Ο Γιώργος Συμπάρδης είναι μάλλον ολιγογράφος. Στα τριάντα χρόνια παρουσίας του στην πεζογραφία μάς έχει δώσει πέντε βιβλία. Ίσως για αυτό, κάθε ένα από αυτά είναι προσεγμένο κι ενδιαφέρον. Τα «αδέλφια» είναι ένα μυθιστόρημα γραμμένο με άψογο στυλ, η γλώσσα του, απλή και καθημερινή, με ένα μικρό στραμπούληγμα του συντακτικού μετατρέπεται σε πάλλουσα και ποιητική. Οι καθημερινές λέξεις γίνονται έτσι το όχημα για να γραφτεί ένα κείμενο με ρυθμό, χωρίς εκζήτηση, και με ύφος αναγνωρίσιμο.
Πρωταγωνιστές δύο αδέλφια, ο Θανάσης, ο πρωτότοκος, επαναστάτης, δυναμικός, συνεχώς μπλέκει σε μπελάδες και διαψεύδει όλες τις προσδοκίες που έχουν από κείνον- παρατάει το σχολείο, τον διώχνουν από την τεχνική σχολή, δεν στεριώνει σε δουλειά, κάνει παρέα με τους παρίες κι ερωτεύεται ένα μαυροτσούκαλο. Ο δεύτερος γιος της οικογένειας, ο πρωτοπρόσωπος αφηγητής, δεν μας συστήνεται ποτέ παρά μόνον μέσα από την κόντρα με τον πρωτότοκο. Προβάλλει τα θέλω του πάνω στον αδελφό του, γίνεται ο αντίποδας, ό,τι θέλει ο ένας δεν το θέλει ο άλλος, ό,τι είναι ο ένας, δεν είναι ο άλλος. Ο ένας προαλείφεται για διάδοχος του πατέρα, ο άλλος είναι ο αγαπημένος της μητέρας, ο ένας είναι συνεχώς η σκιά του άλλου, το γιν και το γιαν.
Το μυθιστόρημα μιλά με τόλμη για τις αδελφικές σχέσεις, πόσο μάλλον που στο τέλος γίνεται μια αποκάλυψη που κάνει ακόμα τολμηρότερα αυτά που αφηγείται ο δευτερότοκος γιος. Η εποχή, κάπου ανάμεσα στο '50 και το '60 δίνει τη δυνατότητα στον συγγραφέα να μιλήσει για τη μικροαστική τάξη, για την ανοικοδόμηση και την αλλαγή, για τα σακάκια με σκισίματα, και τη μουσική, για τα αμάξια και την οικοδομή. Άλλωστε μότο του βιβλίου είναι το «η Πρόοδος οικοδομή είναι μεγάλη» από το ποίημα Κτίσται του Καβάφη.
Απόλαυσα τα «αδέλφια», μπήκα στην ιστορία σαν να ήμουν εγώ ο αφηγητής, ταυτίστηκα με ένα αγόρι που μεγαλώνει δευτερότοκος στην δεκαετία του '50, πράγμα κάπως παράδοξο, μιας και κανένας από τους δύο ήρωες δεν έχει δίκιο ή άδικο, κι οι δυο αδικούν ο ένας τον άλλον. Όμως αυτή η περιγραφή του εγώ μέσα από τον «Άλλον», μέσα από τον αδελφό, χτύπησε πάνω στις δικές μου μνήμες ενηλικίωσης. Γιατί τέτοιο βιβλίο είναι αυτό, μεγαλώματος και αναζήτησης του εαυτού. Και μια προσπάθεια καταγραφής των γεγονότων όπως ήταν υποκειμενικά για τον καθένα, ένα μυθιστόρημα που παλεύει με το πέπλο του χρόνου, με το πέπλο της ανάμνησης, των τύψεων και του θυμού∙ και τελικά με το πέπλο της ιδιότυπης αδελφικής αγάπης.
Κατερίνα Μαλακατέ
"Αδέλφια", Γιώργος Συμπάρδης, εκδ. Μεταίχμιο, 2019, σελ. 312
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου