"Graffito", Παύλος Μάτεσις

Ένα ευφυολόγημα είναι το”Graffito” του Παύλου Μάτεσι, που έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον όταν ξεκινά αλλά καταλήγει βαρετό, βαρετό περίπου όσο ο θάνατος και ο παράδεισος. Μυθιστόρημα αυτοχαρακτηρίζεται κάτω από τον τίτλο του το βιβλίο, αλλά εγώ μυθιστόρημα δίχως πλοκή και κεντρικό ήρωα δεν ξαναείδα, οπότε μάλλον γράψτε λάθος. Όλα ξεκινούν και δυστυχώς τελειώνουν όταν πέφετι ένας αστικός λοιμός που σκοτώνει αρχικά τους Εθνοπατέρες, μετά τους βολεμένους, μετά τους αστούς. Ωραία ιδέα, κακή εως ανύπαρκτη εκτέλεση.

Υπέμεινα τα ασυνάρτητα επεισόδια τούτου του λοιμού, γιατί φανταζόμουν πως κάτι τις θα υπήρχε στο τέλος. Εις μάτην. Το βιβλίο θα είχε νόημα ως σάτιρα αν είχε κάποιον ήρωα ή έστω έναν αφηγητή. Δεν έχει τίποτα από τα δυο, συνεχείς περιγραφές μια κατάστασης που όπως την ακούς, όπως την φαντάζεσαι, έτσι μενει, στην επιφάνεια και στη ρηχότητά της. Φαντάζομαι πως η ιδέα από μόνη της - όχι τίποτα το πρωτότυπο έτσι κι αλλιώς-  θα έφτανε για ένα εξαιρετικό πολιτικό  χρονογράφημα. Αλλά ως εκεί.