που τους περισσότερους τους γνωρίζω προσωπικά, να αφήσουν το ηλεκτρονικό τους σπορ και να κλιεστούν στον εαυτό τους για να διαβάσουν!
Ευτυχώς η συνταξιοδότηση (για όλους) και η περίοδος της εγκυμοσύνης (για τις γυναίκες) αποτελεί συνήθως την αφορμή να ξεκινήσει κανείς το διάβασμα βιβλίων -μήπως γι' αυτό οι περισσότεροι αναγνώστες είναι του γυναικείου φύλου;
Ποιος ξέρει... δεν έχει σημασία άλλωστε.
Τα σέβη μου και συγνώμη που σε κούρασα με τις αμπελοφιλοσοφίες μου..
Έπειδή ούτε η προηγούμενη γενιά δεν πολυδιάβαζε, αρνούμαι να ρίξω το ανάθεμα στα... ηλεκτρονικά. Είναι θέμα συνήθειας και κουλτούρας, αν δεν είσαι στο facebook μπορείς κάλιστα να βλέπεις τηλεόραση για να περάσει η ώρα.... Άμα μεγαλώνεις σε ένα σπίτι χωρίς βιβλία, δύσκολα τα συνηθίζεις μετά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες να φταίει η εγκυμοσύνη; Εγώ πάντως, που πάντα διάβαζα πολύ, στην εγκυμοσύνη πέρασα και περιόδους που δεν ήθελα να δω βιβλίο στα μάτια μου (για μένα αυτό είναι μια βδομάδα, εντάξει δεν είμαι το μέτρο σύγκρισης...) Ακόμα χειρότερα, πάντα έλεγα πως στην εγκυμοσύνη που θα είμαι σπίτι θα γράφω πιο πολύ, 9 μήνες τώρα ( με πέτυχες και ετοιμόγεννη...) έγραψα όσο λιγότερο γινόταν. Ορμόνες παιδί μου, τί να πεις. Ή αυτό ή η ορθοστασία στο φαρμακείο 11 ώρες τη μέρα αποτελεί πηγή έμπνευσης. Άβυσσος η ψυχή της εγκύου....
Υ.Γ το μπλογκ σου πολύ μου άρεσε....
Ετοιμόγεννη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε το καλό να το αγκαλιάσεις το νέο σου σκοπό ζωής!
Θα τα λέμε!
Να 'σαι καλά!
Σε ευχαριστώ πολυ. Φιλιά
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΝΑ ΤΗ ΧΩΡΙΣΩ ΣΕ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ Η ΑΝΤΡΙΚΗ,ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΛΙΓΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ ΣΑΝ ΟΡΟΣ.ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΕΝΑ ΤΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΙΟ ΚΟΙΝΟ ΑΠΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΓΩ ΘΑ ΜΙΛΗΣΩ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΣΑΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΩ ΟΝΟΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΘΙΞΩ ΠΡΟΣΩΠΑ.
ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΑΠΟ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ ΗΛΙΚΙΑ.ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΑΠΕΙΡΑ ΒΙΒΛΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΞΕΝΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ,ΚΑΠΟΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ , ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ.ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΕΙΤΕ ΟΧΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΙ ΑΦΗΝΕΙ ΣΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ.ΤΑ ΕΥΠΩΛΗΤΑ ΣΚΑΡΦΑΛΩΝΟΥΝ ΣΤΙς ΛΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕΝΟΥΝ ΕΚΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΑΠΑΙΤΕΙ ΤΟ ΜΑΡΚΕΤΙΝΓΚ.ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΥΠΩΛΗΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ ΘΕΜΑΤΟΣ.ΤΡΙΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΑΥΤΑ ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΟΝΤΑΙ.
ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟ ΣΙΓΟΥΡΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΣΑΝ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΕΡΩΤΕΣ ΚΑΙ ΠΙΘΑΝΩΝ ΚΑΠΟΙΑ ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΠΟ ΠΙΣΩ.ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ , ΑΝΤΡΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΠΡΟΒΕΒΛΗΜΕΝΟΙ , ΜΕ ΑΞΙΟΛΟΓΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΔΥΣΤΗΧΩΣ ΜΕΝΟΥΝ ΚΡΥΜΜΕΝΟΙ , ΕΙΤΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΟΩΘΟΥΝΤΑΙ ΣΩΣΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΤΟΥΣ ,ΕΙΤΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΠΡΟΒΟΛΗ.ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝ ΕΜΕΙΣ ΣΑΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΡΟΒΑΛΛΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΦΩΝΑΞΟΥΜΕ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ.ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΕΝΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟ ΣΑΝ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΡΑ ΜΑΣ ΑΠΛΑ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΑ ΜΥΝΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΘΕ ΒΙΒΛΙΟ ΒΓΑΖΕΙ.
Να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου; Θα αναφέρω μόνο δύο τίτλους βιβλίων που το περιεχόμενό τους είναι σχεδόν μόνο σεξ και ερωτικές φαντασιώσεις."Αργώ ή Πλούς Αεροστάτου",του Ανδρέα Εμπειρίκου και "Τροπικός του Καρκίνου" του Χένρι Μίλλερ.Είναι βιβλία που δεν μπορούν να ενδιαφέρουν έναν αναγνώστη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣέργιε, έχεις δίκιο! Μα το θέμα δεν είναι το περιεχόμενο ενός βιβλίου αλλά το πώς είναι γραμμένο το περιεχόμενο. Υπάρχουν συγγραφείς που με μια μπανάνα εμπνέονται και γράφουν θαύματα και υπάρχουν κι άλλοι που ακόμη και το θέμα του έρωτα και του σεξ, που από μόνο του προσφέρεται για μυριάδες εμπνεύσεις, το κατρακυλούν σε επίπεδα αλφάβητου -τόσο πεζά και χωρίς τίποτα να πουν και χωρίς τίποτα να νιώσουν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά φίλτατε... συνήγορε του διαβόλου!
Μα νομίζω πως είναι εμφανές πως δε συζητάμε για τον Εμπειρίκο ή τον Μίλερ εδώ, το θέμα δεν είναι το σεξ αυτό καθ' αυτό, το ζήτημα είναι η παιδαριώδης πλοκή, το ανακυκλούμενο story, ο χειρισμός, εν όλιγοις, αγαπητέ συνηγορομπαμπά. ( Πολύ αντιδραστικός μας βγήκες για πατέρας.... ;-Ρ )
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε λίγα λόγια συμφωνώ με τον Γιάννη.....
Έτσι λοιπόν μπαίνουμε στη μεγάλη συζήτηση για τη μορφή και το περιεχόμενο στη λογοτεχνία, που κοντεύει να φτάσει την άλλη συζήτηση για την κότα και το αυγό.Δυστυχώς αντικειμενικοί ορισμοί δε μπορούν να γίνουν. Η Τέχνη δεν είναι επιστήμη,και ο υποκειμενικός παράγοντας παίζει τεράστιο ρόλο.Στην εποχή του -τέλη του 19ου αι.- ο Βικτοριέν Σαρντού θεωρούνταν μιά από τις μεγαλύτερες λογοτεχνικές μορφές της Ευρώπης. Σήμερα αν τον θυμούνται κάποιοι είναι ως αυτόν που έγραψε το έργο πάνω στο οποίο στηρίχθηκε το λιμπρέττο της "Τόσκα" του Πουτσίνι.Μ' αυτά δεν σκοπεύω να πω πως δεν υπάρχουν διαφορές ποιότητας,απλά πως το θέμα είναι αρκετά πολύπλοκο και δε λύνεται με αφορισμούς
ΑπάντησηΔιαγραφή