Ό,τι και να γράψω
για τον Κορτάσαρ, μάλλον θα θεωρηθώ προκατειλημμένη. Θα πω λοιπόν πως το σμίξιμο
πραγματικού και φανταστικού στα διηγήματά του μου ταιριάζει πιθανότατα περισσότερο
από ότι του Μπόρχες. Κι αυτό για μένα που μεγάλωσα με τα διηγήματα του παππού Χόρχε
κι ούτε μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές τα έχω διαβάσει, είναι σημαντική δήλωση.
Στο
«Αξολότλ και άλλα διηγήματα» περιλαμβάνονται 19 κείμενα που έγραψε ο Κορτάσαρ
σχεδόν σε όλη του τη ζωή. Παρ’ όλα αυτά το γράψιμό του δείχνει μια θαυμαστή συνέχεια,
ακολουθεί έναν βασικό κανόνα, μας κοιμίζει στην αρχή με μια πραγματική ιστορία,
εντελώς ρεαλιστική μέχρι να μπει σαν κλέφτης το φανταστικό και να μας πάρει από
το χέρι σε άλλα σύμπαντα. Δε βαρέθηκα σε καμιά, αν όμως έπρεπε κάποιες να ξεχωρίσω,
αυτές θα ήταν :
«Η άλλη.
Ημερολόγιο της Αλίνα Ρέγες», ένα διήγημα για μια όμορφη γυναίκα που νιώθει να την καλεί
ο άλλος της εαυτός, κουρελής και πένης κάπου σε μια γέφυρα της Βουδαπέστης.
«Η υγεία των αρρώστων», μια ιστορία για μια γυναίκα τόσο άρρωστη που όλοι
ακροπατούν δίπλα της, δεν της λένε πως πέθανε ο γιος της, ούτε πως είναι άρρωστη
η αδελφή της, μπαίνουν στην υποκρισία τόσο καλά που γίνεται η ζωή τους.
«Το τέλος του παιχνιδιού», όπου τρία κοριτσάκια κάνουν τα «αγάλματα»
για να τους βλέπουν οι επιβάτες του τρένου που περνά.
«Η δεσποινίς Κόρα», όπου ένα αγόρι μπαίνει στο νοσοκομείο για μια απλή
εγχείρηση ρουτίνας για σκωληκοειδίτιδα κι αναπτύσσει μια περίεργη σχέση με την
παρ’ ολίγο συνομήλικη του νοσοκόμα.
Αν και ο Μπόρχες
είπε πως κανείς δεν μπορεί να αφηγηθεί την περίληψη μιας ιστορίας που έγραψε ο
Κορτάσαρ, εγώ τα κείμενα αυτά τα έχω βαθιά μέσα στο μυαλό μου. Δεν είναι μόνο
διηγήματα γραμμένα με μοντέρνο τρόπο και δεξιοτεχνικό, είναι κείμενα υψηλής
συγκινησιακής θερμοκρασίας. Με άλλα λόγια το ταλέντο ενός ανθρώπου που είναι
γεννημένος γραφιάς βρίσκει χώρο στη μικρή φόρμα να φανερωθεί στην άγρια μορφή
του, χωρίς να καταπιέζεται, με μια ομορφιά δυνατή και ταυτόχρονα οικεία. Ο Χούλιο Κορτάσαρ
δεν κάνει επίδειξη, είναι μεγάλος συγγραφές κι αυτό φαίνεται στην κάθε του λέξη.
"Αξολότλ και άλλα διηγήματα", Χούλιο Κορτάσαρ, μετ. Ισμήνη Κανσή, εκδ. Πάπυρος, 2009, σελ.309
Το διάβασα πριν 3 ή 4 χρόνια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε...
Μάλλον δεν έχω αυτή την ειδική "ποιότητα" που έχουν όλοι όσοι μπορούν να απολάυσουν τους λατινοαμερικάνους - τί να πώ;
(είμαι μάλλον παιδί του Όστερ θα έλεγα)
Τί ωραία όμως που σου άρεσε ένα βιβλίο ακόμα!
Κάθε φορά που μου συμβαίνει αυτό νιώθω γνήσια χαρά - σχεδόν παιδική!
Εμένα μου αρέσουν και οι λατινοαμερικάνοι μου αρέσει κι ο Όστερ, είμαι καλά γιατρέ μου;
ΔιαγραφήΚι εγώ Κατερίνα μια από τα ίδια...να σου πω, πάμε μαζί στον ψυχίατρο να μας έρθει οικονομικότερα;
ΔιαγραφήΒιβάκο, επειδή μάλλον θα χρειαστούμε πολλές συνεδρίες, μήπως να το κάνουμε διαδικτυακά; Βλέπω η Μαρία που έκανε το πρώτο σχόλιο είναι παιδοψυχολόγος, ιδανική για την περίπτωσή μας...
Διαγραφή