"Κόρσακοφ", Éric Fottorino

Ξεκινά εντυπωσιακά  το  "Κόρσακοφ" του Έρικ Φοτορίνο. 156 σελίδες τριτοπρόσωπης αφήγησης που ρουφιούνται απολαυστικά. Έπειτα οι ρυθμοί  πέφτουν, ακολουθεί ένα πρωτοπρόσωπο κι ένα τριτοπρόσωπο κομμάτι που μπλοκάρει την ανάγνωση και αφήνει μια αίσθηση ανικανοποίητου.

Στο πρώτο μέρος κεντρικός ήρωας είναι ο Φρανσουά Αρντανουί, ένα δεκάχρονο αγόρι που μένει με την ανύπαντρη -και σχεδόν παιδί- μητέρα του Λίνα και την αποστεγνωμένη γιαγιά του. Η αίσθηση του αγοριού που νιώθει πως δεν μπορεί να σταθεί πουθενά, πως δεν μπορεί να βρει τον εαυτό του γιατί δεν ξέρει ποιος είναι ο πατέρας του είναι κλειστοφοβική.  Το χειρισμός του θέματος της ταυτότητας, της παιδικής ηλικίας που στοιχειώνεται από τα λάθη των ενηλίκων είναι εξαιρετικός από τον συγγραφέα. Κι ο μικρός Φρανσουά συγκινητικός όταν βρίσκει στο πρόσωπο του πατριού του Μαρσέλ Σινιορέλλι- και της οικογένειάς του- το λιμάνι που γύρευε.

Στο δεύτερο μέρος ο γιατρός πια-γνωστός νευρολόγος ειδικευμένος στις ασθένειες της μνήμης-  Φρανσουά Σινιορέλλι μας μιλά για το πως τον χτύπησε το Κόρσακοφ. Το σύνδρομο Κόρσακοφ που κατά κανόνα πλήττει νέους ανθρώπους χαρακτηρίζεται από αμνησία τύπου Αλτσχάιμερ, με μια μεγάλη διαφορά, ο ασθενής εγκέφαλος, επειδή είναι νεαρός και εύρωστος, στη θέση των χαμένων αναμνήσεων βάζει άλλες οργιαστικές, που τις πιστεύει με πάθος, που γίνονται η ζωή που χάνεται. Το σύνδρομο έχει γρήγορη εξέλιξη και οδηγεί στον θάνατο.  Ο Σινιορέλλι θυμάται τον θετό παππού του Φόσκο, την μητέρα του, τον  πραγματικό του πατέρα ΜΑΜΑ που τον γνώρισε ενήλικος για πολύ λίγο.

Στο τρίτο μέρος αναλαμβάνει το Κόρσακοφ κι ο Σινιορέλλι χάνεται στις αναμνήσεις του Φόσκο, γίνεται αυτός, και μας οδηγεί στο τέλος.

Αν και η ιστορία του παιδιού είναι εκπληκτική, και η ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος ιδιαίτερη, η αφήγηση μένει λειψή από τα μέσα και μετά. Θα περίμενε κανείς το εναλλακτικό σύμπαν του Κόρσακοφ να αναλάβει να μας πει κάποιες ιστορίες, όμως αυτό χάνεται και βλέπουμε τον νευρολόγο μονάχα στις πιο νηφάλιες στιγμές του. Όσο για την τελευταίο κομμάτι, είναι δομημένο έτσι που δεν δίνει την νοσηρότητα της κατάστασης.

Η συνολική αίσθηση που μου άφησε το βιβλίο είναι θετική, δεν θα μπορούσε να μην είναι. Ο Φοτορίνο ξέρει με σιγουριά να αφηγείται καλά και να στήνει το σύμπαν του με μαεστρία. Από την άλλη, θεωρώ πως είναι ένα βιβλίο που του άξιζε πιο δυνατό φινάλε, μια ιδέα δυνατή που να κρατά τον αναγνώστη και να τον αναγκάζει να μην το αφήσει από τα χέρια του.

"Κόρσακοφ", Έρικ Φοτορίνο, μετ. Στέργια Κάββαλου, εκδ. Πόλις, 2013, σελ. 457