Κάποτε διαβάζοντας Τζέιμς Έλροι, ενθουσιαζόμουν. Αυτά προ δεκαετίας, γιατί μάλλον τώρα πια μεσολάβησαν πολλά αναγνώσματα και βρήκα το «Οι Δρόμοι του Δολοφόνου» κάπως μονότονα φορτωμένα φόνους.
Ο Μάρτιν Πλάνκετ είναι ένας σήριαλ κίλλερ που αρέσκεται να κάνει ακριβώς αυτό, να σκοτώνει. Τριγυρνά τη μισή Αμερική και παντού αφήνει θύματα, άλλοτε λόγω σεξουαλικής λαγνείας, άλλοτε για ληστεία, πιο συχνά απλά γιατί είναι γεννημένος φονιάς. Το ενδιαφέρον είναι η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, μιας και ο Πλάνκετ γράφει τα απομνημονεύματά του στη φυλακή, τα αποκόμματα από τις εφημερίδες και οι αναφορές του αστυνόμου διώκτη που εναλλάσσονται. Η πλοκή μού φάνηκε όμως κάπως μονομερής (όλο φόνοι, φόνοι, φόνοι, τους βαρέθηκα) και σε κάποια κομμάτια η ιστορία της παιδικής ηλικίας του δολοφόνου μας κάπως απλοϊκή.
Φυσικά πρόκειται για ένα βιβλίο που διαβάζεται εύκολα από θιασώτες των αστυνομικών σαν την αφεντιά μου, αλλά δύσκολα θα μείνει στη μνήμη. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος κοιτάζοντας το μετά από μερικά χρόνια να αναρωτιέμαι, «Τώρα αυτό εγώ το έχω διαβάσει, δεν το έχω διαβάσει….»
Φαντάσου δηλαδή πώς θα φαινότανε σε μένα,που μόνο θιασώτη των αστυνομικών δε με λες...Καλά,μπορεί και να μ'αρέσει,αλλά μου κάνει πολύ deja vu το πράγμα: ανώδυνο σπλατεράκι με εύκολους ψυχολογισμούς(πάντα σχετικούς με την παιδική ηλικία,ε ρε ζημιά που έχει κάνει ο Σίγκμουντ!), έτσι,για να δείξει ο συγγραφέας ότι εκτός από αιμοχαρής,είναι και ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής.Και να σου πω,δε με ενδιαφέρει αν είναι δεξιοτεχνικά γραμμένο κάτι τέτοιο,σίγουρα χρειάζεται κι αυτό τη μαστοριά του,αλλά τι να το κάνεις,τι σου "μένει" τελειώνοντας; Αυτά γενικά,επαναλαμβάνω ότι Ελρόι δεν έχω διαβάσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφού ρε Τζόννυ ο Σιμενόν σου αρέσει... Βέβαια αυτός είναι το κάτι άλλο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατερίνα, γι αυτό το λόγο βάζω, μετά το πέρας της ανάγνωσης, στην πρώτη σελίδα μια ημερομηνία, τόπο και μία βαθμολογία. Το ίδιο κάνουν και όλα τα μέλη της οικογένειας...
Έτσι για να μην μπερδευόμαστε.
Και μια και μίλησα για Σιμενόν, μόλις κυκλοφόρησε Το χιόνι ήταν βρώμικο, από τα καλύτερά του απ ό,τι λένε....
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη βαράτε, Σιμενόν δεν έχω διαβάσει. Αλλά "Ο γάτος" που πρότεινε ο ναυτίλος είναι ήδη στο κομοδίνο των αδιάβαστων. Αυτό με τη βαθμολογία πολύ συστηματικό ακούγεται για μένα, λειτουργώ πιο καλά σε καταστάσεις χάους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαυτίλε,θες πίστεψέ το,θες όχι,το τελευταίο πράγμα που σκέφτομαι όταν ακούω "Σιμενόν",είναι "αστυνομικό μυθιστόρημα".Ίσως φταίει που δεν έχω διαβάσει ούτε ένα με τον Μεγκρέ(σε αντίθεση με τη μάνα μου που τα είχε τσακίσει στα νιάτα της!).Για μένα ο Σιμενόν,τουλάχιστον στα 4-5 βιβλία του που έχω διαβάσει,δεν γράφει αστυνομικό,κάνει χρήση(και μάλιστα ιδιότυπη) της αστυνομικής φόρμας για να ανιχνεύσει τις σκιές της κοινωνίας και τα σκοτάδια της ψυχής.Αυτό βέβαια δεν λέμε ότι κάνει και το σύγχρονο αστυνομικό μυθιστόρημα; Χμ,με τη διαφορά ότι ο Σιμενόν,κατά την άποψή μου,ξαναδιαβάζεται,άρα προσφέρει κάτι περισσότερο από μια αστυνομικοφανή καταγραφή της κοινωνικής παθογένειας,κάτι πιο σύνθετο και τελικά μυστηριώδες.Άσε που υπάρχει οικονομία αίματος,βαρέθηκα τα ξεκοιλιάσματα! Είχα διαβάσει την "Πρηνή θέση του σκοπευτή",του Μανσέτ(νομίζω ότι σου άρεσε πολύ),αξιόλογο βιβλίο,γραμμένο με στυλ,αλλά ήταν τόσο ποιητική η αρχή και τόσο λεπταίσθητα ελεγειακό το τέλος,που διαβάζοντας τον κορμό του βιβλίου(με κάτι τρίαινες να χώνονται στα εντόσθια,το αίμα να ρέει σαν ποτάμι και τον ήρωα να την βγάζει καθαρή σαν καρτούν που ξανασηκώνεται ακμαίο αφού το έχει πατήσει αυτοκίνητο) που σκεφτόμουν "τι κρίμα,τόσο ταλέντο και το χαράμισε στο νεοπολάρ...". Οκ,άλλος θα μου πει,έτσι είναι το είδος,κ.λπ. Εντάξει,αλλά εγώ βαριέμαι,τι να κάνουμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ,όσο για το χιόνι...το είπα στη μάνα μου πριν λίγο και μου είπε ότι άμα σε βρει,θα σε θάψει κάτω απ'το χιόνι!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήεγώ πάλι σαν υπερλάτρης του Leblanc και του Doyle, δεν μπόρεσα ποτέ να βρω κάτι που να είναι έστω και λίγο πιο κάτω... έλροι είναι λίγο σπλατεράς όντως, παραγουστάρει το πολύ αίμα... μόνο τη μαύρη ντάλια έχω διαβάσει από δικά του, αρκετά καλό, αλλά απέχει πολύ από τα υψηλά επίπεδα, αν και η ΑΓΡΑ, της οποίας εκτιμώ φοβερά τις εκδόσεις γενικά, τον εκδίδει ανελλιπώς...αυτά βέβαια είναι πάντα γούστα...και εγώ συμφωνώ με την κατερίνα, δεν "θυμάμαι" τα βιβλία του μετά από λίγο καιρό, ενώ άντε να ξεχάσεις τον Αρσέν Λουπέν ας πούμε... και να προσπαθήσεις, δεν μπορείς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι αυτό που κάνει τον Ελρόυ να ξεχωρίζει είναι η τριλογία του υποκόσμου, όπου ξεπερναει το είδος που υπηρετεί. Αλλά ακομη δεν μπορώ να εκφέρω ολοκληρωμένη άποψη γιατί δεν την έχω διαβάσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι περίεργο που έχει καθιερωθεί να είναι αποδεκτή η περιγραφή και η οπτική προβολή (στα ΜΜΕ κλπ) του φόνου και της πάσης φύσεως βίας, ενώ απαγορεύεται η προβολή του σεξ. Δηλαδή είναι ελεύθερη η προβολή της πράξης που στερεί τη ζωή ενώ είναι ταμπού και απαγορευμένη η προβολή της πράξης που την δημιουργεί!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα γιατρευτεί, άραγε, ποτέ αυτός ο κόσμος από την παράνοια;
φανταστικό αυτό που θέσατε Heliotypon...δεν το είχα σκεφτεί...
ΑπάντησηΔιαγραφή@Heliotypon : Εγώ και σεξ βλέπω παντού, και γυμνά κορμιά και φυσικά διαβάζω σε πολλά βιβλία για αυτό με πολλές λεπτομέρειες. Οπότε θα διαφωνήσω. Τόσο το σεξ, όσο και η βια προβάλλονται αρκετά. Το μόνο θέμα είναι πως το σεξ γίνεται κοινότυπο από την υπερπροβολή και χάνει κάτι από την επαναστατικότητά του, ενώ η βία, που θα έπρεπε να μας είναι απεχθής, γίνεται συνήθεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ "Μαύρη Ντάλια" πιστεύω ότι είναι ένα καλό αστυνομικό γιατί πάει αρκετά παραπέρα από τη δράση, τους φόνους και τη διαλεύκανσή τους. Από τα άλλα δύο της τριλογίας του Λος Άντζελες δεν έχω διαβάσει το "Λ.Α. εμπιστευτικό" και θεωρώ "Το μεγάλο πουθενά" κάπως κατώτερο της ντάλιας αν και έχει και εκεί σκοτεινούς και καταραμένους ήρωες που ζουν σε μια μεταπολεμική Αμερική τίγκα στην ηθική κατάπτωση και την απώλεια αξιών.
ΑπάντησηΔιαγραφή