Μακρινό Αστέρι

Το γιατί με ελκύουν τόσο πολύ οι Λατινοαμερικάνοι συγγραφείς δεν το έχω ακόμα πλήρως αποκρυπτογραφήσει. Όχι, η ψυχοσύνθεσή μας δεν είναι κοντινή ως λαών, το περιβάλλον δεν θυμίζει σε τίποτα Ελλάδα κι όμως ταυτίζομαι. Σχεδόν μαγικά δεν μου έχει τύχει ακόμα να απογοητευτώ. Έτσι και το «Μακρινό Αστέρι» του Ρομπέρτο Μπολάνιο έχει την αύρα που με γοητεύει.

Η ιστορία ξεκινά στη Χιλή σε μια λέσχη εκκολαπτόμενων συγγραφέων. Εκεί ένα αινιγματικό πρόσωπο που δεν ταιριάζει ακριβώς στην ομήγυρη γοητεύει τις γυναίκες. Έπειτα τις κατασφαγιάζει. Ο αφηγητής που ανήκει στην παρέα των ποιητών ακολουθεί την πορεία του δολοφόνου, τον αναγνωρίζει στο πρόσωπο του πιλότου-ποιητή της χιλιάνικης Αεροπορίας που αγαπά να γράφει με τον καπνό του αεροπλάνου του στίχους από τη Βίβλο στον ουρανό, αργότερα τον παρακολουθεί στην Ευρώπη μέσα από τα ψευδώνυμά του, τον αναγνωρίζει σε δεκάδες ετερώνυμους σε φτηνά περιοδικά και τελικά τον βρίσκει.

Η Χιλή της εποχής του Αλιέντε και του Πινοσέτ, το Παρίσι αργότερα, είναι το φόντο του μυθιστορήματος και το ουσιαστικό θέμα η διαπλοκή του κόσμου των ποιητών με το έγκλημα, τη βία, την πολιτική, την πραγματικότητα.