"Εμείς τα θηρία", Justin Torres

"Θέλω να μου υποσχεθείς κάτι" είπε. "Να μου υποσχεθείς ότι θα μείνεις για πάντα έξι χρονών".

"Πως;"

"Είναι απλό. Δεν είσαι εφτά∙ είσαι έξι συν ένα. Και του χρόνου θα είσαι έξι συν δύο. Κι έτσι θα πάει για πάντα"

"Γιατί;"

"Όταν θα σε ρωτάνε πόσο χρονών είσαι, εσύ θα απαντάς "Είμαι έξι συν ένα, συν δύο, συν όσα είναι", θα τους  λες πως όσο χρονών κι αν είσαι, είσαι ακόμα το αγοράκι της μαμάς σου. Κι αν εξακολουθήσεις να είσαι το αγοράκι μου, θα σε έχω για πάντα και δε θα με αποφεύγεις, δε θα γίνεις καπάτσος και σκληρός, κι εγώ δε θα πρέπει να κάνω την καρδιά μου πέτρα"

Τρία αδέλφια, από μητέρα λευκή και πατέρα Πορτορικανό, μεγαλώνουν στην Νέα Υόρκη, σε μια οικογένεια που έχει πολλές δυσκολίες, οικονομικές και σχέσεων, που η βία κυριαρχεί, κάποτε παρατημένα από τους γονείς κι άλλοτε πολύ αγαπημένα. Τρία αδέλφια που είναι οι καλύτεροι φίλοι και οι συνένοχοι στην σκανδαλιά. Μέχρι να  αποδείχθει πως ο μικρότερος είναι διαφορετικός από τους άλλους."Ήμασταν έξι χέρια που άρπαζαν κι έξι πόδια που βροντοχτυπούσαν∙ ήμασταν αδέλφια, αγόρια, τρεις μικροί βασιαλιάδες έτοιμοι να χύσουν αίμα για περισσότερα"

Γραμμένο στο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, το "εμείς τα θηρία" του Τζάστιν Τόρρες είναι ένα εντυπωσιακότατο πρωτόλειο, ένα βιβλίο με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία που έχει πράγματα να πει για το πως και πόσο μας καθορίζει η οικογένεια, για τους δεσμούς που δημιουργούνται ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπιούνται, αλλά μες στην μιζέρια και την φτώχεια μπορεί να σπάσουν.

"Δεν θα ξεφύγουμε ποτέ από αυτό" είπε. "Ποτέ"

Εμείς δεν ξέραμε σε ποιόν απευθυνόταν αλλά καταλαγιάσαμε. Οι γροθιές μας πάνω στο τραπέζι χαλάρωσαν κι έγιναν ελαφρά χτυπήματα∙ συνεχίζαμε τις ρυθμικές φωνές, μόνο που τώρα είχαν γίνει σχεδόν ψίθυρος και δεν είχε πια πλάκα.

"Από τι δε θα ξεφύγουμε;" ρώτησε η μαμά

"Κανένας" είπε ο μπαμπάς. "Ούτε εμείς, ούτε αυτά. Κανένας μας δεν θα ξεφύγει από αυτό"

Οι γονείς παντρεύτηκαν μικροί, η μητέρα δουλεύει την νυχτερινή βάρδια σε ένα ζυθοποιείο, ο πατέρας από δω κι από κει. Κάποτε εκείνη είναι βαριά χτυπημένη με το πρόσωπο σακατεμένο, άλλοτε ο πατέρας τους παρατά για μιαν άλλη γυναίκα. Όμως δεν λείπουν κι οι στιγμές οικογενειακής θαλπωρής, σαν τότε που ο πατέρας έκανε τα τρία αγόρια μπάνιο κι έπειτα ξεκίνησε μπροστά τους να κάνει έρωτα στη  μάνα τους.

Μια ιστορία ενηλικίωσης που δεν κατρακυλά σε καμία στιγμή προς το μελό, ένα βιβλίο που δεν θέλεις να το αφήσεις από τα χέρια σου. Κι όταν φτάνει το τέλος, ίσως μια ιδέα αναμενόμενο, συμπάσχεις τελικά με αυτό το αγόρι που διαφέρει από τους αδελφούς του.

"Εμείς τα θηρία", Τζάστιν Τόρρες, μετ. Θωμάς Σκάσσης, εκδ. Πατάκης, 2014, σελ. 172

Υ.Γ. 42 Το βιβλίο το διάβασα γιατί ενθουσίασε την Μαρία Ξυλούρη, να τα λέμε κι αυτά.