Περί καταθλίψεως

Είναι μια αίσθηση που με κυνηγάει τον τελευταίο καιρό που με κάνει να μένω θεατής, περιχαρακώνομαι σε αυτά που θέλω να προστατέψω, τα άλλα μένουν απέξω, σχεδόν με εξουθενώνει να τα παρακολουθώ. Αλλά δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Δεν γράφω και δεν διαβάζω ( τρία αρχινισμένα βιβλία στο κομοδίνο μου, όταν ένα από αυτά είναι το «Χιόνι» του Παμούκ μάλλον είναι ρεκόρ ακεφιάς). Οι φίλοι μου με έχουν χάσει, πάντα με βάραιναν τα τηλέφωνα, αλλά τώρα με δυσκολεύουν περισσότερο. Η καλύτερη μου φίλη κοντεύει να γεννήσει κι εγώ δεν είμαι κάθε μέρα στο τηλέφωνο μαζί της. Περίεργα πράγματα. Αλλά και η διαδικτυακή μου ζωή το αντανακλά, μπαίνω λάθρα στα γκρουπ που με αφορούν στο Facebook – παρεμπιπτόντως αν ακόμα δεν έχετε ανακαλύψει το ΤΙΔΑΜΕΛΕε; μάλλον πρέπει να το κάνετε πάραυτα- διαβάζω σχόλια, δυσκολεύομαι να πω μια κουβέντα.  Δεν θέλω να συμμετέχω. Και το μπλογκ υποφέρει, φυσικά. Έλαβα ένα mail από μια πολύ ευγενική, άγνωστή μου, κυρία τις προάλλες που μου ζητούσε να συνεχίσω, που με ευχαριστούσε που υπήρχε αυτός ο ιστοχώρος. Μου έφτιαξε το βράδυ μου, ίσως και τις επόμενες μέρες μου. Αυτό το συναίσθημα μάλλον δεν πρέπει να ξεχνάω,  τη χαρά της επικοινωνίας. Αναδύομαι. Αν υπάρχει απόφαση σε αυτό που νιώθω, τότε είναι όλη δική μου να την πάρω.