Ήταν ανάμικτα τα συναισθήματα όταν έπιασα στα χέρια μου την «Πόλη στις φλόγες». Από την μια με φόβιζε το hype του βιβλίου, τα 2 εκατομμύρια δολάρια που έλαβε για αυτό ο άγνωστός μας Χάλμπεργκ, το διαφημιστικό πανδαιμόνιο, από την άλλη με έτρωγε η περιέργεια, τι έγραψε ένας Αμερικανός στην ηλικία μου που να χωρά σε 1024 σελίδες και να γίνεται για αυτό ήδη τόσος λόγος. Νίκησε η περιέργεια.
Με αφορμή μια μάλλον χαλαρή αστυνομική πλοκή, ο συγγραφέας στήνει μια τοιχογραφία της Νέας Υόρκης και δη του Μανχάταν στα τέλη της δεκαετίας του '70. Η πλοκή αρχίζει ουσιαστικά την νύχτα της παραμονής της Πρωτοχρονιάς του 1977 και τελειώνει την 13η Ιουλίου 1977 την βραδιά του μεγάλου μπλακ άουτ στην Νέα Υόρκη. Την παραμονή του χρόνου πυροβολείται η 17χρονη Σαμ Τσιτσάρο, ένα κορίτσι που έχει σχέσεις με την πανκ κουλτούρα και προσπαθεί να προσδιοριστεί μέσα από αυτό. Γύρω της στήνεται ένα γαϊτανάκι χαρακτήρων που συνδέονται μεταξύ τους με τις πιο απίθανες σχέσεις και μαθαίνουμε για αυτούς διεξοδικά και αναλυτικά. Την Σαμ βρίσκει πυροβολημένη στο πάρκο ο 24χρονος Μέρσερ, ένας καθηγητής που προσπαθεί να γράψει το «Νέο Μεγάλο Αμερικάνικο Μυθιστόρημα» και συζεί με το Γουίλιαμ. Ο Γουίλιαμ Χάμιλτον Σουίνι ο τρίτος, είναι ένας 33χρονος ηρωινομανής, ιδρυτής του νεοπανκ συγκροτήματος Ex Posto Facto και wannabe ζωγράφος. Ταυτοχρόνως ανήκει σε εκείνη την οικογένεια Χάμιλτον Σουίνι, την πάμπλουτη και πανίσχυρη. Η αδελφή του η Ρέιγκαν, σε αντίθεση με κείνον, έχει «υποταχθεί στην θέληση της οικογένειας», είναι μέρος του Συμβουλίου κι έχει συμβιβαστεί. Είναι παντρεμένη με τον Κιθ, που ήταν ο εραστής της Σαμ Τσιτσάρο.
Και οι συνδέσεις δεν τελειώνουν εδώ. Ο πατήρ Χάμιλτον Σουίνι είναι παντρεμένος σε δεύτερο γάμο με την Φελίσια, της οποίας ο αδελφός Έμορι είναι ένας δαιμόνιος επιχειρηματίας, που ο Γουίλιαμ αρέσκεται να φωνάζει «Δαίμονα αδελφό». Η Σαμ ήταν μπλεγμένη με ένα μια ομάδα καταληψιών, τους μετανθρωπιστές, ιδρυτής των οποίων είναι ο Νίκι Χάος, που «έκλεψε» την ιδέα και τα μέλη τον Ex Posto Facto. Οι μετανθρωπιστές- ο Σολ, το κορίτσι των Υπονόμων και ο Ντ.Τ- καίνε στρατηγικά σημεία της πόλης. Το ποιος τους χρηματοδοτεί είναι ένα αίνιγμα. Ταυτοχρόνως έχουν σχέσεις με τον κολλητό της Σαμ, τον Τσάρλι. Α, και με τον Δαίμονα αδελφό. Ενώ ένας δημοσιογράφος, ο Ρίτσαρντ, παίρνει συνέντευξη από τον πατέρα της Σαμ που είναι πυροτεχνουργός και μάστορας στα βεγγαλικά. Εκεί την γνωρίζει, ενώ είναι ταυτόχρονα φίλος του σακάτη επιθεωρητή που αναλαμβάνει την υπόθεση της επίθεσης, του Λάρι Πουλάσκι.
Αν χαθήκατε, μην φοβάστε, το βιβλίο δεν είναι τόσο χαώδες όσο ακούγεται. Βεβαίως ενδιάμεσα σε όλα αυτά παίζουν: flash backs, flash forwards, κομμάτια από το φανζίν που εξέδιδε η Σαμ, κομμάτια από το άρθρο του Ρίτσαρντ για τους πυροτεχνουργούς, ημερολόγια του γιου της Ρέιγκαν, e-mails, ιντερλούδια. Και φυσικά πολλή μουσική, πολλές αναφορές στην εποχή, σε ναρκωτικά, στην κατάσταση της πόλης που παραπαίει ανάμεσα στην βία και στην φτώχεια, σε καλλιτέχνες.
Αυτό που κατάφερε καλά ο Χάλμπεργκ ήταν να φτιάξει ατμόσφαιρα. Νιώθεις πως είσαι εκεί κι ας ήσουν, όπως κι εκείνος, αγέννητος τότε. Αυτό που δεν κατάφερε πλήρως είναι να ορίσει το υλικό του. Κάποιοι χαρακτήρες παρά την διεξοδική καταγραφή τους μένουν μονοδιάστατοι- είναι ακραία καλοί ή ακραία κακοί. Κάποιοι άλλοι ενώ ξεχωρίζουν- ο Μέρσερ ας πούμε είναι μαύρος, γκέι, επαρχιωτάκι- μιλάνε όπως όλοι οι άλλοι. Και φυσικά όλες αυτές οι συνδέσεις δεν είναι επ' ουδενί αληθοφανείς.
Παρόλα αυτά είμαι πεπεισμένη πως πρόκειται για έναν εξαιρετικά ταλαντούχο συγγραφέα. Δεν έχασε το νήμα της αφήγησης, είναι παραμυθάς, μίλησε για ό,τι τον απασχολούσε. Το «Πόλη στις φλόγες» είναι αστυνομικό, μυθιστόρημα ενηλικίωσης, family saga, έχει μέσα συνωμοσίες και σπασμένες οικογένειες, αναφορές και όραμα. Ο Χαλμπεργκ αν μη τι άλλο δεν είναι μίζερος, είναι ένας τύπος που προσπάθησε να κάνει το «μεγάλο κόλπο» από το πρώτο του – σχεδόν- βιβλίο. Δεν τα κατάφερε τελείως, δεν είναι το «Πόλη στις φλόγες» ούτε «ο Ζοφερός οίκος», ούτε «ο Υπόγειος κόσμος», όμως δεν μπορείς παρά να τα φέρεις στο μυαλό σου όταν το διαβάζεις. Και μόνον πως στέκεται στην σύγκριση με ψηλά στο κεφάλι, δίνει μεγάλες ελπίδες για το μέλλον πως βρέθηκε ακόμα ένας «μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας».
Κατερίνα Μαλακατέ
"Πόλη στις φλόγες", Γκαρθ Ρισκ Χάλμπεργκ, μετ. Γιώργος Κυριαζής, εκδ. Κέδρος, 2015, σελ. 1024
Εγώ παραδόξως, αν και το φοβόμουν λόγω προβολής, το ευχαριστήθηκα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ, αρχικα,το παράτησα μετά τις 200 πρώτες σελίδες και στη συνέχεια, περίπου ένα χρόνο μετά, το διάβασα σε λιγότερο από 10 μέρες. Στο πρώτο μισο του βιβλίου, προσπαθούσα να καταλάβω... Το υπόλοιπο, το ευχαριστήθηκα.
ΑπάντησηΔιαγραφή