Ο χρόνος μου έχει καθηλωθεί. Ή μάλλον άρχισε να σέρνεται. Για πρώτη φορά αντιμετωπίζω τις ρυτίδες στον καθρέφτη, τις άσπρες τρίχες στα μαλλιά μου, τα ρούχα μου που αγαπώ να τα κρατάω κι όμως έχουν πια παλιώσει, σαν εχθρούς. Ο χρόνος μου είναι στάσιμος. Σα να πήδηξε με ένα μεγάλο άλμα κι από είκοσι να έγινα τριάντα σε μια μέρα. Κι έπειτα έμεινε εκεί. Στις 19 Φλεβάρη τούτου του έτους έγινα μητέρα. Ο χρόνος μου με περιγελάει.
Ξύπνησα σήμερα με αυτή την ακατανίκητη έλξη για τον καθρέφτη, να δω το πρόσωπό μου, να μου θυμίσει κάτι πως ακόμα δεν γέρασα, πως ακόμα δεν πέθανα. Δεν στάθηκα. Δεν στάθηκα. Ο χρόνος έχει σταθεί μαζί μου. Δεν με νοιάζει τί χρώμα έχουν τα μαλλιά μου, το παιδί πεινάει. Και ξαφνικά, όταν ο μικρούλης σταμάτησε να θηλάζει, κάθισε ήσυχος ήσυχος στο μαξιλαράκι του, με κοίταξε και μου είπε σ' αγαπώ. Ή μάλλον εγώ του το είπα, εκείνος είπε "Άσε μας ρε μάνα" (το α-γκου σε ελεύθερη μετάφραση)
Ο χρόνος μου άλλαξε. Είμαι μητέρα και δε με νοιάζει; Μεγάλωσα με μια απότομη στροφή, ίσως στη χειρότερη ώρα και τη χειρότερη ιστορική συγκυρία. Ξαφνικά με νοιάζουν τα λεφτά κι αν θα έχω δουλειά και αύριο και αν μου διαρρήξουνε το σπίτι. Φοβάμαι. Έπαψα να είμαι άτρομη. Φοβάμαι μήπως τρακάρω και μείνει το παιδί μου νηστικό.
Ο χρόνος είναι σταθερός, γέρος, ένα προαιώνιο κακό και με κοιτάει. Για τον σκιουράκο ο χρόνος είναι τα πάντα, καλπάζει (πότε πέρασαν τρεις μήνες;). Σήμερα του είπα πως ό,τι κι αν συμβεί θα είμαι κοντά του, γιατί ακόμα κι αν δε με θυμάται, θα κουβαλάει τη μνήμη της αγάπης μου, θα μπορεί να αγαπηθεί πολύ γιατί κάποιος ήδη τον αγαπάει τόσο. Σαν ένα περίεργο αντίο. Ο σκίουρος, άτρομος, μου χαμογέλασε. Εγώ τρομαγμένη παράτησα τις τελευταίες λέξεις κι άρχισα τα α-γκου.
Η αγάπη μου έχει φόρα. Έτσι λέει ο άντρας μου, "αγαπάς το παιδί με φόρα". Μόνο που όλα και όλους έτσι τα αγαπάω. Με δύναμη. Αν αγαπάω, αγαπάω, αν όχι, θα το καταλάβεις. Αγαπάω τον εαυτό μου με φόρα; Δεν ξέρω. Ο χρόνος μένει στάσιμος. Και τα μίνι φορέματά μου στο ντουλάπι. Δεν μου κάνει καρδιά να τα φορέσω.
Υ.Γ. Μια ανάρτηση για τα βραβεία μπορεί και να περιμένει.
Ξύπνησα σήμερα με αυτή την ακατανίκητη έλξη για τον καθρέφτη, να δω το πρόσωπό μου, να μου θυμίσει κάτι πως ακόμα δεν γέρασα, πως ακόμα δεν πέθανα. Δεν στάθηκα. Δεν στάθηκα. Ο χρόνος έχει σταθεί μαζί μου. Δεν με νοιάζει τί χρώμα έχουν τα μαλλιά μου, το παιδί πεινάει. Και ξαφνικά, όταν ο μικρούλης σταμάτησε να θηλάζει, κάθισε ήσυχος ήσυχος στο μαξιλαράκι του, με κοίταξε και μου είπε σ' αγαπώ. Ή μάλλον εγώ του το είπα, εκείνος είπε "Άσε μας ρε μάνα" (το α-γκου σε ελεύθερη μετάφραση)
Ο χρόνος μου άλλαξε. Είμαι μητέρα και δε με νοιάζει; Μεγάλωσα με μια απότομη στροφή, ίσως στη χειρότερη ώρα και τη χειρότερη ιστορική συγκυρία. Ξαφνικά με νοιάζουν τα λεφτά κι αν θα έχω δουλειά και αύριο και αν μου διαρρήξουνε το σπίτι. Φοβάμαι. Έπαψα να είμαι άτρομη. Φοβάμαι μήπως τρακάρω και μείνει το παιδί μου νηστικό.
Ο χρόνος είναι σταθερός, γέρος, ένα προαιώνιο κακό και με κοιτάει. Για τον σκιουράκο ο χρόνος είναι τα πάντα, καλπάζει (πότε πέρασαν τρεις μήνες;). Σήμερα του είπα πως ό,τι κι αν συμβεί θα είμαι κοντά του, γιατί ακόμα κι αν δε με θυμάται, θα κουβαλάει τη μνήμη της αγάπης μου, θα μπορεί να αγαπηθεί πολύ γιατί κάποιος ήδη τον αγαπάει τόσο. Σαν ένα περίεργο αντίο. Ο σκίουρος, άτρομος, μου χαμογέλασε. Εγώ τρομαγμένη παράτησα τις τελευταίες λέξεις κι άρχισα τα α-γκου.
Η αγάπη μου έχει φόρα. Έτσι λέει ο άντρας μου, "αγαπάς το παιδί με φόρα". Μόνο που όλα και όλους έτσι τα αγαπάω. Με δύναμη. Αν αγαπάω, αγαπάω, αν όχι, θα το καταλάβεις. Αγαπάω τον εαυτό μου με φόρα; Δεν ξέρω. Ο χρόνος μένει στάσιμος. Και τα μίνι φορέματά μου στο ντουλάπι. Δεν μου κάνει καρδιά να τα φορέσω.
Υ.Γ. Μια ανάρτηση για τα βραβεία μπορεί και να περιμένει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου