Συμπαθητική ιδέα αλλά και προσπάθεια είναι το μυθιστόρημα του Ανδρέα Μήτσου, "Ο αγαπημένος των μελισσών". Ένιωσα όμως από την αρχή σαν κάτι να έλειπε, κι αυτό ήταν η πλοκή που θα το πήγαινε παρά κάτω και θα το απογείωνε. Λέξεις μου έλειψαν λοιπόν, μικρές εκπλήξεις και πολλές ιδέες. Το βιβλίο, που είναι ομολογουμένως καλογραμμένο, στηρίζεται στον αρχικό του μύθo μόνο και του λείπουν οι παράλληλες ιστορίες, το κάτι διαφορετικόΟ ήρωας, Μπρούνο Γκούσταφσον, ανταμώνει σε μια παραλία της Ναυπάκτου έναν Έλληνα άντρα είκοσι χρόνια μικρότερό του και είκοσι πόντους κοντύτερό του, που όμως είναι ο σωσίας του। Η ύπαρξη αυτού του ανθρώπου που του μοιάζει στο πρόσωπο και τις χειρονομίες, στη φωνή και τις γκριμάτσες, τον αναστατώνει τόσο που αναγκάζεται να λάβει δραστικά μέτρα. Ο χρόνος, ιστορικός, ανθρώπινος ή αντικειμενικός, ο δικός του χρόνος τέλως πάντων, εξαρτάται από την ύπαρξη αυτού του νεαρού σωσία, κι είναι διατεθειμένος να κάνει το παν για να τον διαφυλάξει.
Ο συγγραφέας φαίνεται πως είναι άνθρωπος διαβασμένος, με ενδιαφέρουσα άποψη οπότε το μυθιστόρημα δεν γίνεται σε κανένα σημείο βαρετό. Οι ήρωες του όμως, που εξυπηρετούν μοναχά την ανάγκη να εκφράσει τη φιλοσοφία του κι όχι να προχωρήσoυν την πλοκή, καταντούν ανύπαρκτοι ή μάλλον για να το θέσω ορθότερα, ανίκανοι να υπάρξουν, χάρτινοι και φτιαχτοί. Έτσι, τα θεμελιώδη φιλοσοφικά ερωτήματα που θέτουν, δίνουν μεν τροφή για σκέψη, κάπως αμάσητη όμως και σκληρή, χωρίς την πραγματική γλύκα της λογοτεχνίας.
Ρε,εγώ βρήκα πολυ πρωτότυπο και καινοτομικό αυτό που επενέβαινε ο συγγραφέας στην πλοκή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι δεν συμφωνώ με την άποψη σου για τους χαρακτήρες,μου φάνηκαν ολοκληρωμένοι και βαθείς...Γενικά είναι ένα πολύ ποιητικό-φιλοσοφικό βιβλίο,μου γλύκανε τριά βράδια και θέλω να το ξαναδιαβάσω μολις βρώ χρόνο να καταλάβω τα περι χρόνου(γιατί με μπέρδεψε κάπως)
Η διαδικασία αυτή, ο συγγραφέας που παρεμβαίνει στην πλοκή, αλλά και η αλλαγή αφηγητή πρέπει να έχει λόγο ύπαρξης. Εμένα, που σε γενικές γραμμές μου αρέσουν πολύ τα παιχνίδια της αφήγησης, μου φάνηκε κάπως βιαστική, γαμώτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως η κριτική μου να είναι κάπως επιθετική, τώρα που την ξαναδιαβάζω, ειδικά για ένα βιβλίο που το διάβασα πολύ γρήγορα και ευχάριστα (το καλύτερο μου, δηλαδή!), αλλά ήθελα περισσότερα. Έτσι, αυτά τα περί χρόνου δεν θα ήταν απλά λόγια στα χείλη των χαρακτήρων, θα ήταν σαφέστερα. Συνεχίζω πάντως να πιστεύω πως δεν αρκεί μια καλή ιδέα για να ολοκληρωθεί ένα μυθιστόρημα. Χρειάζονται συνεχείς καλές ιδέες που να υποστηρίζουν η μια την άλλη. Και το λέω ως παθούσα γιατί και τα δικά μου κείμενα από αυτό κυρίως πάσχουν, έχουν μια εξαιρετική κεντρική ιδέα και ο ήρωας μου εγκλωβίζεται σε αυτή, χωρίς διεξόδους και γίνεται κάπως μονοδιάστατος. Λέει σημαντικά πράγματα αλλά δεν του βγαίνουν αυθόρμητα.
Διάβασα μια νουβέλα του ιδίου, τον «κύριο Επισκοπάκη» και θα συμφωνήσω μαζί σου ως προς την χροιά της γραφής του. Ξέρει βέβαια να γράφει, έχει κάποιο ταλέντο αλλά όταν τελειώσεις το βιβλίο νιώθεις να πεινάς ακόμη. Και το χειρότερο, την επόμενη μέρα το έχεις ξεχάσει.
ΑπάντησηΔιαγραφή