Και η εμμονή μου με τους Λατινοαμερικάνους συγγραφείς συνεχίζεται…. «Η σύντομη θαυμαστή ζωή του Όσκαρ Γουάο» του Τζούνο Ντίαζ είναι ένα εξαιρετικά καλογραμμένο βιβλίο, ένας άθλος της γραφής, από έναν άνθρωπο που αν και σχετικά νέος ακόμα συνεχίζει την παράδοση των συγγραφέων του Τρίτου Νέου Κόσμου.
Πρωταγωνιστές στο βιβλίο είναι ο Όσκαρ, νεαρός Δομινικανός μεγαλωμένος στο Νιού Τζέρσι, η αδελφή του Λόλα και η μητέρα του Μπέλι. Ο Όσκαρ διαφέρει πολύ από το προφίλ του μέσου Λατίνου στην Αμερική, είναι χοντρός, μιλάει ξενέρωτα, έχει εμμονή με τα βιβλία επιστημονικής φαντασίας κι ερωτεύεται τα κορίτσια με απίστευτη δύναμη, αν και αυτά συνεχώς τον απορρίπτουν, ένας από τους ελάχιστους Δομινικανούς άντρες που κινδυνεύει να πεθάνει παρθένος. Η αδελφή του Λόλα είναι μια όμορφη μιγάδα σε συνεχή κόντρα με τη μητέρα της, που τρέφει παθολογική αγάπη για τον Όσκαρ. Και η μητέρα είναι η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση από όλους, μεγαλωμένη στον Άγιο Δομίνικο του παντοδύναμου Τρουχίγιο, χάνει πολύ μικρή τους γονείς της γιατί μπαίνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο μάτι του δικτάτορα, περνά τα πρώτα χρόνια της ζωής της σαν αποπαίδι, ώσπου την βρίσκει η ξαδέλφη του πατέρα της και τη μεγαλώνει σαν πριγκίπισσα. Μια πριγκίπισσα που στην εφηβεία μεταμορφώνεται σε άγρια καλλονή, που ερωτεύεται παράφορα και το πληρώνει.
Οι χαρακτήρες είναι ζωντανοί, το βιβλίο στις πολύ ενδιαφέρουσες υποσημειώσεις μας μαθαίνει δυο τρία πραγματάκια για τον Τρουχίγιο- τον «Αποτυχημένο Αγελαδοκλέφτη»- το fuku και το zafa. Είναι ευκολοδιάβαστο, συναρπαστικό, ένα αληθινό μυθιστόρημα.
Κυρία Μαλακατέ,
ΑπάντησηΔιαγραφήσας συμβουλεύω να κάνετε καλύτερη έρευνα πριν δημοσιοποιήσετε μια ''κριτική'' σας. Γνωρίζω προσωπικά τον κύριο Όσκαρ και σας πληροφορώ ότι δεν είναι καθόλου χοντρός. Απλώς είχε πάρει μερικά κιλάκια την περίοδο των χριστουγέννων και δεν τα έχει χάσει ακόμη. Μάλιστα έχει ξεκινήσει γυμναστήριο και μέχρι το καλοκαίρι θα έχει γίνει στυλάκι. Επίσης ο Όσκαρ δεν κινδυνεύει να πεθάνει παρθένος. Το μικρό του δαχτυλάκι να κουνήσει και θα έχει όποια δομινικανή γουστάρει. Είμαι έξω φρενών! Θα ήθελα να κλείσω με αυτό: σκατά! Αρκετός πολιτισμός έπεσε σε αυτό το μπλογκ. Καιρός είναι να βγουν τα μαχαίρια.
Γιάννης Φλωρινιώτης
Κύριε Φλωρινιώτη, παρ' όλο που γνωρίζω και εκτιμώ ιδιαιτέρως το έργο σας, νομίζω πως είστε λίγο ρατσιστής. Ο Όσκαρ είναι και χοντρός και αγάμητος, δεν αντιλαμβάνομαι το κακό σε αυτό. Σας ζητώ ταπεινά συγγνώμη αν σας προσέβαλα. Υπόσχομαι την επόμενη φορά να πάρω συνέντευξη και από το συγγραφέα αλλά και από τον ήρωα. Στην δεδομένη κατάσταση, μιας και ο ήρωας πεθαίνει ήταν κάπως δύσκολο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα σέβη μου,
Κατερίνα Μαλακατέ