Ένα- δυστυχώς ακόμα και σήμερα- δύσκολο θέμα πραγματεύεται το βιβλίο του Ε.Μ. Φόρστερ που γράφτηκε το 1914 αλλά δε δημοσιεύτηκε πριν το θάνατό του. Στο «Μωρίς» ο συγγραφέας με την αδιαμφισβήτητη πένα αναλύει το θέμα της ομοφυλοφιλίας με όρους απλούς και ανθρώπινους. Όπως δηλαδή θα έγραφε για κάθε έφηβο και νεαρό άντρα που ψάχνει την ταυτότητά του.
Το βιβλίο ακολουθεί τον Μωρίς από την αρχή της εφηβείας, μπερδεμένο σε πολλά επίπεδα να ανακαλύπτει τελικά τον έρωτα και να ωριμάζει με έναν άντρα. Κι όταν αυτός τον προδίδει, εκείνος είναι χαμένος, όπως θα ήταν ο καθένας μας όταν χάνει ένα μεγάλο έρωτα.
Πέρα από το βασικό θέμα, εδώ θίγονται ουσιαστικά κι άλλα ζητήματα, όπως η απελευθέρωση από τις συμβατικότητες της κοινωνίας, από την «μοίρα», έτσι όπως την έχουν προδιαγράψει οι γονείς και η κοινωνική θέση, η ηθική υπόσταση ενός ανθρώπου που μαθαίνει να ευχαριστεί τελικά τον εαυτό του κι όχι τη σύμβαση των γύρω του.
Το βιβλίο ακολουθεί τον Μωρίς από την αρχή της εφηβείας, μπερδεμένο σε πολλά επίπεδα να ανακαλύπτει τελικά τον έρωτα και να ωριμάζει με έναν άντρα. Κι όταν αυτός τον προδίδει, εκείνος είναι χαμένος, όπως θα ήταν ο καθένας μας όταν χάνει ένα μεγάλο έρωτα.
Πέρα από το βασικό θέμα, εδώ θίγονται ουσιαστικά κι άλλα ζητήματα, όπως η απελευθέρωση από τις συμβατικότητες της κοινωνίας, από την «μοίρα», έτσι όπως την έχουν προδιαγράψει οι γονείς και η κοινωνική θέση, η ηθική υπόσταση ενός ανθρώπου που μαθαίνει να ευχαριστεί τελικά τον εαυτό του κι όχι τη σύμβαση των γύρω του.
Καλημέρα! Είναι καλή η γραφή του συγγραφέα καθόλου δεν τον γνωρίζω; Εσένα σ' άρεσε σα βιβλίο; Τι εκδόσεις είναι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕρωτήσεις πολλές αλλά έχω απορίες!
;)
Το γνωστότερο του Φόρστερ και κατά τη γνώμη μου καλύτερό του είναι το "Δωμάτιο με θέα" που το διάβασα μικρή στα αγγλικά και με είχε ενθουσιάσει. Το "Μωρίς" μου άρεσε. Είναι από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ''Δωμάτιο με Θέα'' είχε επιτυχία. Εδώ η ιστορία δεν είναι μάλλον κάπως κοινή;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το ίδιο θέμα έχει χυθεί πολύ μελάνι, τί κάνει την πλοκή να ξεχωρίζει;
απορίες μιας χαζής παραμυθούς
Η ανθρωπιά μάλλον ή και η οσμή της προσωπικής εμπειρίας. Εδώ ο ομοφυλόφιλος δεν αντιμετωπίζεται ως καρικατούρα ή κάτι το εξαιρετικό. Απλά σαν ένας άλλος άνθρωπος. Κι όλα αυτά το 1914.... Δεν προχωρήσαμε και πολύ από τότε.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Κατερίνα. Διάβασα τον "Μωρίς" 13 ετών, στα αγγλικά, επηρεασμένη από την αγάπη μου για τον Όσκαρ Ουάιλντ και την λογοτεχνία του ερωτικού "ημίφωτος" της Βικτωριανής εποχής. Αν και από τότε δεν το έχω ξαναδιαβάσει, πιστεύω πως η μνήμη μου είναι αξιόπιστος μάρτυς για την κρίση μου: και πάλι να το διάβαζα, πάλι δεν θα με εντυπωσίαζε. Ίσως γιατί περίμενα τότε πολλά περισσότερα. Ο Μωρίς είναι νομίζω χαρακτηριστικό δείγμα βιβλίου που στέκεται καλά (αξιοπρεπώς) όταν συνεχώς υπενθυμίζεις στον εαυτό σου τις κοινωνικές συνθήκες στις οποίες γράφτηκε, αλλά (σε αντίθεση π.χ. με τα βιβλία του Όσκαρ Ουάιλντ) δεν έχει διαχρονική δύναμη ώστε να αναγεννάται και να επιβιώνει δυνατό από εποχή σε εποχή. Με δυό λόγια... και ομολογουμένως με αρκετή αυστηρότητα... χλιαρό, όπως και η κινηματογραφική μεταφορά του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛητώ
Ομολογουμένως, Λητώ μου, δεν είναι αριστούργημα. Αλλά διαβάζω αρκετά ανούσια πράγματα τα τελευταία χρόνια, έτσι ώστε ποτέ να μην υποτιμώ τα βιβλία που μου βγάζουν την αλήθειά τους. Θα συμφωνήσω φυσικά μαζί σου πως άλλο πράγμα ο Όσκαρ Ουάιλντ.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο αγόρασα μόλις χθες! Μόλις τελειώσω δύο άλλα μυθιστορήματα που έχω στο πρόγραμμα,λέω να τον αρχίσω τον "Μωρίς".Είμαι πολύ περίεργος να διαπιστώσω αν και κατά πόσον η γραφή του Φόρστερ μπορεί να υπερκεράσει το χρόνο και να ενεργοποιήσει τα αισθητήρια του αναγνώστη που έχουν αμβλυνθεί λόγω του-πολυφορεμένου πια-θέματος...Όταν το τελειώσω,θα επανέλθω για σχόλια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην ουσία δε μπορεί, γιατί μιλά για την κοινωνία της δικής του εποχής. Έχει όμως μια αθωότητα που το ταλαιπωρημένο πια αυτό θέμα έχει χάσει εδώ και καιρό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον διάβασα λοιπόν τον "Μωρίς" και συμφωνώ με τη Λητώ.Επίσης,διέκρινα στοχεία φλυαρίας και καλλολογίας.Πως να το πω,μου φάνηκε κάπως φορτωμένο εκφραστικά.Αυτομάτως το συνέκρινα με το "Δωμάτιο του Τζοβάνι" του Τζέιμς Μπόλντουιν και η σύγκριση αυτή σίγουρα δε λειτούργησε υπέρ του-αναμφισβήτητα σπουδαίου-Φόρστερ.Ωστόσο,είχε πράγματι ενδιαφέρον αυτή η "αθωότητα" που επεσήμανες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχεις δίκιο, είναι ένα βιβλίο γραμμένο με την αισθητική ενός άλλου κόσμου, και σίγουρα δεν είναι από τα καλύτερά του. Αλλά η "αθωότητα" με κάποιο τρόπο το έκανε πιο αληθινό.
ΑπάντησηΔιαγραφή