Ο τίτλος είναι αρκετά ερεθιστικός, «Εγκώμιο ωρίμων γυναικών». Δεν θα ήξερα καν πως υπάρχει, αν η Μαριαλένα Σπυροπούλου δεν έκανε μια ανάρτηση στο facebook δηλώνοντας «να ένα βιβλίο που θα έδινα στην έφηβη κόρη μου». Το εξώφυλλο των εκδόσεων Αλεξάνδρεια είναι φοβερά ταιριαστό με τον τίτλο, και δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερες προσδοκίες. Εγώ βεβαίως δεν είμαι έφηβη∙ αλλά είμαι ώριμη γυναίκα. Και τσίμπησα.
Ένας άντρας, ο κεντρικός ήρωας και αφηγητής, μεγάλος πια, μας αφηγείται τα πρώτα του χρόνια, σε ένα «μυθιστόρημα μαθητείας». Κάνει ήδη από την αρχή μια προκλητική δήλωση: οι νεαροί πρέπει να μαθαίνουν τον έρωτα από ώριμες σεξουαλικά γυναίκες. Κι αντίστοιχα οι νεαρές από μεγαλύτερους άντρες. Δυο έφηβοι που προσπαθούν να κάνουν σεξ δυσκολεύονται πολύ, δεν ξέρει κανένας από τους δυο πώς να πάρει και πώς να δώσει απόλαυση, και η σεξουαλική πράξη γίνεται βάσανο ή υποχρέωση, χωρίς ηδονή. Αντίθετα, ο μεγαλύτερος παρτενέρ, δείχνει αμέσως τα κατατόπια στον νεότερο και το σεξ παίρνει την ηδονική του διάσταση χωρίς προσκόμματα.
Να προσπαθείς να κάνεις έρωτα με κάποιον που έχει τόση λίγη εμπειρία όση κι εσύ μου φαίνεται σχεδόν τόσο παράλογο όσο και το να πας στα βαθιά με κάποιον που επίσης δεν ξέρει να κολυμπά. Έστω κι αν δεν πνιγείς, το σοκ που θα υποστείς θα είναι πολύ άσχημο.
Ο αφηγητής αφού μας αναλύσει διεξοδικά τις άκαρπες περιπέτειες του με έφηβες συνομήλικες του, περνά στο κυρίως θέμα. Κι αυτό δεν είναι άλλο από τις σχέσεις του ως έφηβου και μετέφηβου με γυναίκες γύρω στα τριάντα πέντε με σαράντα, πιθανότατα παντρεμένες, με παιδί ή όχι, που αναζητούν σεξουαλική απόλαυση. Η ιδέα είναι καλή αλλά από ένα σημείο και μετά οι αφηγήσεις αρχίζουν να μοιάζουν πολύ και το θέμα καταντά μονότονο. Χάνεται η αρχική έκπληξη και μοιάζει με ανάγνωσμα κοινότοπο. Σε καμία φάση βέβαια δεν καταλήγει πορνογραφικό ή γελοίο, απλά χλωμαίνει το κείμενο και δεν καταφέρνει να ανακτήσει τη σπιρτάδα του.
Ο Στήβεν Βιζίνσευ διέφυγε από την Ουγγαρία, όπου γεννήθηκε, το 1956, αφού αγωνίστηκε ενάντια στους Σοβιετικούς. Δεν ήξερε παρά ελάχιστες λέξεις αγγλικά, αλλά έμαθε τη γλώσσα γράφοντας σενάρια για το Εθνικό Κινηματογραφικό Συμβούλιο του Καναδά. Το 1966 πρωτοκυκλοφόρησε ιδίοις εξόδοις το Εγκώμιον, που είχε κακή τύχη, μέχρι να το προσέξει ο Graham Greene. Έπειτα έγινε παγκόσμιο μπεστ σέλερ και συνεχίζει να πουλάει σε πολλές χώρες.
Χάρηκα που διάβασα το Εγκώμιον. Είναι γραμμένο με τρόπο που αποδεικνύει πως ο συγγραφέας αγαπά το γυναικείο και το αντρικό φύλο εξίσου, τη ζωή εν γένει. Δεν πρόκειται για αριστούργημα, είναι ένα βιβλίο παρ’ όλα αυτά αξιανάγνωστο. Και η λεπτή γραμμή που χωρίζει τη φαντασία από την πραγματικότητα –ο αναγνώστης όλο αναρωτιέται πόσα είναι τα αυτοβιογραφικά στοιχεία— του δίνει ένα παραπάνω πλεονέκτημα.
Κατερίνα Μαλακατέ
"Εγκώμιον ωρίμων γυναικών", Στήβεν Βιζίνσευ, μετ. Άννυ Σπυράκου, Κώστας Ποτάγας, εκδ. Αλεξάνδρεια, 2003, σελ. 301
δυστυχως δεν εχω διαβάσει το βιβλίο,μετά απο αυτη την κριτική θα το διαβάσω,όμως να πω εδω οτι αυτη η λεπτη γραμμη που χωριζει τη φαντασια απο την πραγματικοτητα ειναι που κάνει την ηδονή να φτάνει στα ουράνια τόσο για τις ωριμες Κυρίες,οσο ακόμα πιο πολύ για τον νεαρό αντρα που ανακαλύπτει την ηδονή μαζι τους.Που φτάνει η ηδονή για εναν νεαρό να γευεται τον ερωτα με μια μεγαλυτερη του γυναίκα,ποσο μάλλον μια ομορφη μαμά που στο πάθος το ερωτικό με εναν νεαρό,θα ξεχάσει να πάρει το παιδί της απο το σχολείο ξεχασμένη μεσα στην αγκαλια του και μεθυσμενη απο τα χαδια του?
ΑπάντησηΔιαγραφή