17/1/10

Nesting

Υπολογίζω πως πάσχω από το σύνδρομο φωλιάσματος. Δε μου μένει παρά κοντά ένας μήνας για να γεννήσω και όλο βρίσκω δικαιολογίες για να μην κάνω τίποτα άλλο παρά να καθαρίζω μωρουδιακά επιπλάκια, να πλένω ρουχαλάκια και να αλλάζω θέση στο ένα ή το άλλο. Δε δουλεύω και δε γράφω, σχεδόν δε διαβάζω.

Κάποτε, πριν πέντε χρόνια ας πούμε, ονειρευόμουν την περίοδο της εγκυμοσύνης γιατί θα σταματούσα τα εξοντωτικά ωράρια της κανονικής μου εργασίας και θα αφοσιωνόμουν στο γράψιμο για τουλάχιστον δυο μήνες (το μωρό ήταν μια λεπτομέρεια). Αλλά φυσικά όταν κάνει κανείς πλάνα, το σύμπαν υπομειδιά κάτω από τα μουστάκια του.

Τώρα δεν κάνω τίποτε άλλο από το να μπαίνω σε μωρουδιακά σάιτ, να διαβάζω βιβλία για το τί να περιμένω τον πρώτο χρόνο του μωρού μου, να μένω ξάγρυπνη τα βράδια για το τί άλλο θα βάλω στο παιδικό δωμάτιο. Δωμάτιο σημειωτέον που το μωρό δε θα πολυχρησιμοποιήσει για κανένα εξάμηνο ακόμα, αφού στην αρχή θα κοιμάται μαζί μας.

Κάποιες στιγμές αναλαμπής από το μαμαδίσιο αναβρασμό φοβάμαι πως θα αλλάξω για πάντα. Πως δε θα θελήσω ή δε θα μπορέσω ποτέ ξανά να γράψω, πως οι απολαύσεις μου θα γίνουν άλλες, συμβατικότερες ίσως. Και πως τούτα δω τα διαβάσματα και τα γραψίματα που άλλοτε με κρατούσαν προσγειωμένη και ισορροπημένη θα εκλείψουν και θα γίνω μια υστερική γυναίκα, ανικανοποίητη στα πενήντα μου πως χαράμισα τη ζωή μου.

Μετά συνέρχομαι, είμαι αυτό που είμαι, η σχέση μου είναι αυτή που είναι, μου αρέσουν τώρα, γιατί να μη μου αρέσουν και στα πενήντα μου. Κι αν η χαρά κι η αναταραχή του ερχομού καταλαγιάσουν σε πέντε- έξι μήνες θα είμαι ξανά η ίδια. Με περισσότερες υποχρεώσεις, με ίσως ακόμα δυσκολότερο το να εξασφαλίσω κάποιες ώρες για τον εαυτό μου, αλλά πιο χαρούμενη κι αγαπησιάρα. Γιατί κατ’ ανάγκη υστέρω;

Γι’ αυτό θα πρέπει να μου συγχωρήσετε αν τους επόμενους μήνες είμαι πιο φειδωλή στις αναρτήσεις. Υποθέτω πως δε θα πάψω να αγαπώ τα βιβλιαράκια μου, απλά θα τα βάλω για λίγο στην άκρη για να γίνω μανούλα κι έπειτα θα επανέλθω στους ρυθμούς μου, ταλαιπωρημένη, τρομαγμένη και πολύ χαρούμενη. Μπορεί και πιο ώριμη. Λέμε τώρα…..

6 σχόλια:

  1. ολα θα πάνε καλά,και ολα θα εχουν λιγο απο υστερία,πολυ απο πρωτογνωρη ευτυχία,κούραση,σύγχιση,αλλά και αγάπη μοναδική
    καλη λευτεριά δε λεμε????

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλή λευτεριά, Κατερίνα. Της καθεμιάς η προσωπική εμπειρία είναι μοναδική κι ανεπανάληπτη. Θα περιμένουμε να μας περιγράψεις τη δική σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σας ευχαριστώ πολύ όλους.

    Χρήσιμο άρθρο, φίλε μου άθεε.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλό που γράφεις εδώ τουλάχιστον.
    Με το καλό να έρθει το μικρό χαμόγελο στον κόσμο!
    η παραμυθού

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Και τότε θα σε χρειστώ οπωσδήποτε, Μαίρη. Γιατί για τα μικρά σκιουράκια τα παραμύθια δεν είναι ποτέ αρκετά......

    ΑπάντησηΔιαγραφή