Το μυθιστόρημα του Σέργιου Γκάκα «Στάχτες» ξεκινά αργά, στις πρώτες εκατό σελίδες σχεδόν μπαίνεις στον πειρασμό να το παρατήσεις. Εκεί γνωρίζουμε το έγκλημα –τον εμπρησμό μιας μονοκατοικίας με γκαζάκια που κατέληξε στον θάνατο τριών ανθρώπων και τον βαρύ τραυματισμό μιας ηθοποιού – τον αδέκαστο κοκαϊνομανή αστυνόμο που συγκλονίζεται γιατί ανάμεσα στα θύματα είναι και η γυναίκα που αγάπησε περισσότερο στη ζωή του – η ηθοποιός - κι έναν τελειωμένο αλκοολικό δικηγόρο, ιδιοκτήτη της μονοκατοικίας και πιθανώς τελευταίου εραστή της γυναίκας αυτής.
Και μετά τις εκατό βαρετές σελίδες έρχεται η έκπληξη. Η πλοκή γίνεται καταιγιστική, το ενδιαφέρον κορυφώνεται στα σωστά σημεία, το βιβλίο ρουφιέται σε μια μονάχα ανάγνωση. Οι χαρακτήρες εξελίσσονται και μεγαλώνουν, όλα μπαίνουν στη θέση τους, σα να πήραν ξαφνικά φωτιά
Η υπόθεση είναι ένα «κλασικό» αστυνομικό, ο τελικός αίτιος δεν είναι καμιά μεγάλη έκπληξη στην τελική ανάλυση. Αλλά ώσπου να φτάσουμε στη λύση – και μετά τη σελίδα 100, μην ξεχνιόμαστε – το βιβλίο είναι απολαυστικό.
"Στάχτες", Σέργιος Γκάκας, εκδ. Καστανιώτη, 2008, σελ. 369
Και μετά τις εκατό βαρετές σελίδες έρχεται η έκπληξη. Η πλοκή γίνεται καταιγιστική, το ενδιαφέρον κορυφώνεται στα σωστά σημεία, το βιβλίο ρουφιέται σε μια μονάχα ανάγνωση. Οι χαρακτήρες εξελίσσονται και μεγαλώνουν, όλα μπαίνουν στη θέση τους, σα να πήραν ξαφνικά φωτιά
Η υπόθεση είναι ένα «κλασικό» αστυνομικό, ο τελικός αίτιος δεν είναι καμιά μεγάλη έκπληξη στην τελική ανάλυση. Αλλά ώσπου να φτάσουμε στη λύση – και μετά τη σελίδα 100, μην ξεχνιόμαστε – το βιβλίο είναι απολαυστικό.
"Στάχτες", Σέργιος Γκάκας, εκδ. Καστανιώτη, 2008, σελ. 369
Παρότι το σχολίασες τρία χρόνια πριν, θα μπω στον πειρασμό να το σχολιάσω κι εγώ τώρα, γιατί μόλις πριν μερικές βδομάδες το διάβασα. Έτσι όπως τα λες είναι για τις πρώτες σελίδες είναι. Αλλά μετά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα αυτό μου άρεσε περισσότερο στο βιβλίο αυτό ήταν η εναλλαγή του προσώπου που αφηγείται σε κάθε κεφάλαιο (άλλοτε ο αστυνόμος και άλλοτε ο δικηγόρος), που δινόταν με τέτοιον "μυστήριο" τρόπο, που μερικές φορές να έπρεπε να διαβάσεις κανα δυο σελίδες μέχρι να καταλάβεις ποιος αφηγείται.
Αυτό που δε μου άρεσε ήταν οι διάλογοι από το παρελθόν (μεταξύ της ηθοποιού και των δύο πρωταγωνιστών). Α! Και η πολλή κατανάλωση ουσιών και αλκοόλ δε μου άρεσε...!
Ήταν η πρώτη μου επαφή με τη γραφή του Γκάκα - ήταν μια τυχαία και καθόλου προμελετημένη ανακάλυψη και αγορά - και μπορώ να πω πως με άφησε ιακανοποιημένο.
Κι εμένα μου άρεσε, αλλά έκτοτε δεν αναζήτησα άλλα του βιβλία, δεν ξέρω τίποτα για το συγγραφέα. Καλά έκανες και σχολίασες για να τον ξαναθυμηθώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή