19/2/13

Μια ερωτική επιστολή




Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές τι είναι αυτό που μας κάνει να αγαπάμε τους ανθρώπους, την ποιότητα των συναισθημάτων, το αν και κατά πόσον αυτά θα ωριμάσουν με το χρόνο ή θα χαθούν στον αρχικό ενθουσιασμό. Να πω την αλήθεια, τέτοιου είδους σκέψεις έκανα κι όταν γεννήθηκε ο γιος μου, η μητρική αγάπη δεν άνοιξε σαν μια κάνουλα ασυγκράτητη, ήμουν με το μικρό μου μωρό σοβαρή και συνεσταλμένη. Στον ποιοτικό έλεγχο το αίσθημα μου έβγαινε ερωτικό, με όλη την αρχική ένταση, την απόλυτη αφοσίωση, την ανάγκη να είσαι κοντά σε αυτόν που είσαι ερωτευμένη μαζί του συνέχεια, να του μιλάς και να τον αγκαλιάζεις. Τρία χρόνια μετά έχω να δηλώσω πως η αγάπη των γονιών προς τα παιδιά έχει την εξής διαφορά από τη συντροφική: δε χάνει τη φόρα της.

Σαν σήμερα τρία χρόνια πριν έπαψα να είμαι εγώ το μωρό του σπιτιού, προβιβάστηκα σε ενήλικα, βούτηξα στα βαθιά μιας κατάστασης που δεν τη φανταζόμουν, ούτε μπορούσα μες στο μυαλό μου να τη χωρέσω. Κι αυτή η αδιανόητη δυσκολία- μαζί με την απίστευτη χαρά- με ακολουθεί πιστά ακόμα και τώρα. Όχι, το να είσαι γονιός δεν είναι το ευκολότερο πράγμα του κόσμου, αλλάζει όλα όσα είχες δεδομένα στη ζωή σου, σε υποβιβάζει στη δεύτερη κατηγορία προτεραιότητας, σου γαμάει εκείνα τα σχέδια για τα οποία γέλαγε ο θεός. Αλλά αυτό μικρή σημασία έχει μπρος στην αιωνιότητα.

Τα παιδιά είναι το στοίχημα με την αθανασία, κι αυτό ανοίγει μια άλλη σχέση με τον εγωισμό. Ο γονιός παραμελεί τις άμεσες ανάγκες του, όμως το παιδί είναι η απόδειξη πως υπάρχει μια συνέχεια ακατάλυτη. Και δε μιλώ μονάχα για το γενετικό υλικό (ναι, λιώνω που ο σκίουρος έχει τα λακκάκια μου, κι αυτό το βλέμμα που είναι το βλέμμα μου, με συγκινεί) αλλά για την αίσθηση πως ένας νέος άνθρωπος διαμορφώνεται εμπρός σου∙ από σένα, για σένα, για να φύγει από σένα και να εξελιχθεί σε κάτι άλλο, που θα είσαι εσύ, που ίσως είσαι εσύ και δεν το ξέρεις ή δε θα το δεις- κοντόφθαλμα ποτέ- πως ήσουν. Αγαπώ το παιδί μου με μια φόρα ακατάληπτη, όχι χωρίς ανταλλάγματα, ποτέ χωρίς προϋποθέσεις- ωραίο θα ήταν αυτό, αλλά δεν υπάρχει- αλλά με μια ένταση δυσεξήγητη.

Στα χρόνια που θα έρθουν, αν όλα πάνε καλά, υποψιάζομαι πως η φόρα δε θα κοπεί. Ο έρωτας του γονιού – η αγάπη του παιδιού είναι διαφορετικό πράγμα, σε έκταση, σε ρυθμό-  είναι εκρηκτικός. Υποψιάζομαι όμως πως θα βαθαίνει ο δεσμός έτσι που όλα αυτά τα ωραία που έχω στο μυαλό μου πως ο γιος μας δε θα πάψει να είναι μια διαφορετική οντότητα από μένα, πως θα το αφήσω ελεύθερο να γίνει αυτό που αγαπά, θα τα ξεχάσω. Και θα τον καταπιέσω αφόρητα, όπως οφείλει κάθε ελληνίδα μάνα που σέβεται τον εαυτό της.

Υ.Γ. Το σκιουράκι μου γεννήθηκε σα σήμερα πριν τρία χρόνια κι ακόμα με συγκλονίζει η ιδέα πως βγήκε από τα σπλάχνα μου, πως αναγκάστηκαν να κόψουν το νήμα που μας έδενε για να έρθει κοντά μας.


24 σχόλια:

  1. Τι γλυκιά και τρυφερή ανάρτηση!!
    Μόνο μια μάνα θα σε καταλάβαινε...
    Να σου ζήσει το σκιουράκι σου!! :)
    Kαλή σου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μόλις τώρα ήμουν πάνω από τον νεροχύτη πλένοντας πιάτα και γεμίζοντας λίγο από τον χρόνο μου μέχρι να έρθει μια μαθήτρια στο σπίτι. Και σκεφτόμουν...όλα αυτά και κυρίως πώς θα είναι η αγάπη που θα νιώσω για το πλάσμα που είναι μέσα μου. Όντας στο τελικό στάδιο της εγκυμοσύνης, πρέπει να πω πως τα συναισθήματα τώρα σε σχέση με την αρχή έχουν εξελιχθεί, αλλά με τίποτε δε μπορώ να συλλάβω το πώς η μητέρα αγαπά με τέτοια ένταση ένα πλάσμα που δεν έχει δει ακόμη. Άσε που αναρωτιέμαι πως θα είναι η φατσούλα της. Να σου ζήσει ο γιος σου Κατερίνα. Να σου ζήσει ευτυχισμένος και συ αιώνια ερωτευμένη να τον καμαρώνεις. Καλή μας μέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ, την ξέρω αυτήν την προσμονή. Να θυμάσαι ένα πράγμα, πως ο τοκετός δεν είναι το τέλος, είναι η αρχή... Να είναι όλα τέλεια :)

      Διαγραφή
  3. Να σου ζήσει, να είναι υγιής, ευτυχισμένος, γεμάτος από ζωή και εμπειρίες, πλούσιος άνθρωπος στο κορμί και στο συναίσθημα!

    Πολύ όμορφο post!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εσένα να σου ζήσει.... Να είναι καλά τα παιδάκια μας!

      Διαγραφή
  4. χαχαχα τί υπέροχη ανάρτηση!!! σίγουρα μόνο οι έχοντες σκιουράκια το καταλαβαίνουν...
    να είσαι για πάντα ερωτευμένη μαζί του, να τον χαίρεσαι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε,ναι, άμα δεν είσαι σκιουρογονιός, πώς ; Κι εσύ τα δικά σου, Γιάννη μου.

      Διαγραφή
  5. Όπως θα έλεγαν και στα αγγλικά, words fail me όταν πρόκειται να μιλήσω για τα παιδιά μου. Απλά το σημαντικότερο γεγονός στη ζωή μου και το μοναδικό για το οποίο θα είμαι πάντα περήφανος. Γι αυτό και η ανάρτηση σου με εκφράζει απόλυτα κι ας μην είμαι μητέρα ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε, ναι, εγώ έγραψα για τη μητρική αγάπη γιατί είμαι γυναίκα. Δεν είναι θέμα φύλου, αυτή η αγάπη σε ξεπερνάει έτσι κι αλλιώς...

      Διαγραφή
  6. Πάντως, και κάποιος που δεν είναι γονιός, όπως εγώ, μαγεύεται από την πρώτη κιόλας, λέξη του κειμένου!!!
    Να σου ζήσει το σκιουράκι σου και εύχομαι κάθε χρόνο να γίνεται όλο και εκρηκτικότερος αυτός ο έρωτας!!! ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ Έλενα μου, να είσαι καλά. Εύχομαι στη σωστή ώρα να έρθει και για σένα ένας τέτοιος έρωτας :)

      Διαγραφή
  7. Ωωω να κι άλλο υδροχοοάκι στην παρέα! Να τον χαίρεσαι!
    Αχ ελπίζω ποτέ να μην πάψει αυτή η αγάπη γονιού προς παιδί.
    Είμαι της άποψης ότι ο γονιός πρέπει να αγαπάει το παιδί ό,τι κι αν αυτό κάνει. Σαν εκείνη την παραβολή, ούτε που θυμάμαι πια τι είναι, πάντως η υπόθεση είχε να κάνει με ένα γιο που σκότωσε τη μάνα του και καθώς κρατούσε το κεφάλι και κάπου το πήγαινε, σκόνταψε και έπεσε και το κεφάλι είπε: είσαι καλά παιδί μου;...
    Μακάβριο αλλά πέρα για πέρα αληθινό. Ό,τι άλλο παραβιάζει την ανθρώπινη φύση.
    Εύχομαι η ανάρτησή σου να διαβαστεί από όλους τους γονείς του κόσμου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ librarian, να είσαι καλά. Ελπίζω να μην καταλήξω κάποια στιγμή σαν αυτούς τους γονιούς που αγαπούν μόνον τα παιδιά που τους αρέσουν.

      Διαγραφή
  8. Ανώνυμος19/2/13, 1:45 μ.μ.

    Να τον χαίρεσαι! Να ναι υγιής, καλότυχος κ πεπαιδευμένος, όπως εσύ!
    Γιατί η παιδεία είναι σπουδαίο πράγμα. Τα παιδιά μας είναι το αύριο...!

    Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να τα χαιρόμαστε τα παιδάκι μας Α. μου και μακάρι να μπορέσουμε να τους δώσουμε την παιδεία που πρέπει...

      Διαγραφή
  9. Να τον χαίρεσαι και να φροντίσεις να γνωρίσει καλά το δάσος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό είναι ένα άγχος, το πόσο καλά θα γνωρίσει το δάσος για να μην το φάνε τα άγρια θηρία....

      Διαγραφή
  10. Πολύ γλυκιά ευχή!!! Σε ευχαριστώ πολύ-πολύ!!! :-D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αγαπητή Κατερίνα, υπέροχο το κείμενό σου. Να σου ζήσει ο γιος σου και πάντα να τον καμαρώνεις. Αλλά... Πρόσεξε την προοπτική της καταπιεστικής Ελληνίδας μάνας. Δεν είναι καθόλου ιδανικό μοντέλο. Πρέπει να πάρεις την απόφαση ότι ένας νέος άνθρωπος μεγαλώνει μπροστά στα μάτια σου, με τη φροντίδα σου, με το μόχθο σου, αλλά είναι ΑΛΛΟΣ. Τον δικό του εαυτό θα φροντίσεις να αναδείξεις, τη δική του αλήθεια, όχι τη δική σου (κάποτε ο λώρος σας κρατούσε ενωμένους, ναι, αλλά τώρα είναι ελεύθερος). Αυτό εφάρμοσα πριν 30 χρόνια, που και τα δικά μου ήταν ακόμα σκιουράκια, και μπορώ να πω ότι είμαι ευχαριστημένη από το αποτέλεσμα. Σε φιλώ, να είσαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φυσικά και θέλω να το αποφύγω, η τελευταία μου φράση είναι ένα απλός αυτοσαρκασμός (θέλω να πιστεύω....)

      Διαγραφή
  12. Αχ μπράβο στους δυο σας τους ερωτευμένους...
    Εύχομαι να κρατήσει (όχι δεν εξυπακούεται), να ανθίσει και να σας εμπλουτίσει

    Και να μπορείτε να ΧΑΙΡΕΣΤΕ ο ένας τον άλλον (καθόλου απλό όσο ακούγεται)


    χαιρετισμούς από μένα και το...σκουμπρί μου (!) των τρισήμιση χρόνων


    Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι Μαρία μου, αυτή είναι η καλύτερη ευχή....
      Χαιρετίσματα στο σκουμπράκι

      Διαγραφή