"Ιδιοπάθεια", Sam Byers

«Κάθριν, τα χάλια σου έχεις»

«Ευχαριστώ», είπε η Κάθριν

«Δεν χρειάζεται σαρκασμός. Πρόκειται για μητρικό ενδιαφέρον. Τι είναι αυτά που κάνεις στον εαυτό σου;»

Η μητέρα της Κάθριν θα μπορούσε να είναι και δική μου. Μόνο που εγώ δεν ανέπτυξα τον κυνισμό της συνονόματής μου ηρωίδας της «Ιδιοπάθειας», του πρωτόλειου και εξόχως εντυπωσιακού μυθιστορήματος του Sam Byers. Η Κάθριν είναι μια γυναίκα γύρω στα τριάντα που έχει μάθει να εκφράζει την άποψή της, να ξύνει τα νύχια της για καυγά, να είναι δυσάρεστη στους ανθρώπους.

«Η Κάθριν τους άφησε εκεί έξω όσο μπορούσε περισσότερη ώρα, ενώ η ίδια έλεγχε το κτίριο. Ο χρόνος αντίδρασης δεν ήταν καλός. Οι μισοί θα ήταν κανονικά νεκροί. Σκέφτηκε πως αυτές οι ασκήσεις είχαν κάτι το ευχάριστα δαρβινικό.

            Βγήκε έξω και με μεγάλη ικανοποίηση τους πληροφόρησε ότι οι μισοί είχαν πεθάνει»  

Ο Ντάνιελ είναι ο πρώην της. Ζούσαν μαζί ώσπου την παράτησε για μια ξανθούλα, όλο θετική ενέργεια και αρωματικά στικς και ευαισθησίες για το περιβάλλον.  

«Ξυπνούσε μέσα στη νύχτα κι ένιωθε λησμονημένος. Ξάπλωνε πλάι στην Αντζέλικα κι αισθανόταν μόνο τα όρια της οικειότητάς τους. Εκείνη, φαίνεται πως δεν μπορούσε να κοιμηθεί χωρίς να τον ακουμπάει, κι εκείνος δεν μπορούσε να κοιμηθεί όταν τον ακουμπούσαν.»

Η Κάθριν σε αυτόν τον χρόνο που είναι χώρια από τον Ντάνιελ πηδιέται με όλους όσους άλλοτε δεν θα πλησίαζε ποτέ. Ο Ντάνιελ αναρωτιέται αν η Αντζέλικα είναι αυτό που ήθελε ή απλά έπεισε τον εαυτό του πως θέλει μια φυσιολογική κοπέλα «μες στην καλή χαρά». Μισεί τους φίλους της, που διαδηλώνουν έξω απ΄ την δουλειά του και τρώνε με ευχαρίστηση τις φακές της. Αλλά είναι ευτυχισμένος με την αγάπη και την τρυφερότητα.  Η ξαφνική επανεμφάνιση του Νέιθαν, ενός κοινού τους φίλου που φαίνεται να έχει κάνει κακό στον εαυτό του και να έχει περάσει ενάμισι χρόνο σε ψυχιατρείο, θα τους αναγκάσει να ξαναβρεθούν. Εν τω μεταξύ στην Αγγλία τα βοοειδή πάσχουν από μια επιδημία αποβλάκωσης. Κι η μάνα του Νέιθαν έχει γίνει τιβι περσόνα, ως «Μάνα κουράγιο».

Με όπλο του τον άριστο χειρισμό των διαλόγων, ο Sam Byers κατορθώνει να χτίσει ένα σύμπαν σύγχρονο και παλλόμενο, γεμάτο χιούμορ, και πίκρα και να πει δυο λόγια για τους ανθρώπους, τον τρόπο που βλέπει ένας τριαντάρης τον εαυτό του, τις σχέσεις με τους άλλους, τους χωρισμούς, την Αγγλία, το περιβάλλον και τις… αγελάδες. Μιλάμε για ένα κατεξοχήν Βρετανικό μυθιστόρημα, περίπου στα χνάρια του Κόου και του Λοτζ, ευκολοδιάβαστο και διαφορετικό από ό,τι θα έγραφε ποτέ ένας Έλληνας.

Η «Ιδιοπάθεια» είναι βιβλίο που ρουφιέται- πολύ λίγο με κούρασε εκεί περίπου στην μέση- που αξίζει να το διαβάσει κανείς για την καθαρή, αγνή, ατόφια, χαρά της ανάγνωσης. Και φυσικά για την εξαιρετική του μετάφραση που κρατά τον ρυθμό αμείωτο και το ύφος συγκεκριμένο.

«Ιδιοπάθεια», Sam Byers, μετ. Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, εκδ. Ίκαρος, σελ. 374, 2013