Ομολογουμένως εντυπωσιακή στην αρχή της, η συλλογή διηγημάτων του Δημοσθένη Παπαμάρκου, «Γκιακ», με κούρασε λιγάκι στην συνέχεια λόγω της γλωσσικής ιδιομορφίας της. Μου φάνηκε κάπως μονότονη η αφήγηση κι άρχισα να ακολουθώ μόνο το γλωσσικό ιδίωμα, σαν τον σχολαστικό φιλόλογο, μπας και βρω αστοχίες [κάποιες βρήκα, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα].
Η συλλογή διηγημάτων έχει συνοχή ύφους και γλώσσας, αλλά και θέματος. Όλες οι αφηγήσεις είναι πρωτοπρόσωπες, αντρών που γύρισαν από τον πόλεμο στην Μικρασία στο χωριό τους, που ζήσαν την φρίκη και την διηγούνται σε κάποιον. Συχνά, η αποκάλυψη του συνομιλητή είναι που δίνει την λύση, έπειτα από την κορύφωση της πλοκής. Αγαπημένο μου πάντως είναι αυτό στο οποίο αφηγητής δεν είναι ο βετεράνος αλλά ο συνομιλητής του, το «Νόκερ».
Οι ήρωες του Παπαμάρκου είδαν την φρίκη του πολέμου κι έπειτα γύρισαν σε μια ακόμα πιο φρικαλέα κατάσταση στο χωριό. Ο ένας εκδικείται τον φόνο της αδελφής του, ο άλλος τον πατέρα του που τον σακάτεψαν, ο τρίτος γίνεται σφαγέας γιατί έχει συνηθίσει στο αίμα και το θανατικό. Η αίσθηση μιας ιδιότυπης ηθικής διαπερνά το βιβλίο, οι ήρωες μπλέκονται συχνά ανάμεσα σε αυτό που θεωρείται πρέπο και στο άλλο που τους λέει η καρδιά τους πως πρέπει να γίνει. Αναζητούν τα πατήματα για να υπάρξουν σε έναν κόσμο που φανερά αλλάζει, αλλά ακόμα είναι ο δικός του. Και να συμφιλιωθούν με τον εαυτό τους που μετά τον πόλεμο δεν είναι ο ίδιος.
Δεν ξέρω αν θα χαρακτήριζα το «Γκιακ» αντρικό βιβλίο. Σίγουρα οι πρωταγωνιστές του είναι άντρες, από κείνους που στιμάρουν την μάνα τους και νοιάζονται αν χάλασαν την αρραβωνιάρα τους. Η γεύση πάντως που μου άφησε τούτο το αίμα (γκιακ είναι α. το αίμα β. δεσμός συγγένειας που προκύπτει από κοινή καταγωγή, συγγένεια εξ αίματος γ. φόνος που γίνεται για λόγους εκδίκησης δ. φυλή ) ήταν κάπως στυφή. Κι αυτό δεν συμπεριλαμβάνεται στα αρνητικά του βιβλίου.
«Γκιακ», Δημοσθένης Παπαμάρκος, εκδ. Αντίποδες, σελ. 123, 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου