Από το αυτί του μυθιστορήματος του Geir Gulliksen, Η ιστορία ενός γάμου, μαθαίνουμε πως ο συγγραφέας είναι ο σταθερός συνεργάτης του Καρλ Ούβε Κνάουσγκορντ στην έκδοση των βιβλίων του. Κι αυτό από μόνο του ίσως να με έκανε να το διαβάσω, είναι γνωστό άλλωστε πως είμαι Καρλουβίτσα. Αν και για να είμαι ειλικρινής, με τράβηξε το θέμα που μοιάζει τόσο κοντινό και ταυτόχρονα τόσο μακρινό, τόσο οικείο στη Σκανδιναβική λογοτεχνία αλλά και το σινεμά.
Ένα παντρεμένο ζευγάρι χωρίζει. Παρόλο που έκαναν όλα αυτά που μοιάζουν να φτάνουν για να είναι μια ζωή μαζί- πρόσεχαν ο ένας τον άλλον, μιλούσαν, έκαναν καλό σεξ, άφηναν ο ένας στον άλλον ελευθερίες- εν τούτοις καταλήγουν χωριστά. Αφηγητής είναι ο άντρας, ο απατημένος, όμως πάρα πολλές φορές προσπαθεί να σκεφτεί τι σκεφτόταν η πρώην γυναίκα του, την αφήνει να μιλάει μέσα από τη φωνή του. Εκείνη είναι γιατρός και δουλεύει ως δημόσια υπάλληλος στη διεύθυνση Δημόσιας Υγιεινής, εκείνος ήταν δημοσιογράφος και τώρα είναι συγγραφέας παιδικών βιβλίων που δουλεύει από το σπίτι. Λατρεύει τη γυναίκα του, έκανε σοβαρές θυσίες για να είναι μαζί της, του φαίνεται πανέμορφη και ενδιαφέρουσα. Ώσπου εκείνη γνωρίζει κάποιον άλλον και πάνε μαζί για τρέξιμο.
Η διάλυση της σχέσης είναι αργή. Οι δυο τους δεν είχαν έναν τυχαίο γάμο, είχαν όλα τα εχέγγυα να κρατήσουν την ευτυχία. Κι όμως απέτυχαν. Το βιβλίο δημιουργεί ανησυχία σε όποιον είναι σε μακροχρόνια σχέση, αναγνωρίζεις συχνά τον εαυτό σου- μα κι εγώ το κάνω αυτό, και προσπαθώ, και θέλω, μα ταυτόχρονα με ελκύει κι ένας άλλος, μα τι ωραία στέρεη σχέση έχω. Και σε κάνει να αναρωτιέσαι, αλήθεια αρκεί μια στιγμή, μια γνωριμία για να καταποντιστεί το οικοδόμημα μιας ζωής; Αρκεί. Ο έρωτας, οι σχέσεις, δεν έχουν λογική. Πρέπει να θέλουν κι οι δυο πολύ.
Πρόκειται για ένα βιβλίο εξαιρετικά καλογραμμένο, με έμφαση στη λεπτομέρεια. Η πλοκή γυρίζει συνεχώς σε κύκλους, αν και ξέρεις την έκβαση από την αρχή, δεν θέλεις να το αφήσεις. Σε υποβάλλει σε μια κατάσταση συνεχούς έντασης. Οι ισορροπίες είναι λεπτές, μια κουβέντα, μια φαντασίωση, μια κίνηση μπορεί να κάνει τη διαφορά. Μου αρέσει ο τρόπος που γράφει ο Γκούλικσεν, το μυθιστόρημα είναι μικρό κομψοτέχνημα, δεν περισσεύει ούτε μια λέξη, οι σκηνές παρεισφρέουν στο μυαλό σου καιρό μετά την ανάγνωση. Κι αυτά που λέει, ακόμα κι αν μοιάζουν καθημερινά και τετριμμένα, δεν τα ξεχνάς.
Κατερίνα Μαλακατέ
Υ.Γ. 42 Το βιβλίο δεν θα το έπαιρνα χαμπάρι αν δεν έγραφε για αυτό ο Γιάννης Καλογερόπουλος. Κι αυτός είναι ένας λόγος που αγαπώ ακόμα τα μπλογκς μας, που μου αρέσει ακόμα να μιλάω για βιβλία. Γιατί έτσι όλο και κάτι νέο – και όμορφο- ανακαλύπτεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου