Αφορμή για τούτη την ανάρτηση είναι ο φετινός διαγωνισμός Hotel, στον οποίο έστειλα ένα κάπως αιρετικό και λίγο αγοραίο διήγημα, που δεν έχει βέβαια καμία τύχη, αλλά εγώ ήθελα να το στείλω γιατί ο Παπαδιαμάντης, που λόγω της γλώσσας του σε μερικούς μοιάζει παρωχημένος- πιθανώς και λόγω της περιθωριακής φιγούρας που έχουμε στο μυαλό μας- εμένα είναι από τους πολύ αγαπημένους μου. Πριν το γράψω δεν διάβασα ξανά κανένα του έργο, όμως τώρα θέλω να τα ξαναδιαβάσω όλα, κι έτσι ξεκίνησα με τη «Φόνισσα», που ήξερα πως την αγαπώ, αλλά τώρα αποθεώθηκε μέσα μου, έγινε μια εμπειρία κάπως λυτρωτική, γιατί πολύ απλά τώρα είμαι μάνα. Επόμενο στη σειρά η «Γυφτοπούλα» που δεν την έχω ακουμπήσει, παρ’ όλο που ένα βράδυ πριν δυο χρόνια υποσχέθηκα σε έναν φίλο πως θα το κάνω.
Η ιστορία της Φραγκογιαννούς είναι λίγο ως πολύ γνωστή γι’ αυτό δεν θα την πω, έτσι, μπας κι έχει ξεμείνει κανείς και δεν την ξέρει και χαλάσω την έκπληξη. Θα μιλήσω για συναισθήματα, για τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας, για την αίσθηση την τότε, που η σημερινή κατάσταση μπορεί να την κάνει επίκαιρη, για το πόσο σπουδαίο είναι ένας συγγραφέας να μπορεί να αγγίξει την ψυχή του ήρωα του.
Η Φόνισσα είναι μια ψυχοπαθής δολοφόνος, σε αυτό δε χωρά καμιά αμφιβολία, είναι όμως και μια γυναίκα με την οποία παραδόξως μπορείς να ταυτιστείς και να φρικιάσεις που σου συμβαίνει. Η γλώσσα του Παπαδιαμάντη είναι αρχαίζουσα, ούτε καν καθαρεύουσα, είναι όμως και μαλλιαρή δημοτική, τρέχουσα και ζωντανή. Το βιβλίο τότε το έλεγαν ηθογραφικό, τώρα θα το λέγαμε ψυχολογικό θρίλερ. Είναι ένα φύσει μπεστ σέλερ, θέσει έργο τέχνης. Κι ίσως μια λύση στο που θα έπρεπε να οδηγηθεί η ελληνική λογοτεχνία, που τόσα χρόνια σφυρίζει αδιάφορα και στην κληρονομιά της και στα παγκόσμια ρεύματα.
"Η Φόνισσα", Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, εκδ. Μεταίχμιο, 2011, σελ. 96
"Η Φόνισσα", Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, εκδ. Μεταίχμιο, 2011, σελ. 96
Το μόνο σχόλιο που μπορώ να κάνω είναι να σας θυμίσω τα λόγια του Ελύτη:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Όταν βρίσκεστε σε δύσκολες στιγμές, αδελφοί, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό, μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη...»
κ.κ.
Απο τα βιβλία που έχω διαβάσει μέχρι τώρα, πιστεύω ότι οι μεγάλες μορφές της νεότερης λογοτεχνίας προσπάθησαν και σε πολλές περιπτώσεις πέτυχαν να εξελίξουν το επίπεδο γραφής κάποιων κλασσικών συγγραφέων του κάθε πολιτισμού. Οι πιο πολλοί όμως κάνουν το λάθος να προσπαθούν απλώς να γίνουν κακέκτυπό τους, χωρίς να μπορεί να διακρίνει ο αναγνώστης του σύγχρονου μυθιστορήματος την προσωπική σφραγίδα στα έργα τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που ταυτίζονται οι αποψεις μας...
ΑπάντησηΔιαγραφή@filoteo : Μόλις είδα την ανάρτηση στο μπλογκ σου, πολύ το συμπάθησα. Πέτυχε και την μέρα που την ξαναδιάβαζα....
ΑπάντησηΔιαγραφήeinai classico! Apo ta kalytera.
ΑπάντησηΔιαγραφήειναί παλία η ανάρτηση απλά σταθηκα στις τελευταίες προτάσεις σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Κι ίσως μια λύση στο που θα έπρεπε να οδηγηθεί η ελληνική λογοτεχνία, που τόσα χρόνια σφυρίζει αδιάφορα και στην κληρονομιά της και στα παγκόσμια ρεύματα."
συμφωνώ , νομίζω οτι η γλώσσα ,σήμερα,χρήζει αναβάθμισης και καλύτερης χρήσης , τόσο στα βιβλία όσο και στην καθομιλουμένη.
τα δύο μου σεντ που θα έλεγαν στα εγγλέζικα.
Αν και η γλώσσα του Παπαδιαμάντη είναι υποβλητική, δεν είναι τόσο αυτή που με νοιάζει. Αυτό που θα ήθελα είναι στιβαρή γραφή (και πλοκή) όπως εκείνου, μια αίσθηση πως βλέπεις μπροστά σου αυτό που συμβαίνει στην ιστορία.
Διαγραφήναι , νομίζω καταλαβαίνω τι εννοείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήισως το ζητούμενο ειναι ο λεξιλογικος ερεθίσμος στους ανθρώπους.