Αυτό το τούβλο, τί να το κάνω;

Σκέφτομαι συχνά αν ο όγκος των βιβλίων με απωθεί ή με εξιτάρει. Έχω περάσει κι από τις δυο φάσεις, παλιότερα όσο μεγαλύτερο ήταν ένα μυθιστόρημα, τόσο μεγαλύτερη η χαρά μου, θα μου κρατούσε περισσότερο. Μετά με έπιασε μια φοβία, μήπως βαρεθώ στη διάρκεια, μήπως χάσω το ρυθμό μου. Το διάβασμα, όπως όλα τα πράγματα, θέλει ρυθμό. Για αυτό σε πολλές φάσεις δε διαβάζω, σα να το ξεχνάω για μια-δυο εβδομάδες κι έπειτα πάλι να χώνομαι στην έξη, να εγκλωβίζομαι από κάποια ιστορία και να καταβροχθίζω και τις επόμενες με την ίδια μανία. Ένα μεγάλο ανιαρό βιβλίο μπορεί να με πετάξει έξω από τη συνήθεια.

Είναι σίγουρα ευκολότερο να παρακολουθήσω μια καλή ταινία, να χαζέψω στην τηλεόραση, να χαζολογήσω στο ίντερνετ, ένα σωρό σειρήνες με φωνάζουν, ένας τεράστιος τόμος που δεν μπορώ να τον πάρω στο κρεβάτι μου-  σχεδόν πάντα διαβάζω ξαπλωμένη- είναι απωθητικός. Με τα χρόνια ανακάλυψα πως δεν με νοιάζει. Σίγουρα θα εξαρτηθεί και από τον όγκο του βιβλίου το αν θα το πιάσω τώρα ή αργότερα, αλλά δεν με επηρεάζει καταλυτικά. Έχω διαβάσει λεπτεπίλεπτα μικρά αριστουργήματα και ανιαρούς ογκόλιθους, τεράστια τούβλα που με κράτησαν ξάγρυπνη και δεν μπορούσα να τα αφήσω από τα χέρια μου και μικρές χαζομάρες που ακόμα κι οι πέντε σελίδες μου φαινόντουσαν αγγαρεία.

Τώρα πια το μόνο βιβλίο που με τρομάζει είναι ο Οδυσσέας. Και δεν έχει να κάνει με το μέγεθός του. Ή μάλλον έχει να κάνει ακριβώς με αυτό.