9/3/15

Γκέγκε;



Τώρα που τελείωσαν οι επέτειοι, τα ευχολόγια και οι σχολικές ημερίδες θα σας πω τι είναι bullying.

Bullying είναι να μην μπορείς να πάρεις ανάσα πουθενά.

Bullying είναι να τρέμεις πως θα τελειώσει η ώρα του μαθήματος γιατί θα πρέπει να διασχίσεις τον διάδρομο. Κι εκεί θα καραδοκούν δέκα άτομα που θα φωνάζουν εν χορώ «χοντρή και φυτό» κι έπειτα θα σε στριμώξουν στη γωνία. Και θα σου πουν πόσο άχρηστη είσαι και γιατί δεν πρέπει να υπάρχεις. Παρουσία όλων. 

Bullying είναι να μην τολμάς να φύγεις από το μπροστινό θρανίο από τον θύτη, γιατί σου έχει εξηγήσει: εκεί μπορεί καλύτερα να σου μπήγει το μηχανικό μολύβι στην πλάτη, να σου χώνει μια μπουνιά «κάνε πιο κει κωλόχοντρη να αντιγράψω», να κρατά τον αναπτήρα αναμμένο κάτω από τα μακριά μαλλιά σου και να μην μπορείς να κουνηθείς γιατί θα γίνεις παρανάλωμα.

Bullying είναι να μην βγαίνεις ποτέ από το μυαλό του θύτη. Και να μην βγαίνει ποτέ αυτός από το δικό σου. Να μην μπορείς να πας πουθενά χωρίς τη σκιά του. Το bullying είναι ένα ατελείωτο κυνήγι. 

Bullying είναι να σταματάει το μάθημα και να σου έρχεται αεροπλανικώς ο σπόγγος στην μούρη τίγκα στην κιμωλία. 

Bullying είναι να τολμάς να πας σχολική εκδρομή και να σε κρατάνε τέσσερεις σέρνοντας να σε πετάξουν από το γκρεμό. Κι ο μαθηματικός να γελάει μαζί με όλο το τμήμα. 

Bullying είναι να είσαι ένα τίποτα. Μετά από χρόνια bullying είσαι ένα τίποτα. Ο μόνος τρόπος είναι να λουφάξεις στην γωνιά σου. Ο μόνος τρόπος είναι να μην υπάρχεις. Η μόνη λύση είναι να βρεις έναν τρόπο να μην σε βρουν, να μην στο κάνουν ξανά. Ο μόνος τρόπος για να υπάρξεις είναι να πάψεις να υπάρχεις. Γκέγκε; 

Θα σας πω ένα μυστικό. Στις σχολικές ημερίδες δεν μίλησαν τα πραγματικά θύματα του bullying, μόνο τα περιστασιακά. Γιατί αν κάτι φοβάται ένα θύμα, ένας κοινωνικά λεπρός, ένας άνθρωπος όλο τρόμο για τους άλλους, χωρίς φίλους, είναι την δημόσια έκθεση. Από αυτή έχει φάει πολλή στη μάπα. Γκέγκε; 

Το bullying θέλει θεατές. Γκέγκε; Το bullying κάνει τον τραμπούκο δημοφιλή. Γκέγκε; Το bullying έχει πάντα ακροατήριο. Χτίζεται όχι στην ανοχή και τον ωχαδελφισμό, αλλά στην συναίνεση του πλήθους. Που θέλει να γίνει δημοφιλής σαν τον νταή, και να έχει τις πιο ωραίες γκόμενες σαν τον νταή και να περπατάει με άνεση σαν τον νταή. Στις πλάτες μας την χτίσαν την δημοφιλία τους. Γκέγκε; 

Όμως πρέπει να σας πω κάτι, πως αν ζει ο Βαγγέλης, που το εύχομαι με όλη μου την ψυχή, τώρα θα έχει απελευθερωθεί. Γιατί όσο κι δεν θέλεις να το μάθουν, όσο κι αν έχεις μάθει να λουφάζεις στην γωνιά σου ολομόναχος, είναι απελευθέρωση το να μην είσαι μόνος πια. Εύχομαι να ζει ο Βαγγέλης. Κι ας μην τολμούσε να το πει εκείνος, τώρα που το είπαν οι άλλοι, τώρα που δεν θα του λένε «Έλα μωρέ, υπερβάλλεις, μια πλάκα κάνουν τα παιδιά», η μισή δουλειά έχει γίνει. 

Ακούω παπαριές του τύπου «η δύναμη είναι να εναντιωθείς στον νταή». Η δύναμη είναι ο ενήλικας που σε προσέχει να σε πάρει από το παγιωμένο περιβάλλον του bullying, να έχει τις κεραίες του ανοιχτές, να σε πιστέψει όσο σε βλέπει να μαραίνεσαι και να σε βουτήξει να φύγετε. Οι πιθανότητες είναι πως στο νέο περιβάλλον θα σε κοιτάνε οι καινούριοι σου φίλοι σαν το ζαβό. «Εσύ; Κυνηγούσαν εσένα; Μα γιατί;». 





*Αν το κείμενο κάτι σας θυμίζει, μάλλον θα ήσασταν συμμαθητές μου στο δημοτικό κι ακόμα περισσότερο στο Γυμνάσιο. Αν το έργο το έχετε δει, μάλλον θα ξέρετε και τα ονόματά τους. Αν το έργο το έχετε δει, μάλλον θα θέλατε να μπείτε κι εσείς στην κουλ παρέα του τμήματος. Ελπίζω κάποτε να τα καταφέρατε και να απέκτησε η ζωή σας νόημα. 



35 σχόλια:

  1. Τέλειο κείμενο Κατερίνα, που βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Η συναίνεση του πλήθους στην εφηβεία παίρνει τρομακτικές διαστάσεις. Και έχεις και τους ενήλικες, καθηγητές και λοιπούς παρατηρητές, με το γνωστό "πλάκα κάνουν, μην το παίρνεις σοβαρά", να "χαϊδεύουν" το νταή με το γνωστό "κατά βάθος είναι καλό παιδί" και να αδιαφορούν για τα θύματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το πλήθος δεν αδιαφορεί απλά, είναι συνένοχος. Αν αυτοί δεν ήταν το ακροατήριο που κρυφά επευφημεί, τότε το bullying θα έχανε τον λόγο ύπαρξής του.

      Διαγραφή
  2. Εγώ θα πω την παπαριά του τύπου: να αμυνθείς. Σκάσε μπουκέτα, κλώτσα προς πάσα κατεύθυνση. Αυτό θα έπρεπε να σε σπρώξει να κάνεις ο ενήλικας, με τον τρόπο του. Εγώ τουλάχιστον σαν μάνα πρώτα από όλα, σαν καθηγήτρια ύστερα, αυτόν τον δρόμο θα δείξω στο παιδί μου, την αντιμετώπιση του θέματος. Αν εγώ καθαρίσω για το παιδί μου (που πίστεψέ με αυτό θέλω πρώτα), τότε πόσο κόστος θα έχει αυτό για τη συνέχεια; και ο εκφοβισμός θα συνεχιστεί και του παιδιού η ψυχή θα ματώνει όλο και περισσότερο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τους τρέφει η αντίσταση να ξέρεις. Όσο περισσότερο αντιδράς, τόσο μεγαλύτερο κοινό αποκτούν. Και πως να τα βάλει ένα κορίτσι με 10 αγόρια. Εγώ πάντως, γνωστή σκύλα και τσαούσα, έσκυβα το κεφάλι μετά τις πρώτες φορές. Για να αποφύγω να γίνουμε ακόμα μεγαλύτερο θέαμα.

      Διαγραφή
  3. Συμφωνώ με την filoteo...
    Το ίδιο προσπαθώ κι εγώ να περάσω στον γιο μου τον μεγάλο, ότι δεν πρέπει ποτέ να χτυπάς κανένα αλλά δεν πρέπει ποτέ να επιτρέπεις να σε χτυπάνε... Η γυναίκα μου μού λέει ότι πρέπει να τον προτρέπω να πάει στη δασκάλα, για μένα αυτό είναι το δεύτερο βήμα, πρέπει να κάνουμε τα παιδιά μας να αγαπούν τον εαυτό τους τόσο πολύ ώστε να τον υπερασπίζουν με νύχια και δόντια από αυτούς που θέλουν να τα πληγώσουν με κάθε τρόπο... Αν δεν μπορεί μόνος του τότε να έρθω εγώ και το σχολείο να δώσουμε την λύση, όχι όμως να τον πάρω και να φύγω, δεν θα έρθουν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα...

    Πολύ δυνατό το κείμενό σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε σένα να λες στον γιο σου να έρθει να το πει. Μην κάνουμε από φόβο τα παιδιά μας νταήδες κατά λάθος.

      Εμένα πάντως - αν και θα με πλήγωνε προσωρινά- νομίζω πως μόνο αυτό θα με λύτρωνε. Να φύγω.

      Διαγραφή
    2. Δεν είναι νταής εκείνος που δυναμικά υπερασπίζεται τον εαυτό του... Το ζήτημα δεν είναι να δείρει, το ζήτημα είναι να έχει αυτοεκτίμηση και να μην επιτρέπει να του την τσαλακώνουν...

      Για μένα, η φυγή δεν είναι λύση... Την χρησιμοποίησα πολλά χρόνια σαν τρόπο επίλυσης προβλημάτων τα οποία όμως λύθηκαν μόνο όταν αντί να φύγω, στάθηκα και τα αντιμετώπισα...

      Διαγραφή
  4. Μιχάλης9/3/15, 4:38 μ.μ.

    Στα όσα βιωματικά και πολύ ουσιαστικά γράφεις, επίτρεψέ μου να προσθέσω 2-3 πράγματα (που ίσως να έχουν κάποια σχέση και με την περίπτωση του Βαγγέλη):

    1. Όταν το θύμα είναι αγόρι κυρίως, πιθανόν να προσποιηθεί ότι αποδέχεται την "πλάκα" εις βάρος του. "Όχι μωρέ, θα σου πει, δεν με βαράνε στ' αλήθεια. Παρέα είμαστε." Προσπαθεί με αυτόν τον τρόπο να περιορίσει την ξεφτίλα του καρπαζοεισπράκτορα (η λέξη χαρακτηριστική της κοινωνικής αντιμετώπισης των θυμάτων) και να δείξει ότι δεν είναι περιθωριοποιημένος (που περισσότερο δεν θα μπορούσε να είναι). Φυσικά, έτσι παίρνουν περισσότερο θάρρος οι θύτες και η κατάσταση χειροτερεύει.

    2. Δεν χρειάζεται να σε χτυπήσουν πολύ ή να κινδυνεύσει η ζωή σου για να έχεις σοβαρό πρόβλημα. Οι θύτες άλλωστε (συνήθως) δεν είναι τόσο βλάκες για να τραβήξουν την "πλάκα" σε σημείο που να μπουν σε μπελάδες. Θα σου κάνουν τη ζωή κόλαση με καθημερινά "πραγματάκια".

    3. Για το θέμα της αυτοάμυνας, που έθιξαν κάποιοι παραπάνω. Η περίπτωση και μόνο της Κατερίνας (ένα κορίτσι που δέχεται άγριο bullying αγοριών) δείχνει ότι η αυτοάμυνα είναι κάποτε αδύνατη. Όχι κάποτε, συχνότατα. Και αγόρι να είσαι, τι θα κάνεις όταν σου την πέφτουν π.χ. ομαδικά; Αλλά και όταν οι θύτες βρίσκουν πάτημα σε μια πραγματική αδυναμία του θύματος (κάποιο ψυχολογικό π.χ. πρόβλημα), εννοείται ότι το σχολείο θα πρέπει να επέμβει. Δεν μπορεί να θεωρείται φυσικό ή αναπόφευκτο το bullying εις βάρος του αδύναμου παιδιού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελπίζω να μην μου αποδίδεις την ρήση "θεωρείται φυσικό ή αναπόφευκτο το bullying εις βάρος του αδύναμου παιδιού." διότι αν ναι, έχεις τραγικό λάθος...

      Διαγραφή
    2. Μιχάλης9/3/15, 5:56 μ.μ.

      Η filoteo, με την οποία συμφώνησες, έγραψε ότι αν δεν καθαρίσει το παιδί μόνο του ο εκφοβισμός θα συνεχιστεί. Άρα ένα παιδί που δεν μπορεί να αμυνθεί θα συνεχίσει μοιραία να δέχεται bullying - αυτό δεν λέτε;

      Εγώ πιστεύω ότι το σχολικό bullying αντιμετώπιζεται. Και πειθαρχικά και παιδαγωγικά (εξαιρετικό το σχόλιο της "to love life for what it is"). Είναι αδιανόητο να αποτελεί το σχολείο χώρο μαρτυρίου για οποιοδήποτε παιδί.

      Διαγραφή
    3. Η αμυνα του εαυτου μπορει να μην περιλαμβανει φυσικη βια,μπορει να μην περιλαμβανει καν βια,απλα περιφρονηση προς τον θυτη... Απο αυτο το σημειο μεχρι του να αντιληφθεις οτι θεωρουμε φυσιολογικη την κακοποιηση των αδυναμων η ευαισθητων παιδιων,οπως σου ειπα και πριν σε κανει να διαπρατεις τεραστιο λαθος,το οποιο δεν θα μπω στον κοπο να εξηγησω περαιτερω...

      Διαγραφή
    4. Μιχάλη, έχεις δίκιο. Όχι μόνο τα αγόρια αλλά και για τα κορίτσια αυτή είναι η πρώτη αντίδραση, λες "έλα μωρέ, μια πλάκα είμαι". Δεν είναι εύκολο να αποδεχτείς για τον εαυτό σου πως είσαι το θύμα.

      Snowball, η περιφρόνηση είναι δεδομένη. Αλλά για σκέψου το ανάποδα. Η περιφρόνηση είναι και από ισχυρότερα όπλα του θύτη. Αυτό σε περιθωριοποιεί αρχικά. Το οτι ο δημοφιλής του σχολείου σε θεωρεί ένα χαμερπές σκουλήκι.

      Διαγραφή
  5. Σωστά επισημαίνεις τον ρόλο του ενηλίκου σε όλο αυτό ("ο ενήλικας που σε προσέχει να σε πάρει από το παγιωμένο περιβάλλον του bullying, να έχει τις κεραίες του ανοιχτές"). Την προηγούμενη χρονιά, ασχολήθηκα με μια δράση ευαισθητοποίησης κατά του bullying σε δημοτικά σχολεία. Σε ένα από τα τμήματα, η δασκάλα ήταν τελείως στον κόσμο της. Ήξερε για ένα έντονο πρόβλημα περιθωριοποίησης, αλλά αδιαφορούσε με το σκεπτικό "έλα μωρέ, του χρόνου τα παιδιά θα πάνε πρώτη γυμνασίου και θα χωρίσουν, ποιός θα τα θυμάται μετά αυτά;". Και συνέχιζε να σερφάρει στο ίντερνετ κατά τη διάρκεια της παρέμβασης στο τμήμα της, και να συμπληρώνει χαρτιά αξιολόγησης (άσχετα) ενώ οι μαθητές της επεξεργάζονταν μέσα στην τάξη το θέμα. Προς μεγάλη μου ικανοποίηση, στο τμήμα αυτό η κοπέλα που όλον τον χρόνο ήταν περιθωριοποιημένη από τις συμμαθήτριές της, διεκδίκησε στο τέλος της δράσης να λυθεί το πρόβλημα - με πολύ δυναμικό τρόπο. Πρέπει να πω ότι όταν μου τηλεφωνούσε η εν λόγω παιδαγωγός φοβισμένη για να μάθει σε ποιούς φορείς σχετικούς με το bullying θα μπορούσε να απευθυνθεί, αφού το κορίτσι είχε εμφανιστεί στο σχολείο με τους γονείς της -οι οποίοι είχαν μάθει τελικά τι συνέβαινε και απειλούσαν θεούς και δαίμονες-, από μέσα μου το κατα-ευχαριστιόμουν που είχαν πάρει φωτιά τα μπατζάκια της! Ήταν αισχρά αδιάφορη τόσον καιρό ... της άξιζε!
    Ένα ακόμη ενδιαφέρον σημείο είναι αυτό που αφορά στη συνενοχή των θεατών. Δεν είναι μόνο όταν επιδοκιμάζουν=ενισχύουν τους διάφορους νταήδες, είναι και όταν αποφεύγουν να τους σταματήσουν, που οι θεατές έχουν ευθύνη. Τα παιδιά δημοτικού δε σκέφτονται συνήθως καν πως έχουν ευθύνη που, αν και μπορούν κάτι τέτοιο να το εμποδίσουν, ωστόσο το αφήνουν να συνεχίζεται. Αρκεί όμως μόνο να τους θέσεις το θέμα, για να δεις τα μουτράκια τους να σοβαρεύουν, να τα δεις να αρχίζουν να συμμετέχουν ομαδικά στη συζήτηση, να σκέφτονται και να καταλήγουν στο ότι ναι, έχεις ευθύνη αν το αφήσεις χωρίς να κάνεις τίποτα, ενώ ξέρεις. Υποπτεύομαι, όμως, πως δε γίνονται σοβαρές και ελεύθερες συζητήσεις μέσα στις τάξεις (που είναι κάτι τόσο μα τόσο απλό, το στοιχειώδες!) για το πρόβλημα αυτό - επομένως δεν είναι περίεργο που τα παιδιά δεν έχουν σωστή στάση προς το φαινόμενο, αφού δεν τους δίνεται ούτε πληροφόρηση, ούτε η ευκαιρία να το επεξεργαστούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ ωραία όλα όσα λες. Εγώ έζησα το bullying σε μια εποχή που δεν ξέραμε καν πως το λένε έτσι. Μακάρι να μπορέσουν τα παιδάκια να το επεξεργαστούν, να το κάνουν δικό τους. Όσο για την εκπαιδευτικό, αυτή είναι η συνήθης αντίδραση "που να μπλέκω τώρα και γιατί να ασχολούμαι". Να σε ρωτήσω κάτι; Υπάρχει κάποιου είδους κανονισμός πια στα σχολεία για το πως αντιδρά ο δάσκαλος σε αυτές τις περιπτώσεις; Γιατί τότε δεν υπήρχε.

      Διαγραφή
    2. Όχι μόνο δεν υπάρχει κάποιος κανονισμός που να δίνει οδηγίες στους εκπαιδευτικούς για το πώς να φερθούν σε περιπτώσεις σχολικού εκφοβισμού, αλλά οι εκπαιδευτικοί δε μπορούν καν να αναγνωρίσουν όλες τις μορφές του (η σωματική βία τούς έρχεται μόνο στο μυαλό, όταν σκέφτονται το bullying, αφού σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει ενδεχόμενο τραυματισμού και η πιθανότητα να αναζητηθούν ευθύνες από τους ίδιους). Πριν ακόμη κι από την αντίδραση, πρέπει να διορθωθούν ένα σύνολο σχετικών λανθασμένων πεποιθήσεων που έχουν τόσο οι εκπαιδευτικοί, όσο και οι μαθητές οι ίδιοι (η αναφορά περιστατικών εκφοβισμού ως "κάρφωμα", η θεώρηση του εκφοβισμού ως "φυσιολογικό" κομμάτι της σχολικής ζωής ή ως "σκληραγώγηση" των παιδιών, κ.ο.κ.). Πάσχουμε και σε επίπεδο επίγνωσης και σε επίπεδο εμπλοκής.
      Αλλά, για να ξαναγυρίσω στην ερώτησή σου, δυστυχώς ακόμη και οι εκπαιδευτικοί που θα ήθελαν να υπερασπίζονται τα παιδιά, είναι μόνοι τους, δεν έχουν την υποστήριξη (σε επίπεδο τυπικό, κανόνων) που χρειάζονται. Μόνο που για να φτάσεις σε αυτό, να διατυπώσεις κανονισμούς, απαιτείται πολλή δουλειά.

      Διαγραφή
    3. Θα βοηθούσε ένα σαφές πλαίσιο, ξέρω πως οι εκπαιδευτικοί λειτουργούν με αντίστοιχα "κουτάκια". Μακάρι να υπήρχαν οδηγίες, ένας μπούσουλας.

      Με φοβίζουν οι εκπαιδευτικοί που πιστεύουν πως το θέμα λύνεται λέγοντας "παιδάκια, μην κάνετε αυτό που δεν θέλετε να σας κάνουν" ή με ένα "Δώσε τους μια κι εσύ". Πληροφόρηση κι έπειτα κανονισμός.

      Διαγραφή
  6. Προσωπικά έχω υπάρξει θύμα (το φυτό του σχολείου) και με ένα ταπεινό "άντε γαμήσου" και μία ωραιότατη μπάτσα σε στοχευμένα άτομα, καθάρισα δια παντός. πήρα αποβολή, αλλά αντιμετώπισα μια κατάσταση που αν λούφαζα θα κρατούσε μέχρι το απολυτήριο. Σημειωτέον ότι δε θεωρώ πως αυτό είναι ατιμωρησία ούτε θεωρώ τον εαυτό μου συνένοχο σε κάτι τέτοιο. Το αντίθετο. Τα παιδιά βλέπουν την παράδοση του θέματος στο διευθυντή ως σπιουνιά. Το πιο πιθανό είναι να μου κάνανε τη ζωή πατίνι. Επίσης, υπάρχουν κι άλλα ζητήματα: π.χ. άλλο να σε λένε φυτό, άλλο να σου κολλάνε τσίχλα στα μαλλιά, άλλο να σε κλείνουνε σε ντουλάπι μέχρι θανάτου. Η διαβάθμιση γίνεται αντιληπτή από το ένστικτο μαθητών και ενηλίκων νομίζω, και πρέπει να αντιμετωπίζεται αναλόγως. Πάντως θύτες και θύματα είναι παιδιά, μην το ξεχνάμε αυτό, και η σκέψη και οι πράξεις μας πρέπει να είναι ανάλογη των περιπτώσεων. Το πράγμα δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Παρακαλείστε να μην ερμηνεύετε επιπόλαια μια άποψη, που στο κάτω κάτω συνιστά αντίδραση και είναι και υγιής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Και επίσης: σε ποιο ωραιότατο σχολείο πήγαινες βρε Κατερίνα που την πέφτανε 10 αγόρια σε ένα κορίτσι; Διότι στο δικό μου, ταπεινό δημόσιο κέντρου, κακόφημο μέχρι αηδίας, κοροιδία έπαιζε, αλλά ανανδρία ποτέ. Να ανοίξουμε και ένα κοινωνιολογικό θέμα (παιδείας) σε ποια σχολεία γίνεται το σκληότερο bullying....βάζω σττοίχημα ότι θά κλαίγανε μανούλες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτο ειναι και δικη μου απορια... Μεγαλωσα σε μια περιοχη που η χοντροκομμενη πλακα (ετσι το λεγαμε τοτε) ηταν συνηθες φαινομενο αλλα θυμαμαι σπανια κοριτσια να πεφτουν θυματα bulling,μονο σε λεκτικο επιπεδο (χοντρη,γυαλακισσα. ποτε σε φυσικο...

      Διαγραφή
    2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
    3. Στο Αμερικάνικο Κολλέγιο της Αγίας Παρασκευής πήγαινα.

      Πάντως- και χωρίς να σας παρεξηγώ και να νομίζω πως είστε υπέρ της βίας- πρέπει να σας πω πως όσο αντιδράς απλά τροφοδοτείς τον πόλεμο, άρα κάνεις την χάρη του βασανιστή. Γιατί τροφή του είναι το σόου του πράγματος, ξέρει πως θα είναι ο νικητής έτσι κι αλλιώς. Στο συστηματικό μπούλινγκ δεν μπορείς δυστυχώς να δώσεις μια μπουνιά. Αν δώσεις μία, θα φας δέκα και θα τους δώσεις λαβή να σε χτυπάνε.

      Διαγραφή
    4. Πρέπει να σου πω ότι υποπτευόμουν ότι πήγαινες σε "καλό" σχολείο, έχω μια πεποίθηση που μπορεί να είναι και απλή προκατάληψη, παρά το γεγονός ότι μένω πια στην Αγία Παρασκευή, ότι το bulling τροφοδοτείται και από ταξικά και κοινωνικά στερεότυπα...

      Θα σε ρωτήσω και αν θες μην απαντήσεις...
      Οι γονείς σου πως αντέδρασαν όταν σου συνέβησαν αυτά που σου συνέβησαν?
      Δεν μπορώ να φανταστώ πως δεν σταματάει το bulling αν ο γονιός είναι ενήμερος και αποφασισμένος να προστατέψει το παιδί του...

      Διαγραφή
    5. Είχα οικονομική διαφορά από το μέσο παιδί στο Κολλέγιο, αλλά δεν είχα κοινωνική. Με πήγαν εκεί κάνοντας θυσίες γιατί ήμουν πολύ καλή μαθήτρια και ήθελαν το καλύτερο για μένα. Δεν πιστεύω πως έπαιξε ρόλο το οικονομικό πάντως. Έπαιξε ρόλο που ξεχώριζα, ήμουν διαφορετική με έναν τρόπο που δεν μπορώ να στον εξηγήσω. Στους γονείς μου το είχα πει - τουλάχιστον στον πατέρα μου με σιγουριά. Η μάνα μου τώρα ισχυρίζεται πως δεν ήξερε, που μπορεί να είναι κι αλήθεια γιατί οι σχέσεις μας στην εφηβεία ήταν τεταμένες. Ο πατέρας μου ήταν πολύ ήπιος άνθρωπος και περήφανος που το παιδί του πήγαινε σε καλό σχολείο. Επίσης η έννοια του μπούλινγκ ήταν τότε άγνωστη. Δεν έκανε τίποτα.

      Οι καθηγητές ήξεραν, τουλάχιστον κάποιοι. Οι αντιδράσεις ήταν από το "Έλα μωρέ Κατερίνα, πλάκα σου κάνουν τα παιδιά" μέχρι ειλικρινές ενδιαφέρον που δεν οδήγησε ποτέ πουθενά. Ούτε επίπληξη δεν δέχτηκαν ποτέ οι βασανιστές μου. Φαντάζομαι πως δεν ήξεραν πως να αντιδράσουν ούτε και να μπλέξουν. Το θέμα τιμωρία εξάλλου στο Κολλέγιο είναι πονεμένη ιστορία. Είναι δύσκολο να τιμωρήσεις το παιδί του χορηγού σου.

      Διαγραφή
    6. Κατερίνα μου, 51ο Λύκειο Αθηνών, Κολωνός (κοινώς Μπύθουλας) με τη συμμορια να σου παίρνει το φαγητό ε΄ξω από την πόρτα, με ναρκωτικά στην τουαλέτα φουλ και με επιστάτη "του κράτους" (για να μη μπω σε λεπτομέρειες). Τέτοιες χυδαίες συμπεριφορές δεν είδα ποτέ, ειδικά σε κορίτσια. Κοινώς να το χαίρεσαι το αμερικάνικο Κολλέγιο (χιουμοριστικά το λέω μη με παρεξηγείς). Όχι δεν είμαι υπέρ της βιας. Στα 15 όμως λειτουργούσα παρορμητικά, και είναι φυσιολογικό νομίζω. Δεν κανόνισα να βρίσω ή να χαστουκίσω το βλήμα του σχολείου, μου το προκάλεσε. Δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ να επιτρέψω στον ευτό μου να ανεχτεί να φτάσει στη τσίχλα στα μαλλιά ή στο ντουλάπι.

      Διαγραφή
    7. Τι να παρεξηγήσω καλέ, who gives a fuck για το Pierce. Οι τουαλέτες ήτο τίγκα στον μπάφο, ο βασικός διακινητής έβαλε και φωτιά στις τουαλέτες για την πλάκα του. Όχι, δεν αποβλήθηκε ποτέ, αν αναρωτιέσαι. Το φαί δεν σου το έπαιρναν (γαμώτο) αλλά ας τόλμαγες να αφήσεις παπούτσι ή μπουφάν στα lockers (τρομάρα τους) και θα σου έλεγα εγώ.

      Τα αγόρια αυτά ήταν κανονική συμμορία, με συγκεκριμένη σύνθεση, αρχηγό, πρωτοπαλίκαρο, παρατρεχάμενους. Όλο το πακέτο. Δεν ήμουν η μόνη που υπέφερα στα χεράκια τους.

      Διαγραφή
  8. Έχω συγκινηθεί πολύ. Σαν να το είχα γράψει εγώ είναι. Ταυτίζομαι απόλυτα και σε ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ σε ευχαριστώ πολύ. Και χαίρομαι. Που βγήκαμε αλώβητοι από αυτή την ιστορία.

      Διαγραφή
  9. Και μια προσωπική εμπειρία: Στην έκτη δημοτικού είχα κάνει παρατήρηση σε κάτι τεταρτάκια (αγόρια) που πείραζαν την αδερφή μου. Αυστηρά, αλλά ήρεμα. Την άλλη μέρα με βρήκε ο μπαμπάς ενός απ' αυτούς και με κόλλησε (κυριολεκτικά) στον τοίχο. Δεν το είπα στους δικούς μου επειδή "πείστηκα" ότι όντως εγώ έφταιγα.

    Λοιπόν, ποτέ δεν ξέρεις πώς πρέπει να αντιδράσεις και τι μπορεί να ακολουθήσει. Το σχολείο είναι που πρέπει να επεμβαίνει. Επαρκής επιτήρηση και άμεσα μέτρα όταν διαπιστωθούν κρούσματα. Ανάληψη της ευθύνης και όχι μετατόπισή της στο θύμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου όσον αφορά την ευθύνη του σχολικού περιβάλλοντος στην προστασία των παιδιών...

      Διαγραφή
  10. Ανώνυμος10/3/15, 6:21 μ.μ.

    Το πραγματικό πρόβλημα στην αντιμετώπιση του bullying και του νέου φρούτου cyber-bullying είναι ότι ένας ενήλικας είναι σχεδόν αδύνατο να σκεφτεί όπως ένα παιδί. Και εδώ μιλάμε για ένα παιδί που έχει αναπτύξει το ψυχισμό του θύματος, άρα η απόσταση μεγαλώνει ακόμα περισσότερο.
    Η λύση είναι μία, απομάκρυνση του θύματος ή των θυτών. Δεύτερη δεν υπάρχει.
    Μπουνιές και κλωτσιές, τι ωραία λύση...και αν πάνω στις μπουνιές πέσει το παιδί σου ή το άλλο παιδί και χτυπήσει το κεφάλι του; Και αν όσο μαθαίνεις το παιδί σου ν'αντιμετωπίζει αντί ν'αποφεύγει τα προβλήματά του, ξαφνικά πέσει σε κατάθλιψη ή κάνει απόπειρα αυτοκτονίας;
    Είναι τόσα πολλά τα αν στην προκειμένη περίπτωση που προσωπικά δεν θα το διακινδύνευα. Άλλωστε και ως ενήλικοι όταν πέφτουμε πάνω σε μαλάκες, τους αποφεύγουμε και δεν ξανασχολούμαστε μαζί τους, απλώς τους απορρίπτουμε.
    Ε.Γ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ Ελένη, μόνο η απομάκρυνση είναι η λύση, όχι οι μπουνιές και οι κλωτσιές. Είναι σα να λες στο θύμα του βιασμού, "βίασέ τον κι εσύ".

      Διαγραφή
  11. Ανώνυμος16/3/15, 11:33 π.μ.

    Πως γίνεται οι γονείς του παιδιού που δέχεται επιθέσεις οποιασδήποτε μορφής να μην αντιδρούν/?Πως γίνεται πχ. ο Βαγγέλης να μην μπορούσε να βρει καταφύγιο στην μάνα του και να κάθεται δεύτερο χρόνο σε εκείνο το μέρος? Πως γίνεται να υπάρχουν μάνες που δεν γνωρίζουν ή κανουν πως δεν γνωρίζουν ή δεν αντιδρούν..Πως γίνεται να ρισκάρουν τη ζωή των παιδιών τους ή την ψυχική τους υγεία? Αυτό για μένα είναι ακόμη χειρότερο από το bullying

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι γονείς είναι άνθρωποι. Δεν θέλουν να το πιστέψουν για το παιδί τους, ακόμα κι αν τους το λέει. Το υποβιβάζουν, λένε "μια πλάκα σου κάνουν μωρέ τα παιδιά". Ή σου λένε, "ε εντάξει, αφού είσαι καλή μαθήτρια, φυτό θα σε φωνάζουν, αφού είσαι στρουμπουλή, κωλόχοντρη θα σε λένε, αφού είσαι αλλήθωρη, γκαβή θα σε φωνάζουν, αφού είσαι γκέι, αδελφή θα σε λένε, τι θέλεις τώρα;". Οι γονείς είναι άνθρωποι με αδυναμίες και προσδοκίες από τα παιδιά τους.

      Διαγραφή
  12. Ανώνυμος15/7/18, 4:55 μ.μ.

    Εκτός από το εμφανές bullying υπάρχει και το υπόρρητο, το υπόγειο, που καλλιεργείται αργά και σταθερά --δεν ξέρω καν αν μπορεί να χαρακτηριστεί bullying. Είναι αυτό που σου συμβαίνει όταν είσαι το "φυτό" της τάξης και αυτή η "διαφορά" σου από τους υπόλοιπους (που επεκτείνεται συχνά στα ενδιαφέροντά σου, στον τρόπο που ντύνεσαι, όταν δείχνεις πιο "συντηρητικός" και δεν κολλάς οπτικά με την υπόλοιπη παρέα) εκλαμβάνεται ως ευκαιρία να σε αντιμετωπίζουν σαν εξωγήινο ον. Είναι οι φίλες που δεν σε καλούν στις βόλτες τους, σε αγνοούν στις συζητήσεις τους, δεν μοιράζονται μαζί σου τις πλάκες και τα εφηβικά κουτσομπολιά για αγόρια κλπ, γιατί "πού να ξέρει μωρέ αυτή η ξενέρωτη για τι πράγμα μιλάμε, αυτή είναι ένα φυτό που διαβάζει συνεχώς". Βία σωματική δεν αντιμετώπισα ούτε έντονο χλευασμό από συμμαθητές --μόνο στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου, μετά ξεθύμανε, δεν έδινα κι εγώ σημασία-- μόνο ειρωνικές ατάκες και μπηχτές με διάφορα υπονοούμενα, ιδίως μετά από κάποια εμφανή επιτυχία ή πρωτιά (πχ ο υψηλότερος βαθμός σε τετράμηνο, η καλύτερη έκθεση στην τάξη κλπ), σαν να προσπαθούσαν να την υποβαθμίσουν και μαζί της τη δική μου αξία. Όταν έκλεινε το τετράμηνο κι έπρεπε να οριστεί νέος/α απουσιολόγος, εγώ έτρεμα, γιατί ήξερα πως θα το φορτωθώ λόγω υψηλότερης βαθμολογίας, με αποτέλεσμα να στοχοποιηθώ ως "ο ρουφιάνος" των καθηγητών. Κοντολογίς, στην τάξη ο αστέρας και στην παρέα ο αόρατος. Όσες φορές προσπάθησα να μοιραστώ το πρόβλημα με τους γονείς μου, εκείνοι υποστήριζαν πως εγώ ως "διαφορετική" ήμουν λάθος, αφού δεν έκανα ό,τι κάνουν τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου. Κάθε φορά που κάποιος γονιός άφηνε υπονοούμενα που με περιέγραφαν ως "φυτό", τα έβαζαν μαζί μου, υποστηρίζοντας πως εγώ έπρεπε να αλλάξω. Μέχρι και κατσάδιασμα έφαγα στη Γ λυκείου για την πενθήμερη που δεν πήγα, επειδή κανείς δεν με ήθελε για παρέα έτσι όπως ήμουν. Στην πραγματικότητα όμως η στάση τους ήταν αντιφατική, αφού εκείνοι πρώτοι καμάρωναν για τις διακρίσεις μου και με ωθούσαν στο κυνήγι των υψηλών βαθμών (έπρεπε να "φάω" τους άλλους στο τέλος του τριμήνου, δεν γινόταν άλλη συζήτηση στο σπίτι παρά μόνο τι βαθμό πήρα εγώ και τι πήραν οι άλλοι). Το κατάλαβα νωρίς αυτό κι έτσι σταμάτησα να συζητώ μαζί τους. Πέρασα όλο το λύκειο ολομόναχη, διαβάζοντας σαν το σκυλί (δίναμε και στη β λυκείου πανελλήνιες τότε), για να περάσω στο πανεπιστήμιο και να σηκωθώ να φύγω. Στο νέο περιβάλλον που βρέθηκα απελευθερώθηκα: Στο πανεπιστήμιο γνώρισα δασκάλους που συνέβαλαν σε αυτό που είμαι σήμερα, έκανα φίλους που όχι μόνο δεν τους ενοχλούσαν οι γνώσεις και η πνευματική μου καλλιέργεια αλλά ένιωθαν πως έπαιρναν πράγματα από μένα και γίνονταν καλύτεροι. Ακόμη και σήμερα, όταν τους λέω πως στα σχολικά μου χρόνια πέρασα δύσκολα, με κοιτούν περίεργα: εσύ; όχι, δεν είναι δυνατόν! Έπρεπε να απομακρυνθώ τελικά από το νοσηρό περιβάλλον που ζούσα (γιατί εκεί εξακολουθώ να είμαι το "φυτό" που ήμουν τότε, η ρετσινιά δεν φεύγει), για να ανθίσω και να νιώσω ότι αξίζω. Σήμερα είμαι εκπαιδευτικός και βλέπω το θέμα του bullying με αυξημένη ευαισθησία εξαιτίας όσων είδα και έζησα. Πριν από μερικά χρόνια έκανα ιδιαίτερα σε μια φοιτήτρια για ένα πανεπιστημιακό μάθημα. Κάποια στιγμή μου αποκάλυψε πως ο λόγος που φρέναρε την ολοκλήρωση των σπουδών της ήταν η χρόνια κατάθλιψη που τη βασάνιζε, εξαιτίας του σκληρού bullying που είχε δεχτεί από παιδί για τα κιλά της. Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα καλά. Έκλαψα για εκείνη την κοπέλα σαν να είχα ζήσει εγώ όσα μου περιέγραψε. Έκλαψα από οργή για τους γονείς που μεγαλώνουν "νταήδες", που διαιωνίζουν τον κύκλο της βίας με το "βάρα κι εσύ", για το σχολείο που εθελοτυφλεί θεωρώντας πως δεν είναι δική του δουλειά. Από τότε είμαι δίπλα της, έχουμε γίνει φίλες πια και τη νιώθω σαν την αδερφή που δεν είχα ποτέ. Μπορεί ο ίδιος να μην κατάφερες ποτέ να βγάλεις το αγκάθι από μέσα σου, η σκέψη όμως ότι μπορείς να βοηθήσεις άλλους να νιώσουν λιγότερο μόνοι είναι μια παρηγοριά ικανοποιητική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή