13/11/11

Βιβλιοπροτάσεις : "O έρωτας στα χρόνια της χολέρας", Gabriel Garcia Marquez


Δεν υπάρχει μεγαλύτερη, σπουδαιότερη ιστορία αγάπης από αυτή, δεν υπάρχει μύθος καλύτερα πλεγμένος για τις ανθρώπινες σχέσεις, τον έρωτα, ανεκπλήρωτο κι εκπληρωμένο, από τον «Έρωτα στα χρόνια της χολέρας». Αν, λειτουργώντας μόνο με το θυμικό, μου έλεγαν να διαλέξω το αγαπημένο μου βιβλίο, θα διάλεγα τον «Έρωτα» δίχως σκέψη. Με το μυαλό καταλαβαίνω πως υπάρχουν έργα σπουδαιότερα για την λογοτεχνία, με την καρδιά έχω αποφασίσει.

            Ο Φλορεντίνο Αρίσα ανταλλάσσει με την νεαρή Φερμίνα Δάσα γράμματα αγάπης, όμως ο πατέρας της αποφασίζει να την παντρέψει με άλλον. Με τον άντρα της, το γιατρό Χουβενάλ Ουρμπίνο περνούν μια ευτυχισμένη ζωή. Όταν εκείνος πεθαίνει, εμφανίζεται στο προσκήνιο ξανά ο Φλορεντίνο Αρίσα πιο ερωτευμένος παρά ποτέ, πενήντα χρόνια μετά. Όπως πάντα όταν πρόκειται για βιβλίο του Μάρκες, μαζί με τη βασική ιστορία εκτυλίσσονται κι άλλες, μικρότερες αλλά όχι λιγότερο ενδιαφέρουσες, στο παρελθόν και το παρόν, και η μυρωδιά της Λατινικής Αμερικής είναι έντονη, σχεδόν εθιστική. Τούτο όμως ξεχωρίζει, ακόμα κι από τα «Εκατό χρόνια μοναξιάς», γιατί ξεχειλίζει από συναίσθημα, ίσως και γιατί για κάποιον ανεξήγητο λόγο ταυτίζομαι με τον Αρίσα, έναν ήρωα περιθωριακό, οριακά συμπαθητικό, σε στιγμές αυτιστικά κολλημένο στον έρωτά του. Η απώλεια της Φερμίνα Δάσα  παρ’ όλο που καθορίζει την ζωή του, δεν την εξαφανίζει. Αυτό είναι το μοναδικό. Ούτε όμως η ζωή τον παίρνει μακριά από το στόχο, ό,τι ζει το ζει με απώτερο σκοπό εκείνη.

            Το μυθιστόρημα το έχω διαβάσει περισσότερες φορές από όλα τα άλλα, υπήρξε συμπαραστάτης μου σε δύσκολες στιγμές, το αγαπώ κι υποψιάζομαι πως δεν θα το αλλάξω με κανένα άλλο, όσα βιβλία κι αν διαβάσω.



Υ. Γ. Για κάποιο λόγο ντρεπόμουν κάποιες στιγμές που αυτό είναι το βιβλίο που ξεχωρίζει μέσα μου από όλα τα άλλα. Χαζομάρες.  

14 σχόλια:

  1. Πραγματικά χαζομάρες! ;-)
    Αν ήταν έτσι,θα έπρεπε κι εγώ να ντρέπομαι που ΑΓΑΠΩ τον "Γυάλινο Κώδωνα" της Πλαθ περισσότερο από το "Έγκλημα και τιμωρία" του Ντοστογιέφσκι,το "Ήμαστε τόσο αγαπημένοι" του Σκόλα περισσότερο από τον "Πολίτη Κέιν" του Ουέλς,τον "ζαχαροπλάστη" του Σουτίν περισσότερο από τη "Γκερνικα" του Πικάσο και το "A box for black Paul" του Κέιβ περισσότερο από τον "Πάρσιφαλ" του Βάγκνερ! Όταν μιλάμε για αγάπη,"αντικειμενικότητες" και τα λοιπά δε χωράνε.Γι'αυτό μπορούμε να αγαπάμε άλλωστε,επειδή είμαστε εξαίσια υποκειμενικοί.Τόσο στην τέχνη όσο και στη ζωή.

    (παρόλο που εμένα ο "Έρωτας..." δε μου άρεσε,όπως και ο Μάρκες γενικότερα,χιχι)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος14/11/11, 1:02 μ.μ.

    Πόσο χαίρομαι που σας αρέσει το συγκεκριμένο βιβλίο του Μάρκες!
    Τρυφερό, συγκινητικό, απίθανο.
    Τι τύχη-θαύμα για μια γυναίκα να την περιμένει ο καλός της μετά από 50 χρόνια...
    Το όνειρο κάθε γυναίκας!!!
    Σας καταλαβαίνω απόλυτα.

    Υ.Γ. Μη δείτε την ταινία με τίποτα.
    Θύμωσα πολύ που μου απομυθοποίησε όλο αυτό που είχα φτιάξει μέσα μου.
    Παρά τον εξαίρετο Χαβιέ Μπαρδέμ που πρωταγωνιστούσε, ήταν χλωμή- χλωμότατη και έμεινε στην επιφάνεια της ιστορίας.

    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. φυσικά χαζομάρες! συμφωνώ απόλυτα με Johnny Panic! το τί μας αγγίζει είναι για μένα εκτός από απόλυτα σεβαστό (αυτό είναι δεδομένο) και πολύ ενδιαφέρον! συνήθως επιλέγω να διαβάσω βιβλία που λατρεύουν άλλοι και που δεν έχω διαβάσει, όπως θα κάνω τώρα και με τις προτάσεις του Panic. ο "Έρωτας στα χρόνια της χολέρας" δεν είναι και από τα δικά μου αγαπημένα, και θεωρώ κορυφαίο του Μαρκες το "Ζω για να τη διηγούμαι". πάντως ουτε και γω ντρέπομαι που λατρεύω τον Τρυποκάρυδο του Τομ Ρόμπινς ή τις Σημειώσεις ενός Πορνόγερου του Τσαρλς Μπουκόφσκι. και βέβαια φανατικά δεν βλέπω τις ταινίες από βιβλία! όποιος λατρεύει τα βιβλία καταλαβαίνει γιατί! συγχαρητήρια για το blog!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @JonyG

    νομίζω ότι διαφωνούμε λιγάκι,εφόσον εγώ είμαι κακό παιδί και δεν βρίσκω "απόλυτα σεβαστό" αυτό που αγγίζει τον άλλον.Αν λ.χ. τον αγγίζουν τα βιβλία της Μαντά ή τα χαμηλής στάθμης τηλεοπτικά σήριαλ,θα ένιωθα υποκριτής λέγοντας "διαφωνώ,αλλά το σέβομαι".Δεν το σέβομαι καθόλου,το θεωρώ γελοίο,απλώς δεν επιχειρώ να το αλλάξω με το στανιό,διότι έτσι είναι οι αγάπες πάσης φύσεως(βλ. ΜΑ ΤΙ ΤΟΥ ΒΡΗΚΕΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΜΑΛΑΚΑ;;;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Α,και για την μεταφορά των βιβλίων στο σινεμά διαφωνούμε. :-)
    Νομίζω ότι τα βιβλία στην οθόνη είναι μια χαρά,αρκεί να μην τα βλέπεις έτσι,δηλαδή ως βιβλία στην οθόνη.Είναι ΤΑΙΝΙΕΣ και αποκλειστικά ως τέτοιες πρέπει να κρίνονται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. κ.κ: Δεν θέλησα να δω την ταινία. Το φανταζόμουν. Αν και δεν είμαι γενικά αρνητική στην μεταφορά, τις βλέπω κι εγώ σαν ξεχωριστή οντότητα όπως ο Johnny Panic, σπάνια να βρεθεί ταινία που να με συγκινήσει περισσότερο από το βιβλίο από το οποίο προήλθε ο μύθος της.

    JonyG : Εγώ το "Ζω για να τη διηγούμαι" δεν κατάφερα καν να το τελειώσω. Αλλά φυσικά, αυτό δεν έχει καμία σημασία. Το blog σου μου άρεσε πολύ.

    Johnny Panic : Ελπίζω να μην ξέπεσα στα μάτια σας. Καθόλου δεν θα το επιθυμούσα :-Ρ Μα, αλήθεια, περισσότερο από το΄"Έγκλημα και Τιμωρία";

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αλήθεια,αλήθεια.Να εξηγούμεθα...δεν ανήκω σε αυτούς που θεωρούν το "Έγκλημα και τιμωρία" υπερεκτιμημένο(υπάρχουν άραγε τέτοιοι;).Είναι μεγαλειώδες αριστούργημα με τα όλα του,αλλά τι να κάνω που προσωπικά με συγκινεί περισσότερο(όχι αισθητικά) αυτή η ημιαυτογραφική νουβέλα της Σύλβια Πλαθ; Ή,για να παραμείνουμε στον Ντοστογιέφσκι,το έντρομα υπαρξιακό "Υπόγειο";

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Το "Υπόγειο" το διάβασα μικρή και με εξουθένωσε. Το ξέρεις πως συμφωνούμε, πέρα από τη λογική στην τέχνη αρκεί το πιο απλό, "μου αρέσει, δεν μου αρέσει".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Περί ντροπών μιλώντας, εγώ δεν ντρέπομαι να πω πως αφού διάβασα την ανάρτηση σου πήγα την ίδια μέρα κιόλας και αγόρασα το βιβλίο που κατά τα άλλα θα έκανα σίγουρα κάποια στιγμή, απλά επισπεύθηκε λίγο η διαδικασία. Καλό ΣΚ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ελπίζω να μην απογοητευτείς..... Μου αρέσει που ξεκίνησες το μπλογκ σου με Λιόσα. Καλό ταξίδι στη μπλογκόσφαιρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Κάποια βιβλία διαβάζοντας την σύνοψη τους και μόνο έχεις την διαίσθηση πως θα σε αγγίξουν και θα σου αρέσουν. Έχω την εντύπωση πως θα είναι ένα από αυτά. Όπως έγινε και με αυτό του Λιόσα χωρίς να έχω διαβάσει σχεδόν τίτποτα από σχόλια κτλ. Thx για την ευχή σου και το σχολιάκι σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. προς Johnny Panic: θα συμφωνήσω μαζί σου στο θέμα "σεβασμού" των χαμηλών αισθητικά επιλογών. με το σχόλιό σου αναβαθμίζεις την λανθασμένη μάλλον εκ μέρους μου χρήση του όρου ΄σεβομαι΄. με την έννοια τη δική σου και τη στάση σου, συμφωνώ περισσότερο και από εσένα: δηλαδή, θεωρώ απίστευτα γελοίο, δεν μπορώ να χωνέψω ότι υπάρχουν άτομα που βλέπουν μενεγάκη ή μυστικά της εδέμ, αλλά "σέβομαι", εννοώ ακριβώς δηλαδή ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι για να μην το κάνουν, οπότε δε με νοιάζει καθόλου, ας κάνουν ό,τι θέλουν... άρα ο όρος σέβομαι, είναι όντως λάθος, σέβεσαι κάτι σημαίνει ίσως ότι αναγνωρίζεις και ένα άλφα αποδεκτό επίπεδο, οπότε ο όρος αποσύρεται ως politically correct όρος...
    όμως επειδή ο πλανήτης αυτός θα ήταν βαρετός αν είμασταν όλοι ίδιοι, εγώ τις ταινίες από βιβλία δεν μπορώ να τις δω ΑΝ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ. αν δεν το έχω διαβάσει, οκ, τότε είναι εκ του μηδενός εγγραφή, άρα δεν έχω πρόβλημα. διαφορετικά για μένα είναι distortion, και όταν έχω ένα δείγμα 90%+ δεν μπορώ να πιστέψω κάτι διαφορετικό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανώνυμος30/11/13, 12:13 π.μ.

    Δεν ολοκλήρωσα ακόμη την ανάγνωση του βιβλίου ''Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας''. Ως τώρα όμως παρατηρώ πολλές,κουραστικές και ίσως, κατά τη γνώμη μου πάντα, περιττές περιγραφές. Αυτό με κουράζει. Η ιστορία όμως είναι ενδιαφέρουσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ανώνυμος23/9/15, 10:51 π.μ.

    Θα συμφωνήσω με την Κατερίνα γι αυτό το βιβλίο όπως και με το σκεπτικό ότι δεν είναι δυνατό να αισθάνεται κανείς ενοχές που του αρέσει κάτι. Βέβαια θεωρώ για προσωπικούς λόγους το "100 χρόνια μοναξιάς" σαν καλύτερο του Μάρκες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή