20/7/14

Σε αγαπώ πάρα πολύ, είσαι όλη μου η ζωή



Είναι ώρες και μέρες σαν την σημερινή που νιώθω ευλογημένη για όλα αυτά που μου συμβαίνουν∙ για το μωρό που με κοιτάει από το πάρκο του όσο γράφω αυτές τις γραμμές και που χθες του κούρεψα τις μπούκλες, για το νήπιο που το ρωτάω που είναι το παιχνίδι του και μου απαντά «ιδού». Για τον ορισμό της ζωής με λίγα λόγια, στην πιο αρχέγονη μορφή της. «Κοίτα μαμά, έκανα κι εγώ παιδιά».

Αυτό που με δαιμονίζει είναι πως τόσοι άνθρωποι αυτοπροσδιορίζονται μόνο μέσα από την γονεϊκή τους ιδιότητα. Που νιώθουν την ανάγκη όταν τους ρωτούν τι το σπουδαιότερο έκαναν στη ζωή του, να απαντήσουν «Παιδιά». Ναι, αυτή είναι η προφανής απάντηση, που δίνει το ανθρώπινο ένστικτο δίχως μια σκέψη παραπάνω. «Τι θα ήθελες;» «Παγκόσμια ειρήνη».

Είμαι ευλογημένη από έναν θεό στον οποίο δεν πιστεύω- άρα μάλλον από την συγκυρία, την τύχη και την σύμπτωση- με δυο αξιολάτρευτα παιδιά. Τα λατρεύω με μια παράφορη δύναμη, διαφορετική ίσως από όλες τις άλλες. Η αγάπη δεν αλλάζει- κι η αγάπη για τα παιδιά μας δεν είναι ανιδιοτελής. Όμως εμπεριέχει την έννοια της φροντίδας και της προστασίας σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορείς να το σκεφτείς για καμία άλλη αγάπη, ερωτική ή φιλική.

Είμαι μητέρα κι είμαι περήφανη. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Αλλά στην τελική ανάλυση είμαι κι εγώ ανθρώπινο ον, όχι μονάχα εκείνα. Έχω όνειρα, αγάπες δυνατές έξω από την οικογένειά μου- και εντός αυτής- ξέχωρες από κείνα, ενδιαφέροντα και δραστηριότητες που δεν τα περιλαμβάνουν. Το διάβασμα είναι το κυριότερο. Διαβάζω πιο πολύ σε μένα από ό,τι στα παιδιά. Αναπότρεπτα.

Και γράφω. Και δουλεύω. Και μαγειρεύω. Κι ερωτεύομαι. Με το μυαλό σε κείνα. Και κάποτε χωρίς να τα σκέφτομαι καθόλου. Και γυρνάω στην οικογένειά μου στο τέλος της μέρας για επαναφόρτιση. Για να γεμίσω με παιδικές φωνούλες το κουρασμένο μου μυαλό, και να βαρυγκωμήσω την γκρίνια τους, και να γκρινιάξω για το νοικοκυριό, να τα αγκαλιάσω και να τα φιλήσω.

Τα παιδιά είναι μέρος της ζωής μας, αλλά δεν είναι η ζωή μας. Κάποτε τραγουδούσα στον γιο μου αυτό το τραγουδάκι. «Σε αγαπώ πάρα πολύ, είσαι όλη μου η ζωή». Έκανα λάθος.



13 σχόλια:

  1. Δεν έχω παιδιά, αλλά συμφωνώ με τις σκέψεις σου. Φαντάζομαι ότι αν και όταν αποκτήσω κι εγώ, θα τα θεωρώ μεν προτεραιότητά μου, τουλάχιστον μέχρι κάποια ηλικία, αλλά σε καμια περίπτωση δε θα με θεωρήσω μόνο "μαμά". Θα ήταν αδικία για μένα - για την κάθε μαμά, εδώ που τα λέμε. Εξάλλου, μέχρι να γίνει κανείς γονιός, έχει ήδη διανύσει 2,3,4, ή και περισσότερες δεκετίες ύπαρξης στον κόσμο αυτό. Το μέχρι τότε χρονικό διάστημα, τι είναι; "Προπαρασκευαστικό"; Κι ο άνθρωπος, ένα ον μονοδιάσταστο, μαμά ή μπαμπάς;

    [Σε ένα άσχετο με την ανάρτησή σου θέμα, τώρα. Είδα χτες την ταινία "Tinker Tailor Soldier Spy" ("Κι ο Κλήρος έπεσε στον Σμάιλι") - την οποία, παρεμπιπτόντως, τη λάτρεψα - και ειδικά τις τελευταίες σκηνές, κατά τη διάρκεια του τραγουδιού! Και αναρωτήθηκα μήπως είναι ώρα να διαβάσω λίγο Λε Καρρέ. Τι αποψη έχεις για τον συγγραφέα (προσπάθησα, αλλά δε βρήκα σχετική ανάρτηση στο "Διαβάζοντας"); Αν έχεις διαβάσει Τζον Λε Καρρέ, υπάρχει κάποιο μυθιστόρημά του που ξεχώρισες; Συγνώμη που σε απομακρύνω από το θέμα σου. Και ευχαριστώ προκαταβολικά!] :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μεγάλη φαν του Λε Καρέ δεν είμαι, όμως τον θεωρώ αξιόλογο. Ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλυ είναι εξαιρετικό βιβλίο, όταν το διάβασα μου άρεσε πολύ

      Διαγραφή
  2. Υπάρχει ένα ωραίο βιβλιαράκι της Herrad Schenk, το ''Πόση μητέρα χρειάζεται ο άνθρωπος;'' που λέει ότι ανά τους αιώνες οι γυναίκες εκτός από παιδιά έκαναν και μερικές δεκάδες ακόμη πράγματα . Η διαφορά τους από εμάς, είναι ότι τα έκαναν χωρίς ενοχές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω πως αυτή η ιστορία με τις ενοχές ξεκίνησε από την γενιά των μανάδων μας. Η γιαγιά μου δεν είχε καμιά.

      Διαγραφή
  3. Ποσο μεγαλο θεμα αυτο που ανοιγεις και ποσο δικιο εχεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στο ίδιο καζάνι βράζουμε, με καταλαβαίνεις καλά

      Διαγραφή
    2. Επιστρέφω από πληκτρολόγιο κι όχι από smartphone, καλημέρα...
      Αν θέλουμε να δημιουργήσουμε ενοχικά παιδιά ο πιο εύκολος τρόπος είναι να επαναλαμβάνουμε σε αυτά το μάντρα "είσαι όλη μου η ζωή"... Ακόμα και αν δεν του το λες αλλά συμπεριφέρεσαι κατ' αυτό τον τρόπο πάλι στο ίδιο σημείο θα καταλήξεις και αυτό είναι ένα βάρος που ένα παιδί δεν μπορεί και δεν πρέπει να επωμιστεί, αυτό της ευτυχίας του γονιού του, μιλάω εκ πείρας... Ευτυχισμένη οικογένεια (στον βαθμό του δυνατού και δεδομένων των συνθηκών κάθε φορά) είναι αυτή που οι γονείς έχουν ζωή πέρα από αυτή και προσωπικά ενδιαφέροντα... Πάλι μιλάω εκ πείρας... Το στοίχημα είναι το πως θα συγκεράσεις τις καταστάσεις, πως θα παντρέψεις την οικογενειακή με την προσωπική ζωή, αυτό όμως είναι άλλη ιστορία που δεν άπτεται του της θεματολογίας του post....

      Υ.Γ. Χθες ήμουν στη γειτονιά του Booktalks αλλά δεν κατάφερα να περάσω... Ευελπιστώ κάποια στιγμή ( μέσα στον Αύγουστο ) να επισκεφθώ το μαγαζί σου... :)

      Διαγραφή
  4. Ανώνυμος20/7/14, 10:36 μ.μ.

    Χίλια συγνώμη,προσπαθώ να καταλάβω το τέλος του κειμένου και δεν το καταφέρνω.Δέν τίθεται θέμα πως οι μαμάδες ΧΡΟΝΙΑ ίσως και ΑΙΩΝΕΣ τώρα έκαναν και κάνουν χιλιάδες πράγματα.Εξακριβωμένο.Αλλά η προτέραιότητά τους τόσο στη σκέψη,όσο και στην πράξη ήταν τα παιδιά τους γιατί οτιδήποτε κι άν έκαναν είχε αντίκτυπο επάνω τους. Μιλάμε πάντα για την υγιή θυσιαστική αγάπη χωρίς απωθημένα.Δέν θέλω τα παιδιά μου να ειναι αξεσουάρ στη ζωή μου.Θέλω να είναι η ζωή μου,όχι εξουσιαστικά,αλλά ουσιαστικά.Δέν ξέρω, μπορεί να κάνω και λάθος.Κάποτε μιά φίλη μου είχε πει,-μην κομπάζετε που γίνατε μάνες,κι οι κατσίκες γεννάνε-,.Η διαφορά με τον άνθρωπο είναι η σχέση,ο εγωισμός και τα θέλω που πάνε πίσω για να βγούν εκείνα μπροστά,χωρίς να τα φορτώνουμε με δικές μας επιθυμίες και να τα απομακρύνουμε από την σκέψη μας και ενίοτε από την καθημερινότητά μας.Άλλωστε η μητρότητα είναι Full time job,πάντα και για πάντα.Γεωργία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ομολογώ πως διαφωνώ. Δεν υπάρχει υγιής θυσιαστική αγάπη. Η αγάπη δεν περιλαμβάνει την έννοια της θυσίας. Και για μένα είναι εγωιστικότατο να φορτώνουμε την "θυσία" μας στα παιδιά μας. Η μητρότητα είναι μέρος της ύπαρξής μας. Όμως όχι, όλες μου οι καθημερινές πράξεις δεν έχουν αντίκτυπο στα παιδιά μου. Μπορώ να υπάρξω για λίγο και χωρίς να τα αφορά αυτό. Δεν τα απομακρύνεις έτσι, βοηθάς να γίνουν αυτόνομες προσωπικότητες κι αργότερα δεν θα τους γίνεις βαρίδι, νομίζοντας πως θα ζήσεις όλα όσα έζησες μέσα από την δική τους ζωή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος21/7/14, 12:02 π.μ.

    Nα σου εξηγήσω,τι και πως σκέφτομαι,όχι γιατί είναι σπουδαίο,αλλά για την χαρά του διαλόγου.Θέλω να ζήσω στην επαρχία.Μου λείπει η φύση κλπ.Τα παιδιά μου έχουν δημιουργήσει εδώ τις δικές τους υποχρεώσεις.ΟΚ,μένω Αθήνα, χαίρομαι που είναι ευτυχισμένα,δεν τους κοπανάω τη θυσία μου ,τους συμπαραστέκομαι ΑΠΟ ΕΠΙΛΟΓΗ.Δεν τους επιβάλλω το θέλω μου,ούτε τους αγνοώ.Νομίζω πως αυτό είναι υγιής θυσιαστική αγάπη.Γιατί αγάπη και θυσία για έναν υγιή άνθρωπο είναι η πεμπτουσία της σχέσης.Πόσοι άνθρωποι που σε αγαπάνε και για να είσαι όσα θέλεις, δεν θυσιάζουν κάτι από τα δικά τους θέλω.Δέν ξέρω, λέω.Γεωργία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο Λε Καρέ καλός είναι. Να προτείνουμε την τριλογία του Κάρλα, δηλαδή: 1)Ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλυ 2) Ο εντιμότατος μαθητής και 3)Οι άνθρωποι του Σμάιλυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος21/7/14, 9:51 π.μ.

    Μεταξύ μητρότητας και Λε Καρρέ, παραθέτω και έγω την εμπειρία μου (ένα παιδάκι 15 μηνών, ένα 3 μηνών, 39 δικά ου έτη και μία άδεια ανατροφής τέκνου) την ευλογία την αισθάνομαι πολύ έντονα. Αξιώθηκα να έχω μία ανεκτίμητη γνώση συναισθημάτων, καταστάσεων, χαρών και δυσκολιών, αλλά προσπαθώ να επαναπροσδιορίσω τον εαυτό μου χωρίς να χαθώ σε αυτήν την γνώση, γιατί φοβάμαι ότι αν χαθώ θα καταδικάσω και την δική τους πυξίδα. Λένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Εξαιρετικό κείμενο! Έχω περάσει από όλα αυτά τα στάδια που περιγράφεις, έχω μια κόρη στο κατώφλι της εφηβείας πια και πραγματικά αν δεν είχα ζωή πέρα από τη "ζωή μου" την κόρη μου, θα δημιουργούσα μεγάλο πρόβλημα και σε εκείνη και σε μένα και στον μπαμπά μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή