Εξαιρετικά ολιγογράφος και ακριβολόγος, ο Νίκος Αδάμ Βουδούρης με το δεύτερο μόλις βιβλίο, τον «Καΐάφα», δίνει το στίγμα του ως πεζογράφος. Η ιστορία είναι σχετικά απλή, όμως κατορθώνει να μιλήσει για θέματα βαθιά και ουσιαστικά. Ο ήρωας του, που αφηγείται πρωτοπρόσωπα, είναι ένας άντρας σε κρίση. Έχει μια καλή συμβατική δουλειά, ως coordinator σε μια εταιρεία και ζει με τη μητέρα του. Μια μέρα του καλοκαιριού τα παρατάει όλα, μπαίνει στο αμάξι χωρίς σαφή προορισμό και καταλήγει στις παραλίες της Πελοποννήσου.
Εκεί, βρίσκει έναν σκύλο, τον Σαμψών, που φαίνεται πως δεν είναι πολύ καλά- μοιάζει συνέχεια εξαντλημένος κι όλο κάνει εμετούς. Άνθρωπος και σκύλος θα γλείψουν ο ένας τις πληγές του άλλου. Ο ήρωας μας θα πιάσει δουλειά ως σερβιτόρος για να εκτονώσει σωματικά την ψυχική ένταση που συσσωρεύεται εντός του. Θα κάνει σοβαρές προσπάθειες να εφεύρει ξανά τον εαυτό του- τρεις φορές θα αλλάξει όνομα. Και θα αποτύχει.
Πρόκειται για έναν άνθρωπο που θέλει να ελευθερωθεί από τις συμβάσεις και να ανακαλύψει την ταυτότητά του, κι έτσι βρίσκει πρόσκαιρη ανακούφιση στην αγάπη και την τρυφερότητα του Σαμψών. Όταν καταλαβαίνει πως τα πράγματα φτάνουν στα όρια για τον σύντροφό του και πρέπει να τον πάει στον κτηνίατρο, οι άμυνες του καταρρέουν. Δεν έχει πια δικαιολογία να αγνοεί τα στοιχεία του ιδιοκτήτη που είναι γραμμένα στο περιλαίμιο του σκύλου, χάνει κι αυτή τη συντροφιά. Και καταλήγει πάλι μόνος.
Το χαρακτηριστικό τοπίο της Αχαΐας, της Ηλείας και της Μεσσηνίας, οι παραλίες, αλλά και τα δέντρα και τα βουνά, πρωταγωνιστούν. Από τα ωραιότερα σημεία του βιβλίου είναι οι περιγραφές της φύσης, που δείχνει να συμπάσχει με τον ήρωα. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο πως η δράση τοποθετείται χρονικά της εποχή με τις πυρκαγιές, όταν όλα μαραίνονται και κατακαίγονται.
Το κείμενο είναι εξαιρετικά καλογραμμένο, η γλώσσα πολυδουλεμένη, έχει εσωτερικό ρυθμό, κι οι φράσεις διαλεγμένες μία μία. Ό,τι λείπει από εξωτερική δράση στον Καΐάφα, αναπληρώνεται από την εσωτερική. Ομολογώ πως ο αφηγηματικός τρόπος του Νίκου Αδάμ Βουδούρη, αν και δεν είναι το είδος που συνήθως προτιμώ, με κέρδισε. Είχα επιφυλάξεις διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες του μυθιστορήματος, κλείνοντας όμως και την τελευταία μπορώ να πω πως το συστήνω ανεπιφύλακτα,
"Καϊάφας", Νίκος Αδάμ Βουδούρης, εκδ. Πατάκη, 2016, σελ.152
Υ.Γ.42 Το εξώφυλλο είναι από τα ωραιότερα που έχω δει.
Ακούστε τη συνέντευξη του Νίκου Αδάμ Βουδούρη στο Διαβάζοντας@amagi εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου