Οι ειδήσεις της νυφίτσας

Αυτόν τον καιρό βρέθηκα σπίτι μου παραπάνω ώρες από ό,τι συνήθως και επιδόθηκα σε ένα σπορ κάπως επικίνδυνο, είδα τηλεόραση. Πέρα λοιπόν από τη χαζοχαρούμενη σούπα, του τι φόρεσε ο κάθε ανθυποαστέρας της σόουμπιζ (της ποιάς;) είδα και ειδήσεις. Και τρόμαξα, και ενοχλήθηκα, και αηδίασα και τους μούτζωσα. Και την έκλεισα. Και μετά φοβήθηκα πιο πολύ. Γιατί σε ένα κράτος όπου όλα τα ΜΜΕ αποτελούνται από λαμόγια, εγκάθετους, προδότες, συνειδητούς ψεύτες και κατασκευαστές ειδήσεων υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να βρεθούμε με έναν από αυτούς και τους ομοίους του τυραννίσκο πάνω από το κεφάλι μας.

Όλες οι ειδήσεις λένε τα ίδια, με τον τρόμο ζωγραφισμένο στο μάτι, ανεξακρίβωτα πράγματα που δεν μπαίνουν στον κόπο να διασταυρώσουν, για τα οποία δεν ζητούν συγγνώμη μετά. Κι αυτό που με τρομάζει πιο πολύ είναι η ομοιότητα. Α, και αυτή η μάσκα που φοράνε οι νέοι άνθρωποι, γιατί από τους δεινοσαύρους το περίμενα. Όμως οι νέοι ρεπόρτερ έχουν μια μάσκα για πρόσωπο. Πιθανολογώ πως γνωρίζουν σε πολύ συνειδητό επίπεδο πως λένε ψέματα και ταυτόχρονα δε βγάζουν πολλά λεφτά από αυτό τους το ξεπούλημα, γι’ αυτό δεν έχουν τη φάτσα του καρχαρία αλλά της τρομοκρατημένης νυφίτσας.

Βαρέθηκα τους δημόσιους κατήγορους με στόμφο, που δεν ξέρουν γιατί μιλούν, που παπαγαλίζουν κείμενα που υπαγορεύει η «γραμμή του σταθμού». Όμως αυτός είναι ο σκοπός τους, να βαρεθώ, να μην ασχολούμαι, να τους αφήσω να κάνουν ανενόχλητοι τη «δουλειά» τους και μετά να βρεθώ καπελωμένη, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Γιατί υπάρχει πιθανότητα σε λίγο να πέσουν τα προσχήματα.

 Από την άλλη, αυτή η έμμεση και αποσπασματική πληροφόρηση που λαμβάνουμε από το ίντερνετ, μου θυμίζει τους πατεράδες μας που έψαχναν με το ραδιοφωνάκι μήπως βρουν κανέναν πειρατικό σταθμό για να ξεφύγουν από τα εμβατήρια της χούντας. Κάποτε, όχι πολύ παλιά, ίσως δέκα χρόνια πριν, αν διάβαζες δυο-τρεις εφημερίδες συνέθετες μέσες άκρες το πώς έχουν τα πράγματα, τώρα αυτή η δυνατότητα δεν υπάρχει. Μας αφήνουν σιγά σιγά απληροφόρητους, έρμαια στις διαθέσεις τους, μας ταΐζουν μίσος και έγκλημα, μας αηδιάζουν επίτηδες για να μάθουμε να μην ακούμε και να μην βλέπουμε, να κλείσουμε μόνοι μας τις αισθήσεις. Φοβάμαι για έναν καινούργιο πόλεμο και μια καινούργια χούντα. Μακάρι να βγω ψεύτρα.