Της φούσκας το κάγκελο

Δεν έχω καμία απολύτως σχέση με τα εκδοτικά πράγματα, δεν έχω φίλους, δεν είμαι στο σινάφι, αλλά θα ήθελα να είμαι- να εξηγούμαστε. Από αυτά που ακούω αλλά και από το σχόλιο της Ευγενίας Φακίνου «Οι εκδότες είχαν ζήσει κι αυτοί μία φούσκα, πριμοδότησαν το ευτελές, δημιουργώντας ένα κοινό που ίσως δεν είχε ξαναδιαβάσει βιβλίο, αλλά που δυστυχώς έμεινε σ' αυτό το επίπεδο και δεν προχώρησε ένα σκαλάκι παραπάνω." που μου έστειλε η Ελένη Καπετανάκη στο Διαβάζοντας υποψιάζομαι πως κάτι καλό μπορεί να βγει μέσα από την κρίση για το βιβλίο. Μπορεί εκδοτικοί οίκοι με τηλεοπτικές αβάντες, λέω εγώ τώρα, να σταματήσουν να εκδίδουν το ένα μελό ευπώλητο μετά το άλλο. Κι έτσι κάποιες κυρίες να αναγκαστούν να ακολουθήσουν έναν από τους δυο δρόμους, είτε να σταματήσουν να διαβάζουν γιατί δεν υπάρχουν πια οι γνωστές αισθηματικές τους ιστορίες- πράγμα που απεύχομαι, είτε να ανακαλύψουν τα πραγματικά βιβλία. Δεν λέω φυσικά να αρχίσει μια θιασώτρια της «ροζ» λογοτεχνίας να διαβάζει αστυνομικά, πάντα στο είδος που την ευχαριστεί, αλλά να συνεχίσει με πραγματικά βιβλία γραμμένα από καλλιτέχνες. Κι ας έχει ο όρος ευτελιστεί γιατί τον χρησιμοποιούν σωρηδόν οι σκυλοπόπ γλάστρες. Γραμμένο τέλως πάντων από άνθρωπο που ήθελε να καταθέσει την ψυχούλα του κι όχι τσεκ στον τραπεζικό λογαριασμό του. Κατ’ ανάγκη. Δεν έχω τίποτα με την εμπορική επιτυχία, αρκεί να μην είναι σκέτο εμπόριο.