Με τους ανθρώπους που διαβάζεις πάνω κάτω τα ίδια βιβλία, το έχω παρατηρήσει πως υπάρχει πάντα μια σύνδεση παραπάνω. Κι ας μην τους ξέρεις, κι ας μην τους μάθεις πραγματικά ποτέ. Το διαπιστώνω τώρα με το blog, το facebook, καταλαβαίνω πως μπορεί να μην έχω γνωριστεί με κάποιους από σας, αλλά νιώθω κοντά.
Αυτό είναι περίεργο συναίσθημα. Και μάλλον δεν αφορά μόνο τα βιβλία. Ως τώρα πίστευα πως οι γνωριμίες online είναι απατηλές, σε αφήνουν στο σκοτάδι για το πραγματικό ποιόν των ανθρώπων. Τώρα αναθεωρώ. Μέσω του facebook ήμουν για κάποιον καιρό σε μια εφαρμογή που σε άφηνε να εκφράζεις τη γνώμη σου επί παντός επιστητού, από την πολιτική, τη θρησκεία, την κοσμοθεωρία σου για τη ζωή, μέχρι τη…μαλακία. Κι εκεί «γνωρίστηκα» με ανθρώπους που ιδέες μας κάπως μοιάζανε, όχι όλες κι όχι για όλα, μα με τους περισσότερους μια διαδικτυακή κουβέντα παραπάνω την είχα πει.
Τι έγινε όταν βρέθηκα με κάποιους από αυτούς; Δεν ένιωσα αμηχανία (και μπορώ να γίνω πολύ ντροπαλή αν θέλω), δεν ένιωσα τίποτα άλλο παρά ζεστασιά και χαρά, δεν χτύπησε καμπανάκι η έμφυτη αγοραφοβία μου, τέλως πάντων. Αισθάνθηκα περίπου όπως όταν συναντώ την παρέα μου από το Πανεπιστήμιο που βρισκόμαστε πια σπάνια όλοι μαζί, αλλά περνάμε καλά γιατί ξέρουμε ο ένας τον άλλο και βγαίνουμε για καφέ ανά δυάδες.
Εντελώς αφύσικο. Και νιώθω πως το ίδιο θα πάθω αν συναντήσω κάποιους από σας με τους οποίους μιλάω για βιβλία πιο συστηματικά, που ανοίγομαι, θέλω δε θέλω, γιατί νιώθω οικεία. Τόσο απλά. Αυτή είναι η χαρά και η λύπη της νέας διαδικτυακής εποχής μάλλον. Η ευχή και η κατάρα της.
Αυτό είναι περίεργο συναίσθημα. Και μάλλον δεν αφορά μόνο τα βιβλία. Ως τώρα πίστευα πως οι γνωριμίες online είναι απατηλές, σε αφήνουν στο σκοτάδι για το πραγματικό ποιόν των ανθρώπων. Τώρα αναθεωρώ. Μέσω του facebook ήμουν για κάποιον καιρό σε μια εφαρμογή που σε άφηνε να εκφράζεις τη γνώμη σου επί παντός επιστητού, από την πολιτική, τη θρησκεία, την κοσμοθεωρία σου για τη ζωή, μέχρι τη…μαλακία. Κι εκεί «γνωρίστηκα» με ανθρώπους που ιδέες μας κάπως μοιάζανε, όχι όλες κι όχι για όλα, μα με τους περισσότερους μια διαδικτυακή κουβέντα παραπάνω την είχα πει.
Τι έγινε όταν βρέθηκα με κάποιους από αυτούς; Δεν ένιωσα αμηχανία (και μπορώ να γίνω πολύ ντροπαλή αν θέλω), δεν ένιωσα τίποτα άλλο παρά ζεστασιά και χαρά, δεν χτύπησε καμπανάκι η έμφυτη αγοραφοβία μου, τέλως πάντων. Αισθάνθηκα περίπου όπως όταν συναντώ την παρέα μου από το Πανεπιστήμιο που βρισκόμαστε πια σπάνια όλοι μαζί, αλλά περνάμε καλά γιατί ξέρουμε ο ένας τον άλλο και βγαίνουμε για καφέ ανά δυάδες.
Εντελώς αφύσικο. Και νιώθω πως το ίδιο θα πάθω αν συναντήσω κάποιους από σας με τους οποίους μιλάω για βιβλία πιο συστηματικά, που ανοίγομαι, θέλω δε θέλω, γιατί νιώθω οικεία. Τόσο απλά. Αυτή είναι η χαρά και η λύπη της νέας διαδικτυακής εποχής μάλλον. Η ευχή και η κατάρα της.
Συμφωνώ απόλυτα σε ότι λες και δεν μπορώ τίποτα περισσότερο να γράψω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά, ευχή και κατάρα είναι το διαδίκτυο, όπως και η γνωριμία μας στην καθημερινή ζωή!
Το μόνο πράγμα που αλλάζει είναι ότι στο διαδίκτυο βλέπω μεγαλύτερη επιθετικότητα και επιδειξία!
Οι καβγάδες είναι για ψύλλου πήδημα, γιατί νομίζω, ο χρήστης κρύβεται πίσω από την «ανωνυμία»!
Πολύ κακό αυτό και το σιχαίνομαι!
Σαν άθεος, την επιθετικότητα αυτή την βλέπω περισσότερο στους χριστιανούς, χωρίς να εξαιρώ και ορισμένους «άθεους» που υπερβάλουν και εκτρέπονται, λες και όλα τα ξέρουν!
Έχω την εντύπωση ότι πρωτεύον για τον άθεο είναι η γνώση και δευτερεύον η ηθική!
Αρχίζω και βγαίνω από το θέμα σου… και το πάω στο θέμα μου(!) και γι αυτό σταματώ!
Δεν έχεις άδικο, η ανωνυμία στο ίντερνετ αφήνει κάποιες στιγμές ελεύθερα τα πιο .... άγρια ένστικτα. Υπάρχουν φανατικοί θρησκευόμενοι και φανατικοί άθεοι. Και οι δυο με ενοχλούν. Το προσωπικό μου πιστεύω δεν θέλω να το επιβάλλω σε κανέναν, αν και θα προτιμούσα να ζω σε έναν άθεο κόσμο. Θα ήταν καλύτερος, και από πλευράς γνώσης και από πλευράς ηθικής. Εξάλλου η ηθική μου είναι δική μου προσωπική επιλογή χωρίς το φόβο της κολάσεως και για αυτό την ακολουθώ πιο σταθερά, διαφορετικά θα ήταν σαν να απατώ τον εαυτό μου. Αλλά τώρα μπαίνω εγώ στα δικά σου χωράφια και....μάλλον δε με παίρνει....
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ενδιαφέρον το ποστ. Εγώ παίρνω θέση υπερ της επωνυμης παρουσίας στο Διαδίκτυο, αν και σέβομαι φυσικά και την ανωνυμία (το αποδεικνύω στο blog μου).
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμως όπως περπατώ στο δρόμο, όπως κινούμαι στο χώρο μου με το όνομά μου, έτσι θέλω να κινούμαι και στο διαδίκτυο.
Βρίσκεις κι εδώ φίλους πάντως.
Το ανακάλυψα με ορισμένους που γνώρισα, οι οποίοι είναι άνθρωποι αξιόλογοι και τελικά έγιναν ''φίλοι'' μέσα απο τα κοινά ενδιαφέροντα.
Δύσκολο πράγμα οι φιλίες όπως και να έχει το πράγμα, και στην φυσική και την διαδικτυακή ζωή. Και, όπως έχει αποδειχθεί, σίγουρα όχι μονόπλευρο....
η παραμυθού
Δεν έχω πρόβλημα με την ανωνυμία στο διαδίκτυο, αν και δεν την επέλεξα για το ιστολόγιο αυτό. Κι ας είναι τρόπος για κάποιους να βγάζουν τα απωθημένα τους, ταυτόχρονα δίνει μια δύναμη έκφρασης πολύ ισχυρή η ανωνυμία. Όσο για τους φίλους είναι μεγάλη κουβέντα να φτάσουμε ως εκεί. Κάποιους από του ανθρώπους που συναντώ διαδικτυακά πάντως τους έχω μέσα στην καρδιά μου κι ελπίζω να νιώθουν κι εκείνοι το ίδιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ το ίδιο μπορώ να πω ότι ένιωσα με εσένα μόνο που δεν μιλήσαμε πολύ. Ήταν μία βράδια χάρας και πρώτης γνωριμίας με όλους. Και νιώθω ότι αν και δεν έχω με πολλούς από εσάς την ίδια γνώμη για πολλά πράγματα, σας ένιωσα οικείους!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην υγειά μας μέχρι την επόμενη φορά!!
Τζένη Σταυροπούλου
Μέχρι την επόμενη λοιπόν.... Φιλιά πολλά
ΑπάντησηΔιαγραφήI felt the same as you, and I am really looking forward we meet all again soon. Till then ,all the best . (y)
ΑπάντησηΔιαγραφή