To Aimé Degaré είναι ένα μικρό βιβλιαράκι, 57 σελίδες όλες κι όλες, σε πολύ μικρό σχήμα, ένα διήγημα που διαβάζεις με τον καφέ σου. Ήρωας ένας άνθρωπος- τέρας, απομονωμένος από όλους και όλα, που έχει μάθει να κοιτάει τη δουλειά του και να κρύβει καλά τη φύση του. Μια γυναίκα θα διαταράξει την ηρεμία του, θα τον κάνει να ερωτευτεί κι αυτό θα είναι το τέλος.
Η ιδέα του διηγήματος είναι καλή κι ο ήρωας συμπαθητικός, σε κάνει να ταυτιστείς μαζί του κι ας ξέρεις πως κάτι δεν πάει καλά. Από την άλλη η ιστορία δεν έχει δουλευτεί όσο θα της άξιζε, η γραφή μοιάζει κάποιες φορές παιδική, τα γεγονότα ξεπετιούνται με δυο γραμμές, η πλοκή δεν εξελίσσεται. Μια σκοτεινή ιστορία σαν κι αυτή απαιτεί λεπτοδουλεμένη, σφιχτή γραφή, χωρίς χάσματα.
Στα υπέρ του βιβλίου θα προσθέσω πως πρόκειται για μια σχετικά πρωτότυπη και τολμηρή ιστορία σε ένα βάλτο κανονικότητας στην ελληνική πεζογραφία. Στα κατά, την ίσως τραβηγμένη προσπάθεια για τρόμο και αηδία στις τελευταίες περιγραφές∙ σε ένα βιβλίο που παίζει με την ψυχολογία, μου φάνηκαν περιττές.
Δεν ξέρω αν θα το σύστηνα, πάντως από τη στιγμή που βρέθηκε στη βιβλιοθήκη μου όλο και το χάζευα, ένα μικρό μαύρο σημειωματάριο. Και τελικά δεν απογοητεύτηκα.
Update: Εδώ μπορείτε να δείτε και τη γνώμη του Γιάννη Πλιώτα για το βιβλίο που με πρόλαβε για μια μέρα, αλλά υποψιάζομαι πως το διαβάζαμε ταυτόχρονα. Μεγάλα πνεύματα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου